Με λένε Αγγελική, είμαι 26 ετών και νιώθω χαμένη. Όσα χρόνια οι Έλληνες βίωναν το πιο σκληρό πρόσωπο της κρίσης, με φιλοξενούσαν ζεστά η Αμερική και η Αγγλία. Γύρισα πίσω για λίγο. Το λίγο έγινε περισσότερο. Βρήκα ό,τι τόσα χρόνια μου έλειψε. Και έχασα την αυτόφωτη ασφάλειά μου. Δεν είναι μόνο η οικονομική άνεση που χάσαμε. Είναι πολύ βαθύτερο το θέμα που βγαίνει στην επιφάνεια, ύστερα από τον μακροχρόνιο εγκλεισμό του στο κοινωνικό κελί που όλοι είμαστε κατάδικοι. Αναβλύζει τεχνητή ασφάλεια, εφήμερα κέρδη και συναισθήματα, ψεύτικες ανθρώπινες σχέσεις, αρρωστημένα συναισθήματα, απύθμενη ματαιοδοξία. Η πανάκριβη κολώνια όμως, που κάποτε κάλυπτε τη δυσωδία του αέρα που αναπνέαμε, τελείωσε. Και τώρα δεν μπορούμε παρά να εισπνεύσουμε αλήθεια. Μια αλήθεια σκληρή, δύσκολη, που μας σήκωσε από τους δερμάτινους καναπέδες και μας έστησε στη γωνία, όρθιους, τιμωρημένους. Φταίμε. Και κανείς πια δεν τολμάει να πει «Σ’ αγαπώ». Και πώς να τολμήσει να το πει σε έναν τόπο που λόγια και συναισθήματα μπορεί να πεθάνουν σε ένα βράδυ; Πώς να τολμήσει να το πει όταν η συναισθηματική αναπηρία μας σώζει από δύσκολες, δυσβάσταχτες καταστάσεις γεμάτες έγνοιες και ευθύνες; Πώς να τολμήσεις να μπεις στην ψυχή ενός ανθρώπου, όταν ψάχνεις ακόμα αυτή που εσύ έχασες; Θέλω να αγκαλιάσω τους λιγοστούς ανθρώπους που βαθιά αγαπώ και να τους πάρω μακρυά, να τους προστατεψω από αυτά που ακόμα δεν έζησαν.

Είναι όμορφο αλλά και δύσκολο να ζεις έξω. Χάνεις ό,τι υπάρχει στις ρίζες σου. Δεν είναι τυχαία η λέξη «ρίζες». Είναι αυτές που έχουν τη δύναμη και σε τραβούν εκεί που ήσουν. Είναι αυτές που σε θρέφουν και ταυτόχρονα αυτές που σε κρατούν στάσιμο στο χώμα, σε ένα σημείο. Σου κλείνουν πονηρά το μάτι και σου ζητούν να μείνεις εκεί, με αντάλλαγμα την ήσυχη επιβίωσή σου. Οι άνθρωποι, όμως, δεν ειναι δέντρα. Οι άνθρωποι έχουν νου και χέρια δυνατά, χέρια που σαν έρθει η κρίσιμη ώρα μπορούν να ξεριζώσουν ό,τι τους κρατάει στο σημείο που γερνάει, έτσι ώστε να γλιτώσουν το σώμα και το μυαλό απο τη μάταιη και ίσως αναπόφευκτη σήψη της στασιμότητας. Είναι ένας μάταιος φαύλος κύκλος. Ξεχάσαμε την έλικα που μας πηγαίνει κάθε φορά λίγο πιο πέρα και επαναπαυτήκαμε στον κύκλο που μας φέρνει στο ίδιο σημείο, χωρίς καν να ερχόμαστε έντιμα αντιμέτωποι με το γνώριμο είδωλο που ξαναβλέπουμε. Πλέον δεν κλαίω, ούτε γελάω. Ακόμα και όταν νιώθω έντονα, δυσκολεύομαι πολύ να το εκφράσω. Κοιτάζω έντονα και εύχομαι ο άλλος απλά να καταλάβει από μόνος του όσα δεν λέω. Πώς όμως να τολμήσει; Πώς να τολμήσω και εγώ, αφού βολεύομαι στην άνεση του ανείπωτου;

Δεν γράφω για να σας πείσω να μείνετε ή να φύγετε. Γράφω για να θυμηθώ ποια είμαι. Μάζεψα χαρτιά, γνώρισα νέους τόπους, ανθρώπους, κουλτούρες, έζησα έντονα, χαμογέλασα αληθινά, έκλαψα μόνη μου, πέρασα τη φάση του φόβου, έγινα ένα μίζερο ανθρωπάκι, βίωσα το μεγαλείο της κορυφής, την ψώνισα, γέλασα πολύ δυνατά, έσβησα απωθημένα, ζήτησα συγγνώμες, συγχώρεσα, κατανόησα, διεκδίκησα αυτά που δικαιούμαι. Τώρα μένει να θυμηθώ ποια είμαι. Τώρα μένει να θυμηθούμε ποιοι είμαστε. Δεν γίνεται να ξέρουμε τι θέλουμε αν δεν θυμόμαστε ποιοι είμαστε. Καμία κατάσταση και κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να σου κάνει κακό αν εσύ δεν τους επιτρέψεις την είσοδο. Και ακόμα και να νιώθεις κακοποιημένος, μη φοβηθείς. Είναι στο χέρι σου να γιατρέψεις τις πληγές σου με το ίδιο σου το σάλιο, όπως σοφά πράττουν τα αγρίμια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News