Ο χαρακτηριστικός ήχος του μηχανισμού, όταν κατεβαίνουν κάθε μέρα την ίδια ώρα, μου έχει μείνει και ηχεί στο μυαλό μου, αλλά και η εικόνα της όταν κλείνει το μαγαζί της με πόδια και καρδιά βαριά. Ένα μεταλλικό πλέγμα που προστατεύει το βιός σου εκείνο που σου δίνει ψωμί και τρως ή που δεν σου δίνει ούτε ψίχουλο. Φαίνεται από την έκφρασή της αν ο τζίρος ήταν μια ακόμα άδεια παλιομέρα, βαρετή, κουραστική και στάσιμη. Και «κατεβάζεις ρολά» με μηχανισμό ή χωρίς, συνήθως χωρίς, γιατί θέλεις να τα τραβήξεις με δύναμη και να χτυπήσει με ορμή το έδαφος, να ακούσεις το μπάμ.
Πολλές φορές την ημέρα και όχι την ίδια ώρα, έτσι, γιατί σου έλειψαν εκείνες οι μικρές σιωπές των μεσημεριών και οι μεγάλες των ξημερωμάτων. Έτσι, γιατί βαρέθηκες να ακούς τα ίδια και τα ίδια, έτσι, γιατί σιχάθηκες τα ψέματα, την εξοργιστική κλάψα των βολεμένων, τις συμβουλές για θέματα πάσης φύσεως των αθεράπευτα κομπλεξικών. Τα μεταξύ σοβαρού και αστείου. Τις τεκμηριωμένες θεωρίες και απόψεις, από ατεκμηρίωτους. Τις υποσχέσεις από στόματα χωρίς μπέσα. Πόσες φορές δεν «κατέβασες ρολά» σε μια κουβέντα χωρίς λόγια, γιατί έπιασες τον εαυτό σου να ταξιδεύει αλλού; Nα αναρωτιέται τι δουλειά έχεις εκεί; Σε εκείνο το τραπέζι, με εκείνους τους ανθρώπους; Τι δουλειά έχεις εσύ εκεί; Αφού δεν ανήκεις εκεί.
Το «αλλού» είναι καινούργιο σπίτι που δεν έχει διεύθυνση, δεν την ξέρει κανείς. Μια φωλιά να ξεκουράζεις μυαλό και ψυχή. Και εφηύρες έναν τρόπο να προστατεύεις εσένα, να μην μπορεί να σ’αγγίξει τίποτα. Ακόμα και οι άτρωτοι τα έχουν και τα κατεβάζουν ησύχως, φοβούμενοι μην προδώσουν την αδυναμία τους. Ένα κοινό μυστικό των ανθρώπων που δεν το προδίδουν αλλά εσύ το ξέρεις, μια κρυφή συνομωσία που την «μυρίζεσαι» και χαμογελάς νωχελικά.
Ασφαλείας, ακριβά, μεταλλικά, χοντροπλεγμένα που δεν αφήνουν χέρι να τα πλησιάσει, ξένο ή γνώριμο. Ένας συναγερμός χωρίς σειρήνα, ένα λουκέτο χωρίς κλειδαριά. Πρακτικά, αποτελεσματικά και ανθεκτικά.
Όταν νιώσεις την ανάγκη να «κατεβάσεις ρολά» διαρκείας να το κάνεις. Για σένα.
Τα «επιστρέφω σε λίγο» είναι για τζάμια εύθραυστα.