. | Flickr
Αναγνώστες

Ντέρμπι διακριτικότητας…

Αρκετοί ειδικοί υποστηρίζουν ότι η οικονομική κρίση της χώρας μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κρίση αξιών. Των αξιών εκείνων που χάθηκαν, τροποποιήθηκαν και ξεχειλώθηκαν στο όνομα του μοντέρνου, του δήθεν και της υποτιθέμενης προόδου. Μου έκανε εντύπωση μεταξύ άλλων το πόσο έχει αλλάξει το νόημα της διακριτικότητας. Εκείνος ο οποίος δεν χώνεται όπου […]
Tο δικό σας Protagon

Αρκετοί ειδικοί υποστηρίζουν ότι η οικονομική κρίση της χώρας μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κρίση αξιών. Των αξιών εκείνων που χάθηκαν, τροποποιήθηκαν και ξεχειλώθηκαν στο όνομα του μοντέρνου, του δήθεν και της υποτιθέμενης προόδου.

Μου έκανε εντύπωση μεταξύ άλλων το πόσο έχει αλλάξει το νόημα της διακριτικότητας. Εκείνος ο οποίος δεν χώνεται όπου δεν τον σπέρνουν, όπως σοφά λέει και ο καημένος ελληνικός λαός της υπαίθρου, ξαφνικά γίνεται μισαλλόδοξος ή αδιάφορος. Και όταν θέλει να διατυπώσει με χιούμορ ή σοβαρότητα μία γνώμη τότε εισπράττει μένος και σχόλια. Και γιατί; Επειδή τόσο καιρό στεκόταν ήρεμος και παρατηρούσε.

Και φυσικά, οι αμαθείς θα βγάλουν το μίσος και τα νεύρα τους στον ήρεμο που θεωρούν «εύκολη λεία» ή αλλιώς εξιλαστήριο θύμα. Eιδικά αν εκφράσει σαρκάζοντας ή αυτοσαρκαζόμενος τη γνώμη του, τότε θα εισπράξει ακόμα πιο χλευαστικά σχόλια αναφορικά με την ποιότητά του ως άνθρωπος και την έλλειψη σοβαρότητας που τον χαρακτηρίζει.                                                                                                   Έχουμε, όμως, παρερμηνεύσει την αξία του να είσαι διακριτικός. ‘Η καλύτερα, ακόμη, τη μαγκιά τού να είσαι διακριτικός. Να μην ασχολείσαι με ό, τι δεν σε αφορά, να κλείνεις το στόμα εκεί που οι άλλοι χάνουν τον έλεγχο διατυμπανίζοντας ψέματα και βαρύγδουπες δηλώσεις και αμίλητος να κρατάς πράγματα για τον εαυτό σου. Και η σκέψη μου οδηγείται αυτόματα στον χαμένο μας εαυτό. Για τον οποίο δεν κρατάμε τίποτα πια, τα πουλάμε όλα στους άλλους και μένουμε σαν τον γυμνό βασιλιά να μας κοροϊδεύουν εμφανώς ή κρυφά. Τι πιο όμορφο από το να κρατάς πράγματα για σένα και να επιλέγεις σε ποιους θα δώσεις το δικαίωμα να τα ανακαλύψουν;

Γι’ αυτό εγώ δηλώνω ότι θαυμάζω τους διακριτικούς και ήρεμους που τα έχουν καλά με τον εαυτό τους και μόνο όταν πρέπει θα θίξουν πρόσωπα και καταστάσεις. Διότι αυτοί έχουν αυτοσυγκράτηση, πυγμή και πραγματική μαγκιά. Και κάπου εδώ έρχεται και δένει ο στίχος από το τραγούδι της Μποφίλιου «εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα, εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω…». Οι διακριτικοί αυτού του κόσμου δέχονται πυρά και σχόλια αλλά κατά βάθος είναι οι πιο μάχιμοι, γιατί μάχονται τον ίδιο τους τον εαυτό.