Η εμπειρία των ταξιδιών είναι εφέτος, για όσους έχουν την δυνατότητα να την ζήσουν, πρωτόγνωρη. Με κάποιον περίεργο τρόπο όποιος ταξιδεύει με πλοίο, φτιάχνει στο μυαλό του μία εικόνα. Ότι θα ξαναζήσει κάτι από τα φοιτητικά του χρόνια, θα ταξιδέψει κατάστρωμα (για λόγους υγειονομικής ασφάλειας), θα βρεθεί σε μία χαριτωμένη περιπέτεια.
Η πραγματικότητα είναι άλλη. Πολύ απλά γιατί διαπιστώνει κάποιος σε ένα πλοίο, έστω και σε ένα ταξίδι λίγων ωρών, ότι δεν σκέφτονται όλοι με τον ίδιο τρόπο. Όσο και αν θέλεις να είσαι σχολαστικός και προσεκτικός, να τηρείς τις αποστάσεις, να αποφεύγεις το σπρωξίδι στην επιβίβαση και την αποβίβαση, είναι τόσο πολλοί οι «άλλοι», εκείνοι που δεν δίνουν δεκάρα, που σε πιάνει απελπισία. Ακούς να μιλάνε οι ειδικοί για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, αλλά μοιάζει οι άλλοι να μην ακούν τα ίδια.
Σε πόσους να κάνει κάποιος νόημα να μείνουν σε απόσταση, πόσους να παρακαλέσεις ευγενικά, πόσους να κοιτάξεις άγρια και πόσο να συγκρατηθείς για να μην διαολοστείλεις κάποιους άλλους;
Βλέπεις παρέες εφήβων να ταξιδεύουν κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλον και αναρωτιέσαι προς στιγμήν, «είμαι εγώ τόσο υπερβολικός;». Βλέπεις τουρίστες και (λογικά;), είσαι διπλά επιφυλακτικός. Διαπιστώνεις ότι μόνο εσύ έχεις αντισηπτικό και σε κυριεύει μία αίσθηση ματαιότητας…
Φτάνει η ώρα να κατέβεις στο γκαράζ για την αποβίβαση. Φοράς την μάσκα, εκείνοι πίσω και μπροστά σου δεν την φορούν. Κολλάνε πάνω σου και σαν να μην έφτανε αυτό, φωνάζουν, σπρώχνουν και συμπεριφέρονται με τον γνωστό «ελληναράδικο» τρόπο. Ετσι όπως είσαι εγκλωβισμένος σε αυτό το κλιμακοστάσιο που οδηγεί στους χώρους στάθμευσης, αναρωτιέσαι αν αξίζει τον κόπο όλο αυτό…
Ίσως το πιο μεγάλο παράδοξο που συναντάς είναι κάτι που γνωρίζεις, αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες μοιάζει αδιανόητο.
Φτάνοντας στο λιμάνι και καθώς περιμένεις στην ουρά των οχημάτων για την επιβίβαση, παρελαύνουν δίπλα σου δεκάδες μικρολαθρέμποροι με πλούσια «πραμάτεια». Από ρολόγια και γυαλιά ηλίου-«μαϊμούδες», μέχρι φορτιστές, καπέλα και ποιος ξέρει το άλλο. Ανάμεσά τους ζητιάνοι και όλοι αυτοί μαζί, σε μία ιδιόμορφη παρέλαση ανάμεσα στις σειρές των οχημάτων. Σε πλησιάζουν, σου μιλάνε, τους αποκρούεις, κάποιες φορές με αγένεια.
Όλα αυτά συμβαίνουν κάτω από τη μύτη ή μάλλον μπροστά στα μάτια των ανθρώπων του Λιμενικού, οι οποίοι υποτίθεται πως είναι επιφορτισμένοι με την τήρηση της ασφάλειας στο λιμάνι.
Έπειτα ξεκινά το ταξίδι. Όσο προσπαθείς να ηρεμήσεις, κοιτάζεις γύρω σου και συνειδητοποιείς ότι όλος ο αυτοθαυμασμός μας για τα εθνικά επιτεύγματα της καραντίνας, βασιζόταν σε μία αυταπάτη. Το ποσοστό των αδιόρθωτων παραμένει απελπιστικά μεγάλο…