Σ’ είχα και σε χάνω. Και δεν υπάρχει βαρύτερο πλήγμα και πιο αγιάτρευτο τραύμα από την απώλεια, την απουσία, τη φυγή του αντικείμενου του πόθου.
Βέβαια εκείνο το «σ’ είχα» ίσως και να είναι μεγάλη κουβέντα, ευσεβής πόθος έως και υπερβολή. Επτά οκτώ φορές σε άγγιξα όλες κι όλες… Kαι πώς να φθάσουν, πώς να ικανοποιήσουν την άσβεστη επιθυμία, την ακατανίκητη έλξη, το έντονο απωθημένο.
Από την πρώτη φορά που σ’ αντίκρισα σε εφημερίδες και οθόνες, εκείνο τον χειμώνα του 2002, είχα εντυπωσιασθεί, ειν’ η αλήθεια. Η ισχύς και η αυτάρκεια που εξέπεμπες, η αισθητική και η μεγαλοπρέπεια, που περιείχες, η αποδοχή και η φινέτσα, που εμφάνιζες, η νέα εποχή και η ακμή, που η παρουσία σου υποσχόταν…
Μα πάνω απ’ όλα, αυτή η αίσθηση του ακαθόριστου χρώματος που έφερες. Μωβ ήταν; Ροζ ήταν; Βιολέ ήταν; Κανείς δεν μπορεί ούτε και τώρα να το καθορίσει με ακρίβεια αλλά ήταν χρώμα που διέγειρε αισθήσεις, όνειρα και ένστικτα. Οι ζωές τόσων ανθρώπων με τη μία απόκτησαν μιαν ακαθόριστη μωβ-ροζ-βιολέ αύρα, ένα μωβ-ροζ-βιολέ σκοπό. Ισως και να ξεκινούσε μια μωβ-ροζ-βιολέ εποχή και ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί στη γοητεία σου; Εγώ πάντως, όχι.
Η είδηση έφθασε σαν κεραυνός στ’ αυτιά μου: Με στόχο την αντιμετώπιση του ξεπλύματος μαύρου χρήματος, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σκέφτεται να αποσύρει το χαρτονόμισμα των πεντακοσίων ευρώ
Ωσπου σε άγγιξα – τυχαία, ξαφνικά, απρόοπτα. Εκεί που δεν το περιμένεις συνήθως συμβαίνει κάτι τέτοιο και γίνεται μωβ-ροζ-βιολέ το σύμπαν όλο. Σε μένα συνέβηκε μέσα σε τράπεζα, την ώρα μιας ανάληψης, για να πληρωθούν τα οφειλόμενα στο ασφαλιστικό μου ταμείο.
Το τρακ του πρώτου αγγίγματος, η λεπτότητα της αφής, τα ακροδάχτυλα που ιδρώνουν είναι ανεπανάληπτες στιγμές, που μένουν χαραγμένες στη μνήμη. Αμέσως μετά, ακολούθησε δυνατή αίσθηση ευφορίας, εκπλήρωσης και δύναμης μαζί σου, που παραμένουν ακόμη και σήμερα ανεξίτηλες. Αλλωστε επανέρχονταν ακόμη πιο ισχυρές, κάθε φορά που ερχόσουν στα χέρια μου.
Το ομολόγησα ήδη: δεν ήταν πολλές οι φορές, που σε πήρα στα χέρια μου, που σ’ άγγιξα, που είχα την αίσθηση και την αφή σου. Δεν μου έφθασαν όμως για να σε χαρώ, να ικανοποιηθώ, να σε γουστάρω… Και να που τώρα, ξαφνικά κι απρόοπτα, μαθαίνω τα δύσκολα, τα δυσάρεστα, τα μη αναστρέψιμα: σε παίρνουν, σε εξαφανίζουν, σε καταργούν.
Η είδηση έφθασε σαν κεραυνός στ’ αυτιά μου: Με στόχο την αντιμετώπιση του ξεπλύματος μαύρου χρήματος, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σκέφτεται να αποσύρει το χαρτονόμισμα των πεντακοσίων ευρώ.
Διαρκές μου απωθημένο και σπάνιο αντικείμενο του πόθου μου, μωβ-ροζ-βιολέ 500ρικο μου, ανεπανόρθωτα και οριστικά σε χάνω.