Αδημονώ για εκείνη την ημέρα, βαθιά στο μέλλον, κάπου στις αρχές του 2030– μπορεί να είναι και Πρωτοχρονιά–που θα καθίσω να παίξω την πολυτελή έκδοση του Τrivial Pursuit ’20s. Είμαι αποφασισμένη να «σκίσω» σε όλες τις κατηγορίες γνώσεων, να μην αφήσω «τυράκι» για «τυράκι».
«Πότε έγιναν οι Ολυμπιακοί του 2020 στο Τόκιο;». Το 2021. «Ποια χώρα κέρδισε στην Εurovision το 2020; «Καμία. Δεν έγινε». «Πότε έγινε η Expo 2020 στο Ντουμπάι;». Χμμ, πονηρή ερώτηση. Η σωστή απάντηση είναι και το 2021 και το 2022 (αφού θα φιλοξενηθεί, καλώς εχόντων των πραγμάτων, μεταξύ 1.10.2021 και 31.3.2022). Ποιος κέρδισε το 2020 το Γουίμπλεντον, ο Τζόκοβιτς ή ο Φέντερερ;». «Κανείς, γιατί ήταν η πρώτη φορά από τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο που το διάσημο τουρνουά τένις ακυρώθηκε». «Γιατί το Euro 2020 έγινε το 2021 αλλά κράτησε το όνομά του;». «Μήπως, επειδή είχαν ήδη τυπωθεί χιλιάδες T-shirt, μπάλες και κουκλάκια “Σκίλζι” (η επίσημη μασκότ) με τα δύο κατηραμένα μηδενικά;».
Φέτος οι προσδοκίες μας για το νέο έτος δεν έχουν καμία σχέση με αυτές στην αυγή παρελθόντων ετών. Γιατί το 2021 είναι πάνω από όλα μια χρονιά deja vu. Eίναι το έτος που θα χωρέσει όλα εκείνα (παγκόσμια και προσωπικά) που ακυρώθηκαν, αναβλήθηκαν, μετατέθηκαν, διαγράφηκαν βιαίως τη χρονιά που μόλις εξέπνευσε. Είναι το έτος της απαντοχής για όλα όσα τραβήξαμε. Η χρονιά που ευελπιστούμε ότι θα ευοδωθούν όλα εκείνα που μέχρι τον Μάρτιο του ’20 ήταν αυτονόητα.
O καθένας με τα δικά του–μεγαλεπήβολα ή και χαμερπή– χαμένα όνειρα. Μια πλαστική χειρουργός μου έλεγε πχ για την περίπτωση μιας 65χρονης που έσπευσε, λίγο πριν από το δεύτερο lockdown, να «φτιάξει» τα μπράτσα της προκειμένου να είναι πανέτοιμη για τον γάμο της κόρης της την άνοιξη του 2021!
Υποθέτω ότι είναι η πρώτη φορά που η ανατολή της νέας χρονιάς δεν συνοδεύεται και από τις συνήθεις αποφάσεις/δεσμεύσεις (Νew Υear’s Resolutions), αυτές που ξέρεις εκ προοιμίου ότι δεν θα κρατήσεις (πχ ότι θα πας επιτέλους στο γυμναστήριο ή ότι θα πάψεις να είσαι τόσο πειθήνιο όργανο του προϊσταμένου σου). Τις παίρνεις, όμως, πεισματικά κάθε χρόνο, γιατί συνιστούν μια γερή τζούρα αυταπάτης που σε κρατά ζωντανό (τουλάχιστον μέχρι τις αρχές Φεβρουαρίου που κατά κανόνα εκπνέουν).
Λοιπόν, οι «Νew Year’s Resolutions» πέθαναν πέρυσι. Λίαν ενδεικτικό το viral Tik Tok video της αμερικανίδας κωμικού Ρόμπιν Σαλ. Διαβάζει στην κάμερα, ξεκαρδισμένη και εμφανώς ντίρλα, τις παντελώς διαψευσμένες «δεσμεύσεις» της για το 2020: «Να βγάλω περισσότερα λεφτά. Να ταξιδέψω περισσότερο. Να χάσω κιλά. Να είμαι πιο κοινωνική. Να κλαίω λιγότερο. Να περνώ περισσότερο χρόνο με τη γιαγιά μου». Η ίδια ενημερώνει (χωρίς να μπορεί να τιθασεύσει ένα ελαφρώς υστερικό γέλιο) ότι είναι άνεργη από τον περασμένο Μάρτιο, ότι δεν έχει κουνηθεί από το «μικροσκοπικότερο των μικροσκοπικών» διαμέρισμά της και ότι έχασε μέσα στο 2020 και τις δύο γιαγιάδες της.
