Στις δημοτικές εκλογές του 1994 ο Θεόδωρος Πάγκαλος αποκάλεσε τον Αβραμόπουλο «Κύριο Τίποτα». Στις Νομαρχιακές εκλογές του 2002 ο πολύς τότε Γιάννης Τζανετάκος παρομοίωσε σε τηλεοπτικό σποτ τον εαυτό του ως θηριώδες τζιπ και τη Φώφη Γεννηματά ως μικρό αυτοκίνητο πόλης. Και οι δύο πρώτοι έχασαν! Η υπεροψία στη πολιτική πληρώνεται ακριβά.
Ο ψηφοφόρος θέλει τον υποψήφιο αντανάκλαση του εαυτού του. Να μπορεί να τον ακουμπήσει, να τον νοιώσει σε απόσταση αναπνοής, να διακρίνει ψεγάδια και αδυναμίες. Επιθυμεί κάποιον σαν κι’αυτόν. Τα γράφω αυτά, γιατί άκουσα την εξαιρετικά αμετροεπή, επιπόλαιη και πλήρως αντιδημοκρατική δήλωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ότι «θα κατεβάσω για δήμαρχο της Αθήνας πρόσωπο που δεν ξέρει να χάνει». Ουάου!!! Λέω εγώ. Πόσο απόμακρο, απάνθρωπο, υπερφίαλο και απίθανο μπορεί να ακούγεται αυτό; Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ξέρει να χάνει; Oτι δεν έχει χάσει ποτέ; Και μετά πως είναι κάποιος που δεν ξέρει να χάνει; Και τι κάνει δηλαδή αν τελικά χάσει; Ακούγεται όχι μόνο δραματικό αλλά και τρομακτικό. Ποιος θα ήθελε να συναναστραφεί με κάποιον που δεν ξέρει να χάνει. Πόσες ώρες ψυχανάλυση χρειάζεται ένας τέτοιος τύπος; Εμείς οι γονείς μαθαίνουμε στα παιδιά μας πως η ήττα είναι φυσικό και αναπόφευκτο κομμάτι της ζωής!
Ο Τσίπρας έκανε δυο λάθη. Από τη μια φιλοτέχνησε και στιγμάτισε ένα προφίλ για τον υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ ήδη τόσο αντιπαθητικό στη κοινή γνώμη. Ενός ανθρώπου αποφασισμένου και έτοιμου για τα πάντα, αρκεί να μη χάσει και από την άλλη έβαλε τόσο ψηλά τον πήχη που θα χρειαστεί πολύ κόπο και μεγάλη προσπάθεια αυτό το πρόσωπο έκπληξη να υπερασπιστεί το ποιοτικό χαρακτηριστικό που του προσέδωσε και με βάση αυτό κρίθηκε ικανός έναντι άλλων.
Ας ελπίσουμε ότι ο πρωθυπουργός δεν εννοούσε αυτό που είπε –άλλωστε, δεν θα είναι η πρώτη φορά που του συμβαίνει- και ας ευχηθούμε ο υποψήφιος Δήμαρχος του ΣΥΡΙΖΑ να αντιμετωπίσει τη προεκλογική περίοδο για τη πόλη μας όχι ως απωθημένο παντοτινής νίκης αλλά ως πεδίο προτάσεων καλυτέρευσης της ζωής μας.
Αν πάλι η δήλωση-αποκάλυψη δεν είναι ένα φραστικό ολίσθημα, μια επιπόλαιη ατάκα, μια αλαζονεία της στιγμής αλλά αποκαλύπτει μια πολιτική φιλοσοφία, τότε είναι ακόμη πιο επικίνδυνη και αποκρουστική. Ο πολιτικός που δεν ξέρει να χάνει είναι αυτός που δεν συμμερίζεται άλλες-διαφορετικές απόψεις, δεν συνθέτει, δεν ομογενοποιεί. Είναι ο πολιτικός που διχάζει και εμμένει πεισματικά ακόμα και στο λάθος . Αλήθεια η Αθήνα έχει ανάγκη έναν τέτοιο Δήμαρχο; Την εποχή των συγκλήσεων φαντάζει τόσο ξεπερασμένο και παλιομοδίτικο το στιλ του Δημάρχου «μπουλντόζα», που αφήνει ασυγκίνητους ακόμα και τους πιο πιστούς οπαδούς ενός πολιτικού τσαμπουκά.
Α! Και να μη ξεχνιόμαστε κάποιος που δεν ξέρει να χάνει το πιθανότερο είναι να μην ξέρει καν να παίζει και στις Δημοκρατίες το παιχνίδι έχει όρους οπού δυστυχώς ή ευτυχώς πάντα κάποιος χάνει και κάποιος κερδίζει, αρκεί στο τέλος να κερδίζει ο πολίτης.
* Ο Γιώργος Π. Κουντούρης είναι δικηγόρος στον Αρειο Πάγο