Δευτέρα 3 Μαΐου 2021. Πρώτη μέρα με ανοιχτή την εστίαση μετά το δεύτερο lockdown στην Ελλάδα. Βλέπω διάφορες αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα. Κατ’ αρχάς θέλω να ρωτήσετε τον εαυτό σας, πώς νιώθετε εσείς για αυτή τη μέρα. Επιτράπηκε να πάτε για καφέ, φαγητό, ποτό. Τι νιώσατε;
Προσωπικά διάβασα εκφράσεις όπως, «επιτέλους ήρθε η ώρα», «πρώτος καφές έξω για φέτος», «σχεδόν απίστευτο». Ίσως είδατε κι εσείς παρόμοιες εκφράσεις. Αυτόματα μου γεννήθηκαν ένα σωρό ερωτήματα. Δεν ήξερα ποιο να προσπαθήσω να απαντήσω πρώτα. Να ξεκαθαρίσω πως μου αρέσει να πηγαίνω για καφέ ή φαγητό έξω. Προφανώς πολλά πράγματα είναι ωραία στη ζωή. Αλλά το πιο μεγάλο ερώτημα είναι το “ποια είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή;” Οι αντιδράσεις του κόσμου που μπόρεσε επιτέλους να πάει για ένα καφέ ή ποτό είναι περίεργες έως και αλλοπρόσαλλες. Λες και τόσο καιρό είχαν στερηθεί το ίδιο το οξυγόνο. Λες και αν δεν βγεις για καφέ θα καταρρεύσει η ζωή και η καθημερινότητα σου. Αλλά αν αυτή είναι η σημαντική καθημερινότητα σου, ναι, όντως καταρρέει. Είναι σαν και αυτούς που είναι άνεργοι με οικογένεια και παιδιά και λένε “δεν έχω να πάρω ούτε τσιγάρα”. Και βάζουν την οικογένεια σε δευτερότριτη θέση.
Η σημερινή μέρα ήταν σαν την έξοδο του Μεσολογγίου. «Ηρωικά» βγήκαν έξω να πιάσουν ένα τραπεζάκι και δύο καρέκλες. Το αστείο της υπόθεσης (και δεν ξέρω αν είναι πραγματικά αστείο), είναι ότι ο κόσμος πεθαίνει σε όλο τον κόσμο από την πανδημία, η οικονομία έχει υποστεί φοβερά πλήγματα, η κοινωνία που ζούμε έχει γυρίσει ανάποδα, ο κόσμος βαδίζει σκεπτικός αλλά εμείς έχουμε βρει τη λύση. Πήγαμε για καφέ! Είμαστε ήρωες! Οπισθοχωρούν οι αντρειωμένοι;
Η κοινωνία πίστεψε πως είναι φυλακισμένη δια της βίας και όχι για το καλό της. Αλλιώς, θα σκεφτόταν ο μέσος άνθρωπος ότι, το ότι επιτράπηκε να βγούμε έξω δεν σημαίνει ότι ο ιός πέρασε, ότι όλα είναι ασφαλή πια. Ξεχύθηκαν έξω σαν ορμώμενο κοπάδι. Αμφιβάλεις για την διανοητική ικανότητα των ανθρώπων να αντιληφθούν και να παραδεχθούν τον κίνδυνο. Η ίδια κατηγορία ανθρώπων που αμφισβητούν και χλευάζουν τα υγειονομικά μέτρα και πρωτόκολλα, λέγοντας για παράδειγμα πως «μέχρι τις 12:00 το βράδυ δεν κολλάει, μετά τις 12:00 κολλάει», «στο κομμωτήριο κολλάει ενώ στο σούπερ μάρκετ όχι» και άλλα τέτοια μηδενικής αξίας ευφυολογήματα, είναι η ίδια κατηγορία ανθρώπων που με το που επιτράπηκε η έξοδος, βγήκαν κατευθείαν έξω. Λες και όταν απαγορευόταν η έξοδος και η κυκλοφορία, μεταδιδόταν ο ιός, ενώ τώρα που επιτράπηκε η έξοδος, σταμάτησε να κολλάει ιός. Ωραία. Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Ο ιός όμως δεν καταλαβαίνει από τέτοια…
Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι θα τηρούνται αυστηρά όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα. Αποστάσεις, μάσκες, αντισηψία χεριών. Έχουμε παραδείγματα άλλων χωρών όπου η κατάσταση ξέφυγε από τον έλεγχο. Αρχικά είδαμε τη γειτονική Ιταλία. Τον Ιανουάριο που μας πέρασε ο ονδός πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι διατράνωνε πως η πανδημία αποτελούσε σχεδόν παρελθόν για την Ινδία. Έκανε αναφορά για πολύ μικρό αριθμό θανάτων. Σχεδόν 3 με 4 μήνες μετά βλέπουμε πως είναι τα πράγματα στην Ινδία. Δευτέρα 3 Μαΐου 2021, Ινδία, μέσος όρος κρουσμάτων ανά ημέρα των τελευταίων 7 ημερών, 378.092. Μέσος όρος θανάτων, 3.502. Η επιτυχία από την ολοκληρωτική καταστροφή απέχει μόνο ένα βήμα. Ας γίνουμε σοφοί και ας μάθουμε από τα λάθη των άλλων.