Μπήκα αυτές τις ημέρες σε όλα τα διακεκριμένα φιλοσυριζαϊκά σάιτ, για να δω με ποιον τρόπο αποτιμούν – έξι χρόνια αργότερα- την ιστορία του δημοψηφίσματος και της συνέχειας του. Αυτές τις ημέρες, ως γνωστόν, είχαμε την επέτειο του ΟΧΙ (του 2015) και της kolotoumpa. Τσάμπα έψαχνα. Ακρα του τάφου σιωπή στα σάιτ βασιλεύει, για να παραφράσω και τον Σολωμό. Ούτε λέξη δεν βρήκα. Μπήκα και στα σάιτ της από δω μεριάς. Πανηγύρι αναμνήσεων, εκτιμήσεων και λεπτομερειών.
Όταν μια παρέα συστηματικών χαβαλέδων και φωνακλάδων σαν τους Συριζαίους, προσπερνούν –δήθεν- αδιάφορα την επετειακή κορύφωση της επαναστατικής τους πορείας, τότε το πράγμα είναι προφανές. Όταν αυτοί που είναι εξπέρ στην μετονομασία της τρίχας σε τριχιά, ξεχνούν να δουν ένα κοπάδι ελέφαντες μέσα στο δωμάτιο, τότε τα συμπεράσματα είναι εύκολα. Προτιμούν να μην θυμίζουν σε κανέναν αυτό το «επίτευγμα» τους, προτιμούν να μην το θυμούνται ούτε καν οι ίδιοι.
Οι από δω «ηττημένοι», οι εξωνημένοι και λοιδωρηθέντες Μενουμευρώπηδες, έξι χρόνια μετά τα άπλωσαν όλα στο τραπέζι. Το θρυλικό ερώτημα που ήταν γραμμένο στο ψηφοδέλτιο, τα τσάμικα, τα νομισματοκοπεία, τους βαρουφάκειους πανικούς μπροστά στον Σόιμπλε, τους Πούτιν, τους Λαφαζάνηδες, τους Καμένους, την τσιπρική διαπραγμάτευση, την ακροβασία της χώρας πάνω στο κενό, το ΟΧΙ που μεταμορφώθηκε σε ΝΑΙ… τέλος πάντων, όλα παρέλασαν σαν παλιά ταινία από μπροστά μας. Οι από κει «νικητές», οι go home madam Merkel, αυτές τις ημέρες έκαναν τουμπεκί ψιλοκομμένο.
Οταν το ένα στρατόπεδο πανηγυρίζει μια επέτειο και το άλλο την θάβει κάτω από τη γη, τότε η ιστορία έχει αποφανθεί επί των γεγονότων. Αυτός που την μνημονεύει είναι ο ιστορικός νικητής, αυτός που την αγνοεί είναι ο ηττημένος. Ο νικητής θα επαναφέρει τις μνήμες αυτές διαρκώς, στα επτά, στα οκτώ, στα δέκα χρόνια, ενώ ο ηττημένος κάθε χρόνο τέτοια μέρα θα εφευρίσκει κάποια κομματική συνδιάσκεψη ή καμιά επίκαιρη πολιτική παρανυχίδα για να ασχολείται μαζί τους, προσπαθώντας να αποσπάσει την προσοχή της συλλογικής μνήμης από τα γεγονότα που χάραξαν την συνείδηση μιας ολόκληρης γενιάς.
Λογικό. Ξέρετε όμως τι αναρωτιέμαι; Πότε η Αριστερά θα ξαναπιάσει την παλιά της τέχνη κόσκινο. Ποιο είναι το αναγκαίο γι αυτήν χρονικό διάστημα που πρέπει να μεσολαβήσει, για να κάτσει κάτω και να ξαναγράψει την ιστορία του 2015 με τον δικό της τρόπο. Πότε θα κάνει, δηλαδή, αυτό που έκανε και μετά τον Εμφύλιο. Που ηττήθηκε κατά κράτος στην πολεμική αναμέτρηση και μια εικοσαετία μετά φάνταζε ως η απόλυτη θριαμβεύτρια στα μυαλά των νεότερων γενεών.
Θα το προσπαθήσει, μην έχετε αμφιβολία. Θα το ηρωοποιήσει το 2015, θα το εξιδανικεύσει, θα το παραποιήσει, θα το μετατρέψει ξανά σε ηρωικό παρελθόν της που θα ζητά νέα δικαίωση από το μέλλον. Απλώς, για να το κάνει, έχει ανάγκη ένα μεσοδιάστημα σιωπής. Όχι δικού της αναστοχασμού, αλλά τεχνητής σιωπής. Μούγκας εν ολίγοις, σαν αυτήν που βλέπουμε σήμερα στα έντυπα της και στις ομιλίες της. Κι όταν όλα θα αρχίσουν να σκεπάζονται από μια αχλή λησμονιάς, θα ΄ρθει η ώρα της δικής της ιστορικο-ιδεολογικής αντεπίθεσης. Κι όσοι το ζήσαμε το 2015, αν ζούμε ακόμα τότε, θα ακούμε, θα διαβάζουμε και θα τραβάμε τα μαλλιά μας.