Το Πάσχα είναι ατμόσφαιρες. Είναι εκείνα τα λιβάδια με τα αγριολούλουδα. Οι αιμοσταγείς παπαρούνες, οι αγαπημένες μου μαργαρίτες, εκείνες οι συγκεκριμένες οι άσπρες, που ξεφεύγει το κίτρινο τους από το κέντρο και απλώνεται πέρα από το όριο, λερώνοντας όμορφα και γλυκά τα άσπρα πέταλα. Είναι και τα, κάτι σαν στάχυα (πώς τα λένε;) που αναδεύονται με το τόσο δα αεράκι. Όλα αυτά που μου θυμίζουν παιδικό χεράκι που τα κόβει για να τα προσφέρει.
Το Πάσχα είναι ατμόσφαιρες. Είναι πασχαλιές. Μεθάνε φρικτά οι αθεόφοβες, μεθάνε πόθους κι ανεκπλήρωτα.
Το Πάσχα είναι ατμόσφαιρες. Ατμόσφαιρες από μνήμες. Όπως εκείνα τα κόκκινα παπουτσάκια της Λαμπρής και η αδάμαστη προσμονή να τα φορέσουμε. Εκείνη η πάλη μ’ ένα «Μη!». Το να περιμένεις το Μεγάλο Σάββατο για να φορέσεις «Τα καλά σου!». Και να κοιτάς τα πόδια σου να τα περπατάνε.
Το Πάσχα είναι ατμόσφαιρες από δυο κόσμους που συναντιόντουσαν. Οι της Αθήνας και οι της επαρχίας. Οι μεν έρχονταν για να φύγουν. Γι’ αυτό και όφειλαν ν’ απαντούν σε διπλό ερώτημα «Πότε ήρθατ’; Πότε θα φύφγετ;». Οι δε, όφειλαν να στέκονται φύλακες των αναμνήσεων. Να μην αλλάζει τίποτα. Να είναι όλα όπως τα θυμάσαι, όπως τα είχες αφήσει.
Το Πάσχα είναι ατμόσφαιρες. Όπως εκείνη η πόρτα της εκκλησίας που έτριζε. Και πάντα απορούσες. Τόσο που καθάριζαν οι γυναίκες, τόσο που άστραφταν τον ναό, πώς και δεν την λάδωναν; Αλλά ήταν το σύνθημα κάθε άφιξης και τα κεφάλια για λίγο σηκώνονταν και κοίταζαν βιαστικά πλην σκαναριστά. Γυναίκες… Τι φοράει «η άφιξη»; Ποιανού είναι; Αυτό το «Ποιανού είσαι συ;»… Τι γλυκά αστείο!
Το Πάσχα είναι ατμόσφαιρες. Εκείνες οι νηστείες, του τότε. «Μεγάλη Παρασκευή ούτε λάδι!» το υπερτόνιζαν. Νηστεία που περιέργως ήταν η χαρά του παιδιού καθώς το γάλα το αντικαθιστούσε το κακάο! Τι ψυχικό τραύμα για τη γενιά μου η πέτσα στο γάλα και στο γιαούρτι! Το Πάσχα πίναμε κακάο! Και τρώγαμε τηγανιτές πατάτες. Κάθε μέρα τηγανιτές πατάτες. Ζήτω η νηστεία!
Το Πάσχα είναι ατμόσφαιρες και «πεποιθήσεις». Την Μεγάλη Παρασκευή πάντα έχει συννεφιά και βρέχει. Και ήλιο να είχε… Την Μεγάλη Παρασκευή έχει πάντα συννεφιά και βρέχει.
Το Πάσχα είναι ατμόσφαιρα. «Ω γλυκύ μου έαρ. Γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;»… Λέξη, λέξη… Τι λέξεις, τι έννοιες! Πάντα βουρκώνω στο «Ω γλυκύ μου έαρ». Μπορεί, για την προσφώνηση «Άνοιξή μου» σε κάποιον. Σε κάποιον, που πολύ! Και δεν υπάρχει ρήμα πριν από το «πολύ». Είναι μόνο κάτι μεγάλο και βαθύ, που μόνο το νιώθεις, πολύ.
Καλή Ανάσταση και αναστάσεις.