Αρκετά πριν εισβάλει στη ζωή μας ο κορονοϊός, είχα κανονίσει μια σειρά επαγγελματικών ταξιδιών, εκ των οποίων δύο σχεδόν διαδοχικά, την περασμένη και αυτήν την εβδομάδα.
Οσο όμως εξελίσσονταν τα ταξίδια μου, εξελισσόταν και η κατάσταση της επιδημίας (πανδημίας πλέον), αυξάνονταν τα κρούσματα και η ανησυχία. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι έχω περάσει από 8 αεροδρόμια, έχω μπει σε 4 αεροπλάνα, πολυάριθμα τρένα και μετρό, μουσεία και αίθουσες συνεδριάσεων σε λιγότερο από μια εβδομάδα. Εχω πάρει πρωινό δίπλα σε ανθρώπους από διάφορες χώρες. Εχω πατήσει το κουμπί του καφέ ύστερα από εκατοντάδες άλλους κι έχω πιάσει τη λαβίδα για τα κρουασανάκια ανάμεσα σε μια σειρά από πολυταξιδεμένες εθνικότητες.
Χρησιμοποιούσα, βεβαίως, παντού τα αντισηπτικά μαντιλάκια μου. Επλενα ανά δίωρο τα χέρια μου. Αλλά γνώριζα ότι αυτό ήταν επιβεβλημένο μεν, αλλά όχι αρκετό.
Και τι θα συνέβαινε με την επιστροφή μου στην Ελλάδα; Κι αν είχα κολλήσει κάτι, θα ήμουν κι εγώ σαν εκείνους τους αμέριμνους που έκοβαν βόλτες όντας άρρωστοι;
Καθ’ οδόν προς το αεροδρόμιο της επιστροφής, οι συνηθισμένες παραγγελίες για να φέρω σοκολάτες και πουράκια, αντικαταστάθηκαν από το «φέρε μας αντισηπτικά τζελ, διότι έχουν εξαφανιστεί στην Ελλάδα». Μετά λύπης μου, λοιπόν, σας ενημερώνω ότι έχουν εξαφανιστεί και από το αεροδρόμιο των Βρυξελλών.
Στο μισοάδειο αεροπλάνο, που συνήθως είμαστε στοιβαγμένοι σαν τους κομφορμιστές του Γαΐτη (Σαρδελοκούτι), ένα δειλό βηχαλάκι στην πίσω σειρά αντιμετωπίστηκε από τους συνεπιβάτες μου ως πιο απειλητικό και από τον εξολοθρευτή.
Στις τρεις ώρες της πτήσης, που συνήθως είναι χρόνος ενδοσκόπησης, συνειδητοποίησα ότι δεν φοβόμουν πως έχω «κολλήσει». Φοβόμουν μήπως μεταδώσω τον ιό στους άλλους. Σκέφτηκα τους γονείς μου και αποφάσισα αμέσως να μην τους δω τις επόμενες ημέρες. Αλλά μετά συνειδητοποίησα πόσο ανόητη ήταν αυτή η σκέψη. Και τι θα γίνονταν οι γονείς των άλλων που θα βρισκόμασταν, για παράδειγμα, μαζί στο μετρό;
Ετσι, πριν προσγειωθούμε, αποφάσισα να μπω αυτοβούλως σε μια εθελοντική καραντίνα μερικών ημερών και διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι του περιβάλλοντός μου άκουσαν με ανακούφιση την ανακοίνωσή μου.
Ευρισκόμενος ιδία βουλήσει «μόνος στο σπίτι», η πρώτη αίσθηση είναι ότι ο κόσμος γύρω σου συνεχίζει να κινείται, αλλά εσύ να παραμένεις σταθερός. Ομως πραγματικά, πόσο κινείται όταν όλα έχουν μπει σε μια κατάσταση ιδιότυπης λειτουργίας ή και σχετικής παύσης; Αλλά και πόσο πραγματικά είσαι σταθερός;
Ηδη από τις πρώτες ώρες της καραντίνας μου κανόνισα τις προγραμματισμένες συναντήσεις μου να τις κάνω διαδικτυακά. Ανακάλυψα ότι εκτός από το skype, υπάρχουν και άλλες ωραίες πλατφόρμες τηλεδιασκέψεων, όπως το zoom.
Ενα σεμινάριο στο οποίο θα δίδασκα, κανονίσαμε να γίνει online.
Γενικώς, «λύσεις υπάρχουν».
Μέσα από αυτή την κρίση αναδύεται η ευκαιρία να αναγνωρίσουμε πόσες δυνατότητες μας δίνει η τεχνολογία, ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που η τηλεργασία θεωρείται αδιανόητη πολυτέλεια, αν όχι τεμπελιά.
Η αλήθεια είναι ότι η ανθρώπινη επαφή δεν αντικαθίσταται από ένα ψηφιακό περιβάλλον. Αλλά σκέψου ότι σήμερα μεγάλωσα την ημέρα μου κατά δύο ώρες, καθώς τις γλίτωσα από την κίνηση στους δρόμους.
Βεβαίως δεν μπορούν όλα να γίνουν ψηφιακά. Προφανώς, ο φούρναρης δίπλα δεν μπορεί να τηλεζυμώσει το ψωμί.
Ομως, ό,τι μπορεί να αποφευχθεί καλό είναι να αποφευχθεί.
Αν και απομονωμένος, αισθάνομαι στην πραγματικότητα πιο κοντά σε ανθρώπους που επικοινωνούν μαζί μου εναγωνίως για να μάθουν αν έχω κάποιο σύμπτωμα.
Οχι. Δεν έχω τίποτα. Είμαι μια χαρά.
Απλώς, λόγω κορονοϊού, οι βεβαιότητες έχουν καταρρεύσει, μαζί τους και οι προγραμματισμοί μας.
Η δραματικότητα της κατάστασης αλλάζει τις προτεραιότητές μας. Αναδεικνύει τα πιο σημαντικά.
Η πρόκληση να υπερβούμε την αυτοαναφορικότητά μας και να δούμε τη μεγάλη εικόνα, με όποια μικρή ή μεγάλη θυσία συνεπάγεται αυτό.
Η απομόνωση στο σπίτι και η δουλειά από τον καναπέ φορώντας φόρμες, μπορεί να μη μοιάζει και τόσο ενεργή στάση απέναντι στην εξάπλωση του κορονοϊού, ωστόσο στην πραγματικότητα είναι.
Προφανώς και θα επανέλθουμε σε μια κανονικότητα. Θα κανονίσουμε τις καλοκαιρινές διακοπές μας και θα κάνουμε βόλτες στην παραλία το ηλιοβασίλεμα, πίνοντας ωραία κοκτέιλ με τους αγαπημένους μας ανθρώπους.
Θα επανέλθουμε, ίσως λίγο διαφορετικοί, ίσως λίγο καλύτεροι, με μεγαλύτερη αυτογνωσία. Ελπίζω όχι πιο λίγοι.