Το 2014, βρέθηκα λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων να είμαι Δευτέρα έως Παρασκευή στην Ελβετία, Σάββατο και Κυριακή Ελλάδα, για μια περίοδο τριών-τεσσάρων μηνών συνεχόμενα, μεταξύ Μάρτιου και Ιουνίου. Eίχα την ευκαιρία να ζήσω από κοντά την ελβετική εκδοχή του τουριστικού προϊόντος. Τι μου έκανε τρομερή εντύπωση;
- Η Ελβετία έχει τουριστική περίοδο όλο τον χρόνο! (το καλοκαίρι με 18 άντε 20 βαθμούς κάνουν μπάνιο στις λίμνες τους, τον χειμώνα κάνουν σκι, την άνοιξη και το φθινόπωρο κλαδικές εκθέσεις και φεστιβάλ πολιτιστικού χαρακτήρα. Όλο τον χρόνο τα ξενοδοχεία τους έχουν συνεδριακό τουρισμό).
- Η Ελβετία δεν έχει μουσεία (για την ακρίβεια έχει, αλλά πουθενά δεν ένιωσα το δέος που σε κάνει να ριγείς ακόμη και στο πιο μικρό ελληνικό μουσείο).
- Είδα ξενοδοχεία, στη μέση του πουθενά, με 100% πληρότητα. Ο λόγος; Ήταν ξενοδοχεία με βραβευμένη κουζίνα και «πούλαγαν» πακέτο διαμονής με εκδηλώσεις γευσιγνωσίας και γαστρονομικών απολαύσεων.
- Είδα πολιτιστικά φεστιβάλ, πολύ πιο «ρηχά» από δικές μας εκδηλώσεις. Δεν είχαν καν κάτι σαν το Ηρώδειο, ή την Επίδαυρο.
- Είδα την αντιμετώπιση προς τον τουρίστα. Ειλικρινής και αξιόπιστη. Χωρίς κουτοπονηριές και υπεκφυγές. Τις λίγες φορές που αντιμετώπισα προβλήματα, η απλή αναφορά και στον τελευταίο υπάλληλο, ήταν αρκετή για να βρεθεί λύση.
- Σε πόλεις όπως η Βασιλεία, αρκούσε μια εκτύπωση της κράτησης ξενοδοχείου,για να μπορείς να πάρεις δωρεάν το λεωφορείο από το αεροδρόμιο στο κέντρο της πόλης. Στο ξενοδοχείο, μαζί με τα κλειδιά του δωματίου είχες πάντα και δωρεάν εισιτήριο μετακίνησης με όλα τα μέσα μεταφοράς, που ίσχυε μέχρι και την τελευταία διαδρομή προς το αεροδρόμιο. Η παροχή, δεν ήταν μια ευγενική προσφορά αλλά μέρος μιας σχολαστικής προσπάθειας να σε διευκολύνουν και να μείνεις με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Δεν σας κρύβω ότι με έπιασε θλίψη. Απόρησα, γιατί τόσα χρόνια δεν έχει η χώρα μας, μια «βαριά» βιομηχανία τουρισμού, με «πρώτες ύλες» την ιστορία, τον πολιτισμό και το κλίμα. Ευκαιρίες; πολλές:
- Συνεδριακός τουρισμός: διεθνή συνέδρια και εταιρικές συναντήσεις με φόντο την Ελλάδα, που θα μπορούσαν να επεκτείνουν και την τουριστική περίοοδο.
- Πολιτιστικά φεστιβάλ, με διεθνή χαρακτήρα, σε μέρη που αναδεικνύουν θαυμάσια την ιστορία μας. Έχουμε πλεόνασμα καλλιτεχνών, χώρων τέχνης, ταλέντων.
- Πιθανός συνδυασμός της πρωτογενούς παραγωγής και του τουρισμού. Σκεφτείτε για παράδειγμα, στην περίοδο του τρύγου, «πακέτο» τουρισμού για δοκιμή της νέας παραγωγής.
- Θρησκευτικός τουρισμός: οι πιο μεγάλες ουρές που είδα στο αεροδρόμιο της Βασιλείας ήταν για Ισπανία. Κυρίως, για επίσκεψη σε μοναστήρια (googlάρετε Santiago de Compostela).
- Τουρισμός που σχετίζεται με ερασιτεχνική αεροπλοΐα: αν ήσασταν βόρειος Ευρωπαίος, θα σας έκανε τεράστια εντύπωση το ανάγλυφο του εδάφους μας. Η κεντρική Ευρώπη, είναι γενικά επίπεδη και χωρίς εναλλαγές (βουνό-θάλασσα). Μαντέψτε, στα ελληνικά αεροδρόμια η εξυπηρέτηση μικρών αεροπλάνων είναι προβληματική.
Παρά τις ευκαιρίες, δεν σας κρύβω ότι προβληματίζομαι όταν βλέπω να ασχολούμαστε με αφίξεις και διαφημίσεις με επίκεντρο τον ήλιο και τη θάλασσα. Μια τεράστια αγορά ζητά τουριστικά προϊόντα που περιφρονούμε. Μήπως ήρθε η ώρα για μια στρατηγική τουρισμού, εστιασμένη στις επιθυμίες του «πελάτη»;