Η βίαιη δυτικοποίηση της Ελλάδος, όπως επιχειρείται σήμερα, μπορεί να θεωρηθεί ως μία τρίτη Άλωση, με το νήμα της νεότερης ελληνικής Ιστορίας να φτάνει πίσω στο ιστορικό έτος 1204 και την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους. Σε όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου των οκτώ αιώνων, η όποια πρόοδος υπήρξε ή μπορούσε να υπάρξει σε αυτόν τον τόπο, έπρεπε να βασιστεί στους ξένους και έγινε «με το στανιό». Μόνιμη απορία των ξένων, η ξενοφοβία του νεοέλληνα απέναντι στον δυτικό πολιτισμό των αρχαιοελληνικών καταβολών. Μία τραγική ειρωνεία!
Το εύλογο ερώτημα είναι αν οι Έλληνες θέλουμε και μπορούμε να αλλάξουμε. Το λάθος ερώτημα είναι αν πρέπει να αλλάξουμε. Ξεκινώντας από το 2ο ερώτημα, εφόσον αλλάζει η Ευρωπαϊκή Ένωση και προετοιμάζεται η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία, όποια χώρα είναι μέλος της οφείλει να δεχτεί και εφαρμόσει συγκεκριμένους κανόνες λειτουργίας κράτους και θεσμών. Αν οι πολίτες διαφωνούν, μπορούν να επιλέξουν την έξοδο της χώρας τους. Άρα, το νεότερο «σχίσμα» μεταξύ «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» είναι δείγμα ανωριμότητας και άγνοιας του ελληνικού λαού και κυρίως του πολιτικού προσωπικού της χώρας μας.
Θέλουμε και μπορούμε να αλλάξουμε οι Έλληνες; Δεν ξέρουμε τι θέλουμε, ακόμη και αν θέλαμε να αλλάξουμε, δεν θα μπορούσαμε μόνοι μας! Από την παλιγγενεσία μας, υπήρξαν πολιτικοί με όραμα, όμως δεν ήταν πολλοί και τελικά το άθροισμα της συνεισφοράς τους δεν κατέληξε σε μία σύγχρονη δυτική χώρα. Και αν κάποτε ο λαός ήταν αμόρφωτος, ταλαιπωρημένος και δικαιολογημένος, τις τελευταίες δεκαετίες είναι απλά αποπροσανατολισμένος.
Η τρίτη Άλωση της βίαιης δυτικοποίησης φέρει θετικό πρόσημο όταν οι νεότερες γενιές καταφέρνουν δύο πράγματα. Πρώτον, διαμορφώνουν τις κατάλληλες συνθήκες δημιουργίας μιας ισχυρής ιδιωτικής οικονομίας. Δεύτερον, διαμορφώνουν μία πιο αυθεντική ταυτότητα από τις προηγούμενες κατανοώντας και συνεισφέροντας στον νέο ελληνικό πολιτισμό. Ας θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι τα δύο παραπάνω προϋποθέτουν ένα πολύ καλύτερο κράτος από το σημερινό, καθώς και ότι το ελληνικό κράτος μπορεί και πρέπει να «φτιάξει» μόνον με βίαιο τρόπο! Η ελληνική οικονομία παραμένει σε υπερβολικό ποσοστό κρατικοδίαιτη, σε αντίθεση με τις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες που μπορεί να έχουν προβληματικό κράτος ως προς την οργάνωσή του, όμως είχαν έξυπνους και αστούς πολιτικούς οι οποίοι κατάλαβαν εγκαίρως ότι η ιδιωτικοποίηση της οικονομίας καθιστά το κράτος πλουσιότερο και πιο αποτελεσματικό. Στο σημερινό αδιέξοδο, δεν υπάρχει περιθώριο σταδιακών αλλαγών και αν δεν αλλάξει το κράτος, δεν αλλάζει και η Ελλάδα!
Οι σημερινές γενιές καλούνται να πληρώσουν τουλάχιστον την ολιγωρία όλων των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης. Εδώ η άλωση που επιχειρείται δεν μπορεί να έχει θετικό πρόσημο, καθώς δεν υπάρχουν τα απαραίτητα προσόντα και εφόδια για να ανταπεξέλθουν σε συνθήκες αξιοκρατίας και υγιούς ανταγωνισμού. Οι σημερινές γενιές καλούνται να θυσιαστούν οικονομικά για να βρουν οι επόμενες γενιές διαφορετικές συνθήκες και περισσότερες ευκαιρίες, ώστε να μην καταφύγουν στη μετανάστευση. Οι γενιές που έρχονται ίσως γίνουν οι πρώτες χειραφετημένες και αυτόνομες. Εξαρτώνται από τις σημερινές ως προς την παιδεία που θα λάβουν, όμως μπορούν να βασίζονται στο ότι θα ζήσουν και θα δημιουργήσουν σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον, γεμάτο προκλήσεις και απαλλαγμένο από τις χρόνιες στρεβλώσεις του παρελθόντος.