Το Google Earth με κάνει να αισθάνομαι Θεός. Πανταχού παρών. Είμαι έξω και πάνω από τη Γη. Περιεργάζομαι τον πλανήτη, τον γυρίζω μία από εδώ και μία από την άλλη. Του αλλάζω κλίση. Αντιστρέφω τη διάταξη των πόλων, φέρνω τον Νότο στο Βορρά, νομίζω ότι πλημμυρίζω την Αφρική. Και μετά τα δυο μου μάτια ενώνονται και γίνονται ένα. Μεγάλο και βαθύ, με όλα τα χρώματα του κόσμου στην ίριδα. Το μάτι του Θεού.
Αρχίζω και κάνω αριστερό κλικ, όπως παλιά ο τηλεγραφητής έστελνε τα σήματα πάνω από το σύρμα. Η οθόνη ζουμάρει. Κατεβαίνω. Βουτάω όπου θέλω. Μπαίνω στο street view και γυρίζω στο Μπουένος Αϊρες, τραβάω τον κέρσορα πιο πάνω και χώνομαι στο Μπρονξ. Το παίρνω όλο δεξιά και χαζεύω τις βάρκες στο Σίδνεϊ. Και είμαι στο γραφείο όπως ένας Θεός για παιδικά μυαλά και αγιογράφους: στον θρόνο του.
Οι άνθρωποι που εργάζονται στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό βιώνουν την ίδια εμπειρία με τις αισθήσεις τους πιο κοντά στην πραγματικότητα. Βιδώνεις κάτι πάνω από νυχτερινή Μόσχα και μέχρι να αφήσεις το κατσαβίδι βλέπεις ανατολή πάνω από το Σινικό Τείχος. Ζούνε σε ένα μεταλλικό κουτί που περιστρέφεται γύρω από τη Γη. Είναι, βέβαια, μικρό, όμως και οι ίδιοι βλέπουν έναν πιο μικρό κόσμο από εκεί πάνω. Και ζουν έτσι για μήνες. Ανάμεσα στον κόσμο μας και στο αχανές μαύρο του σύμπαντος. Με τεχνολογία που είναι, κυριολεκτικά, εξωγήινη. Μερικοί από τους καλύτερους επιστήμονες του κόσμου, χειρίζονται εργαλεία και εφαρμογές που δεν είναι μήτε για τα μάτια, μήτε για τα χέρια μας.
Ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός μπήκε στο Google Street View. Και είπα να τον «περπατήσω» πάνω-κάτι, να δω με την ησυχία μου πώς είναι μέσα. Σαν σώμα είναι, γεμάτο από νεύρα, αρτηρίες, σπλάχνα, έντερα. Στα περισσότερα σημεία δεν καταλαβαίνεις τι βλέπεις, πρέπει να έχεις άποψη για τα μηχανήματα. Είδα πάντως κάτι φωτογραφικές μηχανές με εντυπωσιακούς φακούς. Και μερικούς υπολογιστές που μοιάζουν συμβατικής τεχνολογίας. Και ένα τραπέζι με τρόφιμα, κάθονται για φαγητό εκεί.
Και λίγο πιο πέρα, μέσα στην ευφυέστερη, τεχνολογικά, κατασκευή που έφτιαξε ο άνθρωπος, χιλιάδες χιλιόμετρα πάνω από τη Γη, υπάρχουν τρία εικονίσματα. Το ένα είναι η Παναγία βρεφοκρατούσα. Το άλλο είναι ο Ιησούς. Δεν μπορώ να διακρίνω τι παραστάνει η τρίτη αγιογραφία. Είναι ορθόδοξης τεχνοτροπίας και λογικό να εικάσουμε ότι τοποθετήθηκαν εκεί από Ρώσους.
Σκέφτομαι ότι ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός είναι το πιο απίθανο και συνάμα το πιο πιθανό μέρος στο Σύμπαν για να δεις την Παναγία και τον Ιησού -σε εικόνισμα, αν πρόκειται για άλλη μορφή το συζητάμε. Λες από τη μία ότι τα πάντα εκεί πάνω είναι Φυσική και Τεχνολογία. Και από την άλλη ότι είναι πρωτίστως Δημιουργία. Ναι, αν βρεθείς εκεί, ίσως αναζητήσεις και ένα σημείο για να εκβάλλει το δέος που αισθάνεσαι. Μία εξήγηση για αυτό που βλέπεις. Γνωρίζεις πώς περιστρέφεται ο πλανήτης, πώς οι εκρήξεις στον ήλιο δίνουν ενέργεια και φως, όμως δεν ξέρεις για ποιο λόγο συμβαίνουν όλα αυτά.
Και μετά είναι και ο φόβος του ανθρώπου στο κοσμικό κενό. Μπορεί να είναι επίτευγμα που έφτασες στα αστέρια, όμως πίσω από τα παράθυρα του Διαστημικού Σταθμού, αντιλαμβάνεσαι πόσο μικρός είσαι. Το θείο γίνεται η καταφυγή σου. Εκτός και αν συνειδητοποιήσεις πόσο πολύ του μοιάζεις.