Είναι πάντα όμορφο να βάζεις στόχους και να τους πετυχαίνεις και για το λόγο αυτό, τα talent shows παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον για τον μέσο τηλεθεατή. Βλέπει τους πρωταγωνιστές να επιδιώκουν την ανάδειξη των ταλέντων τους στον ύψιστο βαθμό και να κάνουν αυτό που πραγματικά αγαπούν, αυτό που δίνει νόημα στη ζωή τους. Aλλος είναι καλός, άλλος πολύ καλύτερος και κάποιος από αυτούς θα κερδίσει, ακολουθώντας μια εξ αρχής προσδιορισμένη διαδικασία με βάση την οποία αναδεικνύεται κάποιος έναντι των υπολοίπων με κάποια κριτήρια. Και λέγεται συχνά ότι η διαμόρφωση μιας δίκαