Μεγάλη Εβδομάδα 2021. Εβδομάδα των Παθών, όχι μόνο του Χριστού, και των Ελλήνων που δεν μπορούν να προσεγγίσουν τα χωριά τους, για ακόμη ένα Πάσχα. Τους βλέπω στις ειδήσεις, να φτάνουν στα αστυνομοκρατούμενα διόδια, με μια δικαιολογία στα μπαγκάζια τους.
«Πού πάτε; Δικαιολογητικά, παρακαλώ». Τέτοια αγωνία για το αν έχεις το σωστό δικαιολογητικό, ούτε στο ΙΚΑ δεν νιώθεις. Οδηγοί και συνοδηγοί βγάζουν τα χαρτιά τους, τα δείχνουν. Φαντάζομαι ότι θα ξεφυσούν κάτω από τη μάσκα, θα δαγκώνονται, θα χλωμιάζουν. Θα ιδρώνουν περιμένοντας να τελειώσει ο έλεγχος. Και θα μουδιάζουν στη σκέψη ότι θα κάνουν μεταβολή και θα γυρίσουν πίσω.
«Εχω προγραμματισμένο ραντεβού στο Κτηματολόγιο και πηγαίνω με τη σύζυγο», είπε ένας οδηγός. «Αλλά η σύζυγος δεν έχει δικαιολογία μετακίνησης», παρατήρησε ο αστυνόμος, βλέποντας τα δικά της χαρτιά. «Δηλαδή, δεν θα ανέβει η σύζυγος; Δεν θα καθαρίσουμε το σπίτι; Τι θα τρώω;» απάντησε σχεδόν τρομοκρατημένος ο σύζυγος.
Μια κυρία είπε ότι πάει να εκπαιδεύσει τα σκυλιά της στην ορεινή Αρκαδία. Ενας κύριος ανέφερε ότι έχει κλείσει ραντεβού σε οδοντίατρο στο Κιλκίς, ενώ ένας άλλος είπε ότι πάει τον σκύλο του σε κτηνίατρο στην Πελοπόννησο. «Είναι πάρα πολύ καλός κτηνίατρος», τόνισε στον πόλισμαν που τον σταμάτησε. Κάποιος άλλος δήλωσε ότι ταξιδεύει για να δει τη δεύτερη γυναίκα του πεθερού του, η οποία είναι έγκυος. Ενώ μία μητέρα είπε ότι πάει το παιδί της στον εν διαστάσει σύζυγο, για το Πάσχα. Είναι μια διαπεριφερειακή μετακίνηση που επιτρέπεται, η κυρία είχε και τα δικαιολογητικά της, όλα καλά. Και θα περνούσε ελεύθερα για να συνεχίσει προς τον προορισμό της, αν δεν της έλειπε ένα πράγμα: το παιδί. Δεν υπήρχε κανένα παιδί στο αυτοκίνητο.
Οσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου, έγραφαν στα social media, σατιρίζοντας τις δικαιολογίες των Ελλήνων, και δεν είχαν άδικο.
Κάποιες από αυτές, όντως, είναι για Οσκαρ. Από τη μία σκέφτεσαι ότι όλοι αυτοί, που κίνησαν με τέτοιες ευφάνταστες, και ενίοτε γελοίες δικαιολογίες, να ταξιδέψουν στα χωριά τους, δεν έχουν την αίσθηση της κατάστασης. «Είμαστε σε πανδημία, κύριοι, πού πάτε; Τόσος καημός να πάτε στα χωριά σας;», σου έρχεται να τους φωνάξεις, λέγοντάς τους έναν-έναν τους λόγους που θα έπρεπε να δείξουν σύνεση, τούτες τις γιορτινές ώρες.
Από την άλλη, δεν μπορείς να μην τους δεις και με συμπάθεια. Δεν γίνεται να μην τους κατανοήσεις, έστω και λίγο. Είναι άνοιξη, έχει καλοκαιρινό καιρό, έχουμε να ταξιδέψουμε στην εξοχή από το καλοκαίρι. Εχει και πενθήμερη αργία φέτος, μια τέλεια συγκυρία, αλλά και μια ιδανική ευκαιρία για εκδρομή. Και το κυριότερο, είναι πολύς ο καιρός της υπομονής, πολύς ο χρόνος του εγκλεισμού και των απαγορεύσεων, για να μην κάνουμε σκέψεις απόδρασης.
Ας το παραδεχτούμε, όλοι τις έχουμε κάνει. Γιατί θέλουμε να δούμε τους δικούς μας ανθρώπους. Τους συγγενείς και τους φίλους μας. Γιατί θέλουμε να χαλαρώσουμε στα εξοχικά μας. Γιατί έχουμε ανάγκη από λίγο καθαρό αέρα. Γιατί δεν αντέχουμε άλλο. Απλώς, δεν φτάσαμε να πάρουμε όλοι το αμάξι και να επιχειρήσουμε την απόδραση, όπως αυτοί οι συμπολίτες μας. Πολλοί από αυτούς έκαναν μεταβολή και γύρισαν πίσω.
Το σχέδιο «Απόδραση από τον νομό» ναυάγησε. Κάποιοι άλλοι, υποθέτω, πέρασαν τον έλεγχο με επιτυχία. Και οδήγησαν προς το χωριό τους με την αίσθηση του Φρανκ Μόρις, όταν κατάφερε να αποδράσει από το Αλκατράζ. Ελπίζω, βέβαια, να μην επιστρέψουν έχοντας αφήσει το ιικό τους αποτύπωμα στην αδύναμη υγειονομικά ελληνική επαρχία.
Οπως και να έχει, Καλό Πάσχα σε όλους, δραπέτες και μη. Κι ας κάνουμε όλοι μας λίγη υπομονή ακόμη. Μετά την Ανάσταση του Χριστού, κοντοζυγώνει και η δική μας.
ΥΓ. Το πιο χαριτωμένο, βέβαια, ήταν ένας νεαρός που δήλωσε ότι πάει να κάνει πρόταση γάμου στην αγαπημένη του. Της το έχει υποσχεθεί, είπε, και μάλιστα τη μέρα της Ανάστασης. Αυτόν θα έπρεπε να τον αφήσουν να περάσει, για λόγους τιμής.