Απομεσήμερο, ο τόπος βράζει κι εγώ δουλεύω σε κήπο σε έναν ήσυχο δρόμο της πόλης, όπου μπροστά του έχει στηθεί μπλόκο της τροχαίας και σταματά διερχόμενα μηχανάκια. Κάποια στιγμή ακούω φασαρία, φωνές και μετά… ανδρικούς λυγμούς! Ένα παλληκάρι κρατά στο χέρι την κλήση και κλαίει: «Παίρνω 15 ευρώ μεροκάματο, ο μισθός μου είναι 300 ευρώ και μου βάζετε πρόστιμο για το κράνος 350 ευρώ;;; ΠΟΥ θα τα βρω;». Απαθέστατο το όργανο: «Μπορείς να  πληρώσεις με δόσεις!» «Και τις δόσεις ΠΟΥ θα τις βρω; Σας λέω παίρνω 15 ευρώ τη μέρα για 9 ώρες δουλειά! Ούτε καφέ δεν μπορώ να αγοράσω, τον παίρνω από το σπίτι… Τι θα κάνω;», για να πάρει την παρηγορητική απάντηση «Ας πρόσεχες! Το κράνος το φοράμε, δεν το κρατάμε». Το παλληκάρι εξουθενωμένο έκατσε στις πλάκες, έβαλε το κεφάλι στα χέρια και συνέχισε το κλάμα που σου σπάραζε την καρδιά… ΑΝ διαθέτεις αυτό το ζωτικό όργανο!

Στη μισή περίπου ώρα που ήμουν παρούσα στο σημείο, εκτυλίχτηκαν πάνω από δέκα παρόμοιες σκηνές. Με «θύματα» από 20χρονους μέχρι μεσήλικες και βάλε, και από άνεργους μέχρι μεροκαματιάρηδες. Όλοι είχαν κράνος, αλλά είτε δεν το φορούσαν λόγω αφόρητης ζέστης, είτε το είχαν δώσει στον/στην συνοδηγό, κινούμενοι -σημειωτέον- με ταχύτητα… χελώνας! Όλοι φυσικά έλαβαν το μπιλιετάκι των 350 ευρώ και μπορεί να μην έκλαψαν φανερά, αλλά το βουβό τους κλάμα ήταν εξίσου σπαρακτικό, καθώς άκουγα απελπισμένες εκκλήσεις για επιείκια: «μα είμαι άνεργος, πού θα βρω τα λεφτά; Σας παρακαλώ… καταλάβετε! Έδωσα το κράνος στην κοπέλα μου, τι να κάνω;» ή «μου δίνουν χαρτζιλίκι οι γονείς μου… ο πατέρας μου είναι άνεργος… πώς θα του πω για 350 ευρώ;» ή «γυρνάω σκοτωμένος, όλη μέρα στον ήλιο για 20 ευρώ… έσφαλα αλλά λυπηθείτε με!».

Φυσικά ουδεμία λύπηση για κανέναν, γεγονός που αντίθετα λειτούργησε ως αποστομωτικό επιχείρημα: «ΔΕΝ κάνουμε διακρίσεις! Όπως βλέπετε τους γράφουμε όλους!». Παρακολουθώντας τα δρώμενα, μου έκανε τρομερή εντύπωση κατά πρώτον η απάθεια των οργάνων που δεν «έσπασε» ούτε καν για τα προσχήματα, για την έξωθεν καλή μαρτυρία απέναντι σε ανθρώπους που όλα πάνω τους «φώναζαν» την ειλικρινεία των λεγομένων τους… Κατά δεύτερον, η σχεδόν μοιρολατρική στάση υποταγής, τα παρακάλια ή το κλάμα  των «θυμάτων» και όχι «δραστών», καθώς  η συγκεκριμένη παραβατική συμπεριφορά δεν δρα σε βάρος άλλων παρά μόνο σε βάρος του ίδιου του παραβάτη. Σε πλήρη αντίθεση με τον συνηθισμένο τσαμπουκά ή κουτοπονηριά του Ελληνάρα σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Μήπως… λέω, η υποταγή είναι τελικά μια υπαρκτή πραγματικότητα;

Και βέβαια το σημαντικότερο που με σόκαρε ήταν το ύψος του προστίμου που ΑΝ δεν το έβλεπα και ολογράφως, θα έπαιρνα όρκο ότι είναι 35,0 και το όργανο παρέλειψε να βάλει την τελεία ή το κόμμα! Ακόμη και τώρα που το είδα ιδίοις όμμασι, αδυνατώ να πιστέψω ότι σε εποχές που η ανεργία ταλανίζει πάνω από το ένα τρίτο του ενεργού πληθυσμού… που ο βασικός μισθός «ανεπίσημα» ξεκινά από τα 300 ευρώ (και κάνεις και το σταυρό σου!)… που πορευόμαστε «πρώτη φορά αριστερά» (ως ανέκδοτο!)… ότι και τώρα τα πρόστιμα παραμένουν σταθερά κι αμετακίνητα από δεκαετίες, περίπου ως… κλασική, διαχρονική αξία! Η χώρα έχει έρθει τα πάνω- κάτω, τίποτα δεν έμεινε όρθιο, ψάχνουμε το ευρώ με το δίκανο, άνθρωποι πηδούν από μπαλκόνια… όμως τα πρόστιμα ΕΚΕΙ, σταθερά στο ύψος τους (και των περιστάσεων επίσης!) και «μη μου τους κύκλους τάραττε!» Αν η παρούσα «αριστερή» κυβέρνηση θεωρεί τον συσχετισμό «μισθός 300 ευρώ-πρόστιμο για κράνος 350 ευρώ» λογικό, εγώ ή θα πρέπει να αλλάξω χώρα ή να πυροβοληθώ επιτόπου!

*Η Πίτσα Στασινοπούλου είναι γεωπόνος

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News