Η Χριστίνα Λαμπίρη δάκρυσε on air. Άκουσε τα λόγια του πιλότου από τη Θεσσαλονίκη ο οποίος μετέφερε απ’ το αεροσκάφος του ένα μήνυμα ενότητας κατά τη διάρκεια της παρέλασης, και δάκρυσε. Γιατί εκείνη τη στιγμή, όπως ομολόγησε η ίδια, συνέκρινε τα ευγενικά λόγια του πιλότου με τον απαξιωτικό και διχαστικό λόγο του Παύλου Πολάκη και των συντρόφων του. Αυτόν που ξεκινά με τη λέξη βοθροκάναλα της διαπλοκής και καταλήγει σε παιδάκια που πεινάνε και προσλήψεις που δεν γίνονται εξαιτίας τους.
Η αλήθεια είναι, δακρύζουμε εύκολα εμείς οι 2.000 εργαζόμενοι ιδιωτικών καναλιών. Τον τελευταίο καιρό έχουμε γίνει ευσυγκίνητοι και μπροστά και πίσω απ’ τις κάμερες. Και τα νεύρα μας είναι λιγάκι σπασμένα, καθόμαστε κάτι μήνες μπροστά στην τάφρο της ανεργίας και περιμένουμε αγωνιώντας, πότε και αν θα μας σπρώξουν μέσα. Πηγαίνουμε στη δουλειά και κοιταζόμαστε μεταξύ μας, όλο και πιο αμήχανοι μπροστά στο μαύρο που λένε ότι θα έρθει. Λες να κλείσουμε; Σ’ ένα μήνα, σε μια βδομάδα, σε τρεις μέρες; Έχεις ακούσει κάτι; Οι μόνιμες απορίες όλων μας με το καλημέρα στη δουλειά.
Στην αρχή αγχωθήκαμε, αναλύαμε την κατάσταση, διασταυρώναμε πληροφορίες. Μετά πέσαμε σε κατάθλιψη, με το που έμπαινες στο σταθμό το καταλάβαινες, ένα σύννεφο βουβής θλίψης και αγωνίας πλανιόταν από πάνω σου. Από κάποιο σημείο βέβαια και μετά αρχίσαμε να αστειευόμαστε και να γελάμε με τα όσα συμβαίνουν. Γέλιο, ξέρετε, η άμυνα του ανθρώπου για να μην τρελαθεί.
Και βέβαια, απορούσαμε. Πώς γίνεται να μην καταλαβαίνουν (ή να καμώνονται ότι δεν καταλαβαίνουν, ακόμα χειρότερα) ότι μερικές χιλιάδες άνθρωποι υποφέρουν; Πώς γίνεται να μην έχουν πει ούτε έναν παρηγορητικό λόγο γι’ αυτούς, για να απαλύνουν την αγωνία τους: Πού θα βρω εγώ δουλειά άμα πέσει μαύρο, ρωτούσες. Δουλεύεις σε βοθροκάναλο που θα καταρρεύσει αν δεν το κλείσουμε, σου απαντούσαν. Ναι, αλλά δεν μου λες πώς θα ταΐσω το παιδί μου αν το κλείσετε, ξαναρωτούσες. Είσαι κακοπληρωμένος και το αφεντικό σου είναι δυνάστης, σου απαντούσαν. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.
Μπροστά στην ιδεοληψία τους, να χτυπήσουν το κεφάλαιο που τόσο μισούν, δεν είδαν και δεν βλέπουν τις παράπλευρες απώλειες. Πατάνε εργαζόμενους μέχρι να φτάσουν στον καναλάρχη. Φωνάζουν και κατηγορούν, διχάζουν τον κόσμο μ’ έναν ακραίο λόγο που έχει φτάσει πια στα όρια της χυδαιότητας, γιατί, παρά την πεποίθηση και τις εξαγγελίες τους για το αντίθετο, δεν τους νοιάζει η ζωή σου. Δεν τους νοιάζει η ζωή του καμεραμάν, της μακιγιέζ, της ενδυματολόγου, του τεχνικού, του δημοσιογράφου, του σεκιούριτι, του ανθρώπου που παλεύει για το μεροκάματο μέσα σ’ ένα κανάλι.
Ολοι αυτοί λοιπόν, άκουσαν ένα βράδυ το ΣτΕ να λέει «αντισυνταγματικός ο νόμος Παππά» και πέταξαν από τη χαρά τους. Ανακουφίστηκαν. Πανηγύρισαν. Έκλαψαν. Και θα τους έρχεται να κλαίνε κάθε φορά που θα θυμούνται σε τι μαρτύριο μπήκανε εξαιτίας του κ. Πολάκη και των συντρόφων του. Από τη Χριστίνα Λαμπίρη μέχρι την κοπελίτσα στο μακιγιάζ, ίδια συμπτώματα έχουμε όλοι. Νιώθουμε ότι αυτή η κυβέρνηση είναι εχθρός που μας πολεμάει.
ΥΓ. Δουλεύεις σε βοθροκάναλο που θα καταρρεύσει αν δεν το κλείσουμε, σου απαντούσαν. Δηλαδή να σε πετάξουν πρώτα αυτοί στο δρόμο πριν έρθει η ώρα του καναλιού (λες και είναι θεοί και ξέρουν και το μέλλον).