Παρασκευή ώρα 08:00, σε ταξί της Θεσσαλονίκης…
-Πού πηγαίνουμε, κύριε;
-Στην Καζαντζίδη, στον Αη Γιάννη της Καλαμαριάς.
-Δηλαδή, έχουν κάνει δρόμο τον Στελάρα;
-Δεν νομίζω. Ο δρόμος λέγεται Παναγιώτη Καζαντζίδη.
-Δηλαδή, άλλος Καζαντζίδης είναι αυτός; Ε, βέβαια, για τον Στελάρα δεν αξιώθηκαν να βγάλουν έναν δρόμο οι κερατάδες. Οι άχρηστοι. Τα λαμόγια. Που τρώνε από παντού. Εδώ έχουμε ολόκληρη οδό Μπότσαρη… Τι σχέση έχουμε εμείς με τον Μπότσαρη, κύριε, ε; Ήλθε ποτέ ο Μάρκος Μπότσαρης στη Θεσσαλονίκη;
– Ούτε η 25η Μαρτίου ήλθε, αλλά οδό 25ης Μαρτίου έχουμε.
– Η 25η Μαρτίου έρχεται κάθε χρόνο, κύριε.
Επειδή η κουβέντα ξεγλιστράει προς Ιονέσκο, το βουλώνω, μέχρι που φτάνουμε στην οδό Μαρίας Κάλας, μπροστά από το Μέγαρο Μουσικής.
– Να, αυτήν που τσίριζε, την έχουν κάνει ολόκληρη δρομάρα!
– Δεν τσίριζε ακριβώς.
– Μωρέ τσίριζε, αλλά χαλάλι της. Μεγάλη τενόρος! Και κρατούσε και τον Ωνάση από τα αρχ@@@… Λίγο είναι αυτό;
– Μάλιστα.
Το ταξί περνάει στη συνέχεια από διάφορους δρόμους, που ευτυχώς δεν σχολιάζονται, μέχρι που στρίβουμε στη Στρατηγού Σαράφη.
– Να, αυτόν τον έχουν κάνει δρόμο. Και είναι και ζωντανός.
– Μα, έχει πεθάνει, πριν από πενήντα χρόνια και βάλε.
– Χτύπα ξύλο, χριστιανέ μου! Αφού τον είδε το Σάββατο ο κουνιάδος μου που έπινε καφέ στο (άγνωστο όνομα καφετερίας)
– Ο στρατηγός;
– Ο Σαράφης του Πάοκ, λέμε. Ταλεντάρα! Ένα πρωτάθλημα και δυο κύπελλα πήρε με τον Κούδα! Εσείς τι ομάδα είστε;
Έχουμε φτάσει και πληρώνω με την πόρτα ανοιχτή.
– Βήτα ρέζους αρνητικό.
– Ολλανδική είναι αυτή; Βήτα Εθνική, ε;
– Ναι. Αλλά ανερχόμενη.
Βγαίνω και κλείνω την πόρτα. Το ταξί ξεκινάει και στρίβει προς Αναγνωστοπούλου (Ξέρετε. Του νέου τερματοφύλακα της Πανάθας)