Το τελευταίο διάστημα όλη η αντιπολίτευση κατηγόρησε την κυβέρνηση που δεν έλαβε υπόψη τις αντιδράσεις του λαού στο θέμα των Πρεσπών. Είναι αλήθεια ότι συμφωνώ με την αντιπολίτευση και μάλιστα με όλη την αντιπολίτευση! Όμως αναρωτιέμαι, πότε ήταν η τελευταία φορά που ρωτήθηκε ο λαός σε κρίσιμα θέματα!
Ρωτήθηκε ο λαός όταν αποφασίστηκε η Ελλάδα να γίνει μέλος στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση (Ε.Ο.Κ); Ευτυχώς – κατά τη γνώμη μου- όχι! Το αποτέλεσμα παραμένει, ο λαός δεν ρωτήθηκε και η Ελλάδα, με την ένταξη της στην Ε.Ο.Κ, έμπαινε σε ένα σίγουρο δρόμο παραχώρησης μέρος της πολιτικής και οικονομικής της αυτοτέλειας με αντάλλαγμα μεγαλύτερη εθνική ασφάλεια και οικονομική ευημερία.
Ρωτήθηκε ο λαός όταν μπήκαμε στο ΝΑΤΟ; Φυσικά όχι! Αφήστε που το ΠΑ.ΣΟ.Κ πολύ αργότερα εκλέχθηκε με σύνθημα: «Έξω από την Ε.Ο.Κ, έξω από το ΝΑΤΟ» ή «Ε.Ο.Κ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο». Παρόλα αυτά, το πολιτικό σύστημα της χώρας τότε έγραψε τη λαϊκή εντολή στα παλαιότερα των υποδημάτων του.
Ρωτήθηκε ο λαός, όταν εδώ και δεκαετίες οι κυβερνήσεις δανείζονται χωρίς σχέδιο και χωρίς μέτρο εις βάρος των επόμενων γενεών, για να τα μοιράζουν σε κλειστό κύκλο, μεταβάλλοντας το κράτος σε υπηρέτη άνομων συμφερόντων έναντι μίζας, δημιουργώντας μια «αλητοελίτ» από «φτιαγμένους» με «θαλασσοδάνεια» βιομήχανους, «επιδοτούμενους» μεγαλοαγρότες, «εθνικούς προμηθευτές και εργολάβους»; Φυσικά όχι!
Ρωτήθηκε ο λαός, όταν η χώρα χρεοκόπησε με ευθύνη των πολιτικών και των πολιτικών, που αυτοί υιοθέτησαν επί δεκαετίες, ποιο δρόμο να πάρουμε; Δυστυχώς όχι! Όταν μάλιστα ο Γιώργος Παπανδρέου τόλμησε να ζητήσει δημοψήφισμα, όλοι έπεσαν να τον φάνε! Απεναντίας, με το έτσι γουστάρω, οι πρώτες μνημονιακές κυβερνήσεις έκοβαν μισθούς και συντάξεις, ενώ μας ζητούσαν να δουλεύουμε το ίδιο ή και περισσότερο. Φυσικά, δεν ρώτησε και τότε κανένας το λαό, άλλωστε οι πολιτικοί ξέρουν καλύτερα από εσένα, βρε κουτό!
Ρωτήθηκε ο λαός, όταν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις, μάζευαν όσα λεφτά τους έλειπαν από αύξηση των φόρων; Φυσικά όχι! Εξάλλου, η μέγιστη κοινωνική αναλγησία του κράτους, είτε υπό “δεξιά”, είτε υπό “αριστερή” διακυβέρνηση, εντοπίζεται στην εξισωτική, οριζόντια και ισοπεδωτική λειτουργία του φορολογικού συστήματος.
Μία φορά ρωτήθηκε ο λαός τα τελευταία 30 χρόνια, με το «δημοδούλεμα» – όπως αποδείχτηκε- της 5ης Ιουλίου του 2015 και τόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η τότε αντιπολίτευση, έγραψε το αποτέλεσμα στα παλιά της τα παπούτσια! Για να είμαι ακριβής όλοι, εκτός Κ.Κ.Ε, και των βουλευτών που αποχώρησαν από το ΣΥΡΙΖΑ!
Στην Ελλάδα εδώ και πολλές δεκαετίες οι κυβερνήσεις ποτέ δεν ρωτάνε το λαό, όταν ξέρουν ότι ο λαός θα απαντήσει διαφορετικά από αυτό που θέλουν. Οι πολίτες είναι οι μεγάλοι εχθροί των κυβερνήσεων. Για αυτό το πολιτικό σύστημα φροντίζει οι πολίτες να είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους, είτε φοβισμένοι, είτε αδιάφοροι, είτε διχασμένοι. Κυρίως το τελευταίο.
Η κρίση που μας έγινε δημόσια γνωστή το 2010, είναι μια ευκαιρία. Γράφω «είναι» μια ευκαιρία, διότι είναι εδώ ακόμη και μας καταπίνει ακόμη. Μια ευκαιρία να ορίσουμε και πάλι – σοβαρά αυτή τη φορά, με την αυτογνωσία που εκ των πραγμάτων γεννά μια συντριβή – ποιοι είμαστε και τι θέλουμε. Μια ευκαιρία να εξαφανίσουμε με την ψήφο μας από το προσκήνιο, όσους μας έφεραν εδώ. Μια ευκαιρία να επιτρέψουμε στους δημιουργούς να δημιουργήσουν. Όλα τα άλλα είναι κροκοδείλια δάκρυα – τέτοια που δεν συγκινούν πλέον ούτε τους «Μάο – Μάο»…
Ο Στέλιος Ορφανάκης έχει εργαστεί μεταξύ άλλων στην Ιδιωτική Τραπεζική (Alpha Private Bank – Όμιλος ALPHA BANK) ενώ σήμερα εργάζεται ως καθηγητής Φυσικών και Θετικών Επιστημών στη Δημόσια εκπαίδευση. Είναι πτυχιούχος φυσικός με μεταπτυχιακές σπουδές, έχει εξειδικευθεί στην Τραπεζική Διοίκηση και σε Παράγωγα Προϊόντα. Από το 2017 είναι μέλος του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών της Ν.Δ.