Συμμετέχεις στις πανελλαδικές. Και, σίγουρα, αγωνιάς. Θα «πετύχεις»; Θα «αποτύχεις»;
Μη βιάζεσαι να απαντήσεις. Μη βιάζεσαι να κρίνεις, προσπαθώντας να δεις στο… μέλλον, στα αποτελέσματα του Ιουνίου (βαθμοί) και του Αυγούστου (κατάλογοι πρωτοετών φοιτητών).
Για να απαντήσεις στο ερώτημα, πρώτα πρέπει να αναλύσεις σωστά τις έννοιες, να βρεις τους ακριβείς ορισμούς… Όμως, το εκπαιδευτικό σύστημα που όλοι εμείς, οι «σοβαροί», «ώριμοι», «υπεύθυνοι» και αρμόδιοι ενήλικες δημιουργήσαμε για σένα, κατά κανόνα, δεν σου παρείχε τα κριτικά εφόδια που απαιτούνται γι αυτό…
Θα προσπαθήσω να σου προτείνω έναν τρόπο σκέψης. Όχι, απαραίτητα, για να τον ακολουθήσεις. Μόνο ως αφετηρία. Ως αφορμή. Για να μπορέσεις, αν το θελήσεις, να αρχίσεις από κάπου. Να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις, να δεχθείς ή να απορρίψεις, να χτίσεις ή να γκρεμίσεις… Με τελικό και σπουδαίο στόχο, το δικό σου, προσωπικό οικοδόμημα.
Η επιτυχία και η αποτυχία των ανθρώπων, καμία σχέση δεν έχουν με το αποτέλεσμα μιας ξεκομμένης, μεμονωμένης, προσπάθειας, όπως οι πανελλαδικές εξετάσεις. Όποιο και αν είναι το ρίσκο, όποιο και αν είναι το προσδοκώμενο όφελος. Αυτού του είδους οι «επιτυχίες» και «αποτυχίες» είναι… στιγμές. Ναι, στιγμές. Που είναι πολύ σημαντικές, αλλά όχι για το βαθμολογικό αποτέλεσμα που φέρνουν…
Είναι σημαντικές, γιατί μας μαθαίνουν πώς να ξεχωρίζουμε τις ευχάριστες ψευδαισθήσεις, από τις δύσκολες πραγματικότητες. Γιατί μας διδάσκουν πως τα αποτελέσματά μας σε κρίσιμες δοκιμασίες, δεν μπορούν να ικανοποιούν τις φιλοδοξίες μας, αν πρώτα δεν δικαιώνουν τους κόπους μας. Γιατί μας δείχνουν ότι, έτσι ή αλλιώς, σημασία έχουν οι διαδρομές μας. Οι διαδρομές που μάς ταξιδεύουν στα πάθη μας, παίζουν με τους εκπληρωμένους κι ανεκπλήρωτους πόθους μας, δοκιμάζουν τις αντοχές μας, συγχωρούν τις αδυναμίες για τις οποίες παλέψαμε, μάς χλευάζουν για τους στόχους που, δήθεν, θέσαμε, αλλά ποτέ δεν υπηρετήσαμε στ` αλήθεια…
Εντέλει, επιτυχία είναι να μπορούμε να σταθούμε μπροστά στον καθρέφτη μας, χωρίς περιττά στολίδια ή φτηνές δικαιολογίες και να αντικρίσουμε, γυμνή, την απαιτητική αλήθεια μας. Όχι γι αυτό που, εκεί έξω, λέμε ότι θέλουμε να κάνουμε. Αλλά γι αυτό που, μέσα μας, θέλουμε να είμαστε.
Μόνο αυτό αξίζει. Μόνο αυτό αξίζει η συμμετοχή σου στις πανελλαδικές. Τα υπόλοιπα, είναι ανοησίες. Και ψέματα. Ψέματα, σαν κι αυτά στα οποία σε εκπαιδεύαμε, σαν κι αυτά με τα οποία εξαγοράζαμε τη βολική σιωπή σου, για όλα τα απαξιωτικά, αναξιοκρατικά κι ανάξια που έζησες, όσα χρόνια πήγαινες σχολείο. Απαξιωτικά, αναξιοκρατικά κι ανάξια, σαν τους πλασματικούς βαθμούς που έβλεπες παντού τριγύρω. Σ` εσένα και στους άλλους… Σαν τα «μπράβο», τα «πολύ καλά» και τα «άριστα», που σας έφεραν όλους, πάνω από 100.000 νέους ανθρώπους, να έχετε ολοκληρώσει «επιτυχώς» τις σπουδές σας στο Λύκειο και να διεκδικείτε τη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο…
Τώρα, όμως, μπορείς να ξέρεις. Δεν είσαι, πια, υποχρεωμένος να υπομένεις και να σέβεσαι την υποκρισία. Πόσο μάλλον, να την αναπαράγεις…
Και, αν το θέλεις, οι αληθινές και άξιες σπουδές, οι δικές σου σπουδές, θα είναι πάντα εκεί. Έτοιμες, για να τις διεκδικήσεις. Σπουδαίες, πρόθυμες να σε κερδίσουν, να σε προκαλέσουν να δοκιμαστείς και να κουραστείς, για να τις κατακτήσεις.
Ό,τι κι αν ακούς αριστερά – δεξιά, ό,τι και αν σου λένε, το ταξίδι μπορεί να αρχίζει… τώρα. Και αυτό το «τώρα», όπως και το μονοπάτι του, το ορίζεις εσύ. Μόνο εσύ.
Καλό δρόμο.
*Ο Μιχάλης Αμοιραδάκης είναι εκπαιδευτικός-φροντιστής.