Μια κυβέρνηση σαν ιστιοφόρο στη μέση ενός ωκεανού που τον δέρνουν χίλιες και μια καταιγίδες. Και μια αντιπολίτευση που αιωρείται σαν αστροναύτης μέσα σε διαστημικό σταθμό, δίχως να μπορεί να πατήσει τα ποδάρια της στο πάτωμα. Να μια παραστατική χαρτογράφηση του πολιτικού τοπίου μας. Αλλόκοτη χρονιά το 2021, πούθε να την πιάσεις για να κάνεις τον απολογισμό της;
Αν ρωτήσετε τον Μητσοτάκη τι θα θυμάται από τη χρονιά που σβήνει, θα σας πει για μια εμμονική πανδημία που κορόιδευε ολόκληρο πλανήτη και για κάτι φωτιές που καίγανε ανεξέλεγκτες στην Εύβοια, με τη λάμψη τους να φτάνει στο Μαξίμου. Αν ρωτήσετε τον Τσίπρα, θα σας πει ότι θα θυμάται την… εκλογή Ανδρουλάκη. Αν ρωτήσετε τον Μήτσο τον Κουτσούμπα, θα σας πει ότι επιβεβαιώθηκαν οι αποφάσεις των τελευταίων δεκαπέντε συνεδρίων του κόμματος ότι «η κρίση του καπιταλισμού βαθαίνει». Αν ρωτήσετε τον Βελόπουλο, θα σας πει ότι οι πωλήσεις του «Τελοπόν» πήγαν περίφημα. Με ψυχαναλυτικούς όρους και σε τελευταία ανάλυση (που λένε οι Μαρξιστές), το 2021 αποδείχτηκε παρανοϊκό.
Κάτω από άλλες ιστορικές συνθήκες, 22.000 νεκροί μέσα σε ένα δωδεκάμηνο θα ισοδυναμούσαν με βαρύτατο ασήκωτο εθνικό πένθος. Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος είχε επισήμως 13.325 νεκρούς. Οι φετινές 20.000 δεν θα μας επέτρεπαν να ευχόμαστε, να γιορτάζουμε και να διασκεδάζουμε. Κι όμως, έγινε η μάχη των Αρδεννών για να παραμείνουν ανοικτές οι ταβέρνες μας και να επιτραπεί ο χορός μέχρι πρωίας στα κλαμπάκια μας. Σαν να ζούμε σ’ ένα άλλο σύμπαν δίχως θανατικό. Σαν να περνά ο θάνατος πάνω από αποικίες κατσαρίδων και όχι σαρώνοντας τις δικές μας κοινωνίες.
Τα θύματα είναι πια 5.000.000 παγκοσμίως. Και ανεβαίνουν διαρκώς. Το ένα τέταρτο των θυμάτων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το ένα δωδέκατο του Β’. Αν οι βιομηχανίες φερέτρων ήταν στα χρηματιστήρια, οι μετοχές τους θα τρυπούσαν το ταβάνι. Κι όμως, οι μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου μας συνταράσσονται από εξοργισμένα πλήθη που επιμένουν ότι όλα αυτά είναι μια κατασκευασμένη χολιγουντιανή ταινία. Η τιμή των μετοχών του παγκόσμιου ανορθολογισμού συναγωνίζεται επάξια την τιμή των μετοχών της διεθνούς φερετροποιίας.
Σφυρίζουν γύρω μας το αλλόκοτο, το παράταιρο, το απίθανο, το παρανοϊκό. Κυβερνήσεις, αντί να καταρρέουν, ισχυροποιούνται, αντιπολιτεύσεις, αντί να ανδρώνονται, νανοποιούνται. Οικογένειες στο διπλανό διαμέρισμα εξαλείφονται, αλλά εμείς θρηνούμε που η κατακρήμνιση των παγκόσμιων εφοδιαστικών αλυσίδων δεν αφήνει το καινούργιο αμάξι που παραγγείλαμε να εκτελωνιστεί αμέσως. Τα τσιπάκια, αυτά τα άτιμα τσιπάκια, που άλλοι πιστεύουν ότι μας τα διοχετεύουν στο κορμί με τα εμβόλια και άλλοι δαιμονίζονται που δεν μπορεί να τα παραγάγει η Ταϊβάν για το καινούργιο αμάξι τους λόγω έλλειψης πρώτων υλών.
Φρίκη το 2021. Από το «Δόξα τω Θεώ» στο «Βόηθα Παναγιά». Να ‘ναι, άραγε, έτσι και το 2022; Ο Λεφάκης λέει «ναι». Κακό αυτό. Αν επιβεβαιωθεί, εκτός από τα τσιπάκια, θα εμφανιστεί έλλειψη και στα ψυχοφάρμακα. Θα κάνει –λέει– μάλλον εκλογές και ο Μητσοτάκης μέσα στη νέα χρονιά. Αυτό μας έλειπε. Ολα γύρω μας έχουν βαλθεί να μας αποτελειώσουν.