Ετσι αναγκαστικά το 2021 διαγράφεται σαφώς πιο προσγειωμένο, τροφοδοτούμενο επί της ουσίας από τα απόνερα των προσδοκιών του 2020 (εκτός και αν είσαι ο Τζεφ Μπέζος, ο Τζο Μπάιντεν ή κάποιος μέτοχος του Zoom). Ακόμα και οι ειδικοί σου ζητούν φέτος να επιδοθείς σε ένα κάποιο downsizing των προσπαθειών σου για αυτοβελτίωση (για να μην υποστείς ξανά την ίδια, απότομη προσγείωση). Γενικά, σε συμβουλεύουν να μην πιέζεις τον εαυτό σου, ο οποίος είναι, μετά από μια υπερβολική δόση 2020, τόσο μα τόσο εύθραυστος.
Σε πείσμα όλων, εμείς ευελπιστούμε ότι το 2021 δεν είναι θα παντελώς deja vu. Oτι δεν θα είναι απλά το δεύτερο έτος της πανδημίας (όπως κάποιοι μοιρολάτρες ή ρεαλιστές έχουν ήδη αρχίσει να το αποκαλούν), ούτε μια ακόμη χρονιά Μεγάλης Παράλυσης. Οτι δεν θα χρειαστεί να ζήσουμε ξανά μέσα σε αυτόν τον ομοιογενή, δυσώδη πολτό με την κάθε μέρα να διαδέχεται αργόσυρτη, πανομοιότυπη και απολύτως προβλέψιμη, την επόμενη (αν κάτι μας δίδαξε το 2020 είναι το πόσο απύθμενα βαρετό είναι να ζεις σε «ιστορικές εποχές»).
Μέσα μας, όμως, αχνοφέγγει η ελπίδα ότι θα γίνουν όλα εκείνα που δεν έγιναν το Ετος- έξω- από ‘δω. Το 2021 θα είναι η χρονιά που–δεν μπορεί– θα φιλοξενήσει τις γιορτές, τα όνειρα, τις αποφοιτήσεις, τα πάρτι, τις ουρές έξω από συναυλιακούς χώρους, τις καταχρήσεις, τα ταξίδια, τις πρεμιέρες, τις προσκλήσεις, τις φιλοδοξίες, τον ύπνο, τους συνωστισμούς που δεν χαρήκαμε. Θα είναι η χρονιά που θα ανοίξει διάπλατα για να χωρέσει τις αγκαλιές, τα συγχαρητήρια, τα «Να σας ζήσει», την αλληλεγγύη, τα μπινελίκια, τις χειραψίες και τους τελευταίους ασπασμούς που δεν δώσαμε.
Μεγάλες (;) προσδοκίες
Θα ολοκληρώσω αυτή την πρώτη, λίγο παραληρηματική στήλη της νέας χρονιάς, καταθέτοντας μερικές από τις δικές μου προσωπικές , παντελώς «ευτελείς» και σίγουρα deja vu (πλην της πρώτης) προσδοκίες από το 2021:
- *Να φυλάξω όλα τα ημερολόγια και όλες τις ατζέντες του 2020 (θα είναι, πιστέψτε με, συλλεκτικά στο μέλλον).
- *Να πάω σινεμά.
- * Να «ανοίξω» το σπίτι μου σε παλιούς και νέους «οικείους».
- *Να πάω στο σχολείο να πάρω τους ελέγχους των παιδιών μου και να γνωρίσω από κοντά τους καθηγητές τους (δεν γνωρίζω ούτε τα πρόσωπά τους).
- Να δω (όχι online) παράσταση του Nederlands Dans Theater.
- Να βρεθώ στο μεγάλο γαμήλιο πάρτι ενός αγαπημένου μου νέου ζευγαριού (διότι ο γάμος τους μέσω Zoom το καλοκαίρι ήταν όμορφος αλλά διόλου σάρκινος).
- Να φοράω τακούνια (μου έχει γίνει εμμονή από τότε που άκουσα μια φίλη να μου λέει ότι παραμονή Χριστουγέννων του 2020 φόρεσε τις «καλές παντόφλες»).
- Να κάνω ένα ταξίδι στη Σκωτία.
- Να πάω σε αγώνα μπάσκετ Ακαδημίας του Πανιωνίου ή του Αθηναϊκού.
- Να σταθώ κοντά σε εκείνους που βίωσαν πέρυσι απώλειες.
- Να πάω στο Rockwave Festival.
- Nα αγκαλιάσω τη μητέρα μου. Για πολλή ώρα. Περιπαθώς. Χωρίς φόβο και χωρίς μάσκα.