Καθώς το σίριαλ με τον Τζόκοβιτς φαίνεται να τελειώνει με την τραγελαφική λήξη του επεισοδίου στην Αυστραλία και όλοι μοιάζουν να προετοιμάζονται για την συνέχεια, καλό θα είναι να κατανοήσουν διάφοροι τον ρόλο τους, τα μεγέθη τους και τις ικανότητες τους να επηρεάζουν εξελίξεις.
Δεν χωρεί πολλή συζήτηση ως προς κάποια πράγματα. Ο Τζόκοβιτς έκανε λάθη. Όχι επειδή είναι ανεμβολίαστος, αυτό είναι δικαίωμα του. Κυρίως, επειδή προσπάθησε να κοροϊδέψει με τα πιστοποιητικά νόησης και τις ψευδείς δηλώσεις του. Αν το δει κανείς ψύχραιμα, κάπου εκεί η συζήτηση τελειώνει.
Από το σημείο αυτό κι έπειτα όμως, οφείλει κανείς να παρατηρήσει κάποια πράγματα, ειδικώς σε ό,τι αφορά τον δημοσιογραφικό χειρισμό του θέματος.
Ας μην μιλήσουμε για τον διεθνή Τύπο, κυρίως για έναν λόγο. Μέσα ενημέρωσης και αρθρογράφοι στους FT, τους New York Times, ή άλλα έντυπα και ιστοτόπους, απευθύνονται σε ένα παγκόσμιο κοινό και ενδεχομένως και στον ίδιο τον Τζόκοβιτς.
Κι όμως, σε κανένα από αυτά τα Μέσα δεν διάβασε κανείς τις ανοησίες που γράφτηκαν στην Ελλάδα. Ούτε υποτιμητικά σχόλια για την βαλκανική του ταυτότητα, ούτε χλευασμούς για την σερβική του εθνικότητα, ούτε συνειρμούς και διασυνδέσεις της συμπεριφοράς του με τον Μιλόσεβιτς, τον Κάρατζιτς και τον Μλάντις, που έστω και υπαινικτικά γράφτηκαν εδώ.
Περισσότερο ίσως από οπουδήποτε αλλού, στην Ελλάδα ευδοκιμεί το σύνδρομο της ικανοποίησης από την έκπτωση των ειδώλων και των προτύπων. Το λένε και Schadenfreude, θα μπορούσαμε να το πούμε και αθεράπευτο κόμπλεξ, αυτό το γνωστό που εκδηλώνεται και με την «κατσίκα του γείτονα».
Όλοι αυτοί που εδώ θεώρησαν ότι μαλώνουν και περιφρονούν τον «οργισμένο Βαλκάνιο» είναι φανερό ότι ουδεμία συναίσθηση έχουν για τα όρια της παρέμβασής τους, ή για το ότι κάποιες φορές είναι καλύτερο να σιωπήσεις (ή απλώς να καταγράψεις), παρά να πεις και να γράψεις σαχλαμάρες. Σε τελική ανάλυση, είναι άλλο να σχολιάζει τον Τζόκοβιτς ο Ναδάλ, ο Μπόρις Μπέκερ, η Μαρτίνα Ναβρατίλοβα ή ακόμη και ο Τσιτσιπάς και άλλο οι κατά φαντασίαν influencers.
Ο Τζόκοβιτς έκανε λάθη, σε τελική ανάλυση χαντάκωσε τον εαυτό του και πιθανώς να μπλέχτηκε και στα γρανάζια της πολιτικής σπέκουλας της Αυστραλίας. Ας πρόσεχε.
Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι ελαφρυντικό. Άλλωστε είναι εξαιρετικά πιθανό ότι τα λάθη αυτά θα τα πληρώσει – κάτι που σύντομα θα φανεί από τα εμπορικά του συμβόλαια και την πορεία της καριέρας του.
Όμως, όποια και αν ήταν τα παραπτώματά του, δεν μπορεί κανείς να τα τσουβαλιάζει και να λησμονεί ότι πρόκειται για μία προσωπικότητα κάποιου βεληνεκούς, με χαρίσματα και ικανότητες σπάνιες και με δράση πολυδιάστατη.
Ναι, υπάρχουν και τέτοιοι που είναι αντιεμβολιαστές και που πιθανώς ενεργούν με υπεροψία ή και αλαζονεία. Όλοι οι χαρακτήρες κρίνονται και οι διεθνείς σούπερ σταρ είναι μεταξύ των πρώτων.
Οι υπόλοιποι όμως, οφείλουν αν μη τι άλλο να αποφεύγουν τις υστερίες. Πολύ απλά, επειδή δεν καταφέρνουν και πολλά με αυτές.