Η σχέση του Αλέξη Τσίπρα με το αντάρτικο είναι σχεδόν μεταφυσική. Ο λόγος του Αρη στη Λαμία είναι αυτός που θα ’θελε να εκφωνήσει ο ίδιος, και ας μην προταθεί ποτέ του για Νομπέλ Ειρήνης.
Η άδικη μοίρα όμως το ’φερε, αντί για αντάρτης στα βουνά, να γίνει Πρωθυπουργός και τώρα ξανά αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Η διαφορά του να είναι αρχηγός Αξιωματικής Αντιπολίτευσης πριν γίνει Πρωθυπουργός, από το αφού γίνει, είναι τεράστια. Να, για παράδειγμα, μια ποιοτική διαφορά είναι η αίσθηση του χρόνου: ο χρόνος κυλάει εντελώς διαφορετικά στην πρώτη, απ’ ό,τι στη δεύτερη περίπτωση.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται τώρα και ο Αλέξης Τσίπρας. Too old to rock ‘n’ roll, too young to die, κάπου στο μεταίχμιο έρχεται αντιμέτωπος με τον χρόνο και πώς θα τον «γεμίσει».
Υπάρχουν τρία σημεία στα οποία «ποντάρει» για ουσιαστική αντιπολίτευση: το Μεταναστευτικό, οι τράπεζες και οι επενδύσεις. Από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ εκτιμούν ότι στα τρία αυτά σημεία ο Κυριάκος «θα την πατήσει». Και εκεί ακριβώς θα στηθεί η αντιπολίτευση ουσίας.
Στο Μεταναστευτικό πιστεύουν πως η κυβέρνηση δεν έχει τα ιδεολογικά εργαλεία για να αντεπεξέλθει. Νομίζουν πως τελικά ο τομέας αυτός θα είναι το Βατερλό της.
Ο τραπεζικός τομέας, είτε αφορά την καθημερινότητα των πολιτών, π.χ. με τις νέες προμήθειες, είτε τη διαχείριση των «κόκκινων δανείων», επίσης εκτιμούν πως θα είναι «νάρκη». Το ίδιο και ο τομέας των επενδύσεων, καθώς στην αξιωματική αντιπολίτευση είναι βέβαιοι ότι δεν θα προχωρήσουν τόσο fast τα fast track σχέδια.
Την ίδια στιγμή η Κουμουνδούρου χρειάζεται χρόνο για να λύσει τα δικά της οργανωτικά/γραφειοκρατικά/φυσιογνωμικά/συμμαχικά/και τακτικιστικά προβλήματα. Ο χρόνος είναι αναγκαίος σαν το οξυγόνο στον ΣΥΡΙΖΑ, που θα επιχειρήσει το επόμενο διάστημα να διαμορφώσει ένα μέτωπο απέναντι στην κυβέρνηση με όμορους πολιτικά χώρους, όπως το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25. Χρειάζεται χρόνο για να βρει κοινωνικές συμμαχίες σε πεδία όπως το αυτοδιοικητικό και το συνδικαλιστικό.
Και τι καλύτερο από ένα κοινοβουλευτικό και ανέξοδο αντάρτικο; Το να ανταλλάσσει ο κ. Τσίπρας επιστολές με τον Πρόεδρο της Βουλής, τον φέρνει καθημερινά στα πρωτοσέλιδα. Το να αδημονούν οι κοινοβουλευτικοί συντάκτες στον διάδρομο για να δουν τι θα κάνει η φρουρά και αν θα μπουν στην αίθουσα οι κ. κ. Πολάκης και Τζανακόπουλος, είναι μια κάποια λύση —καλύτερη από το να μην αδημονεί κανείς για τίποτα.