Νωρίς το πρωί άφιξη στο γραφείο, δουλειά, διάλειμμα για φαγητό, δουλειά μέχρι αργά το απόγευμα ή ίσως και το βράδυ. Επιστροφή στο σπίτι, χαλάρωση και ύπνος γιατί την επόμενη μέρα ακολουθεί το ίδιο πρόγραμμα.
Με λίγες λέξεις, αυτός είναι ο σύγχρονος τρόπος ζωής σε όλες τις μεγαλουπόλεις του κόσμου και αυτό είναι το κάπως αισιόδοξο σενάριο γιατί περιλαμβάνει χαλάρωση με την επιστροφή στο σπίτι.
Όλο αυτό πίσω από την βιτρίνα της επιτυχίας, όσο πιο πολύ δουλεύεις τόσο πιο σπουδαίος είσαι και αφού είσαι σπουδαίος είσαι και απαραίτητος και σίγουρα θα πληρώνεσαι και πολλά γι αυτό (όχι πάντα αλήθεια). Μεθυσμένοι με αυτή την ιδέα, οι άνθρωποι αφιερώνουν όλο τους το χρόνο και την ενέργεια στο πως θα βγάλουν περισσότερα λεφτά. Εξάλλου, με τα χρήματα ανεβαίνει το επίπεδο ευζωίας και άρα το επίπεδο ευτυχίας.
Και εν τέλει, όλοι αυτό θέλουμε. Ευτυχία.
Έτσι, η ευτυχία συνδέεται με την παραγωγή χρήματος. Ακόμα και όταν η ζωή σε διαψεύδει και γίνεσαι περισσότερο δυστυχισμένος, αγνοείς τον φαύλο κύκλο και συνεχίζεις την ίδια προσπάθεια. Δεν συνειδητοποιείς πως ξοδεύεις ό,τι πολυτιμότερο έχεις. Τον χρόνο σου.
Σε σχετικές έρευνες, όπου οι άνθρωποι καλούνται να επιλέξουν τι θεωρούν πιο σημαντικό , τον χρόνο ή το χρήμα, η συντριπτική πλειοψηφία διαλέγει το χρήμα.
Γιατί ζούμε χωρίς ποτέ να αναρωτιόμαστε πόσο αξίζει στα αλήθεια ο χρόνος μας. Πόσο αξίζει μια μέρα μας ή μια ώρα της ζωής μας.
Όλος αυτός ο μηχανισμός βασίζεται στην λογική ότι χρόνος υπάρχει και θα υπάρχει. Στην ευτέλεια δηλαδή του χρόνου και στην πώλησή του όσο όσο. Ο ήλιος θα ανατείλει και μια καινούρια μέρα θα ξεκινήσει και κάπου εκεί κρύβεται ότι ο ήλιος έδυσε και μια μέρα χάθηκε. Για κάθε μέρα που θεωρούμε δεδομένη έχουν χαθεί πολλές.
Γι αυτούς τους λόγους που σιγά σιγά αρχίζουν να διαφαίνονται πιστεύω ότι η έννοια του πλούτου θα αλλάξει στο μέλλον.
Πλουσιότερος δεν θα είναι αυτός που έχει τα περισσότερα χρήματα αλλά αυτός που θα έχει την καλύτερη αναλογία χρημάτων και ελεύθερου χρόνου.
Πλούσιος θα θεωρείται αυτός που μπορεί οικονομικά αλλά και χρονικά να στηρίξει δραστηριότητες, χόμπι αλλά ακόμα και χρόνο για να μην κάνει τίποτα (πόσο έχει ενοχοποιηθεί αυτό το «τίποτα»!).
Αυτός για παράδειγμα, που χρησιμοποιεί το αυτοκίνητό του για εκδρομές, το τηλέφωνο του για συνομιλίες με φίλους και μοιράζεται τα γεύματα του με τις παρέες και τους φίλους του.
Όλα αυτά βασίζονται στο γενικό και αφηρημένο που λέγεται χρόνος. Αν αλλάξουμε την ονομασία και του δώσουμε την πραγματική θα φανούν όλα ξεκάθαρα.
Δεν είναι ο χρόνος που περνάει. Είναι η ζωή μας, χωρίς καλά καλά να καταλαβαίνουμε πόσο ιλιγγιωδώς γρήγορα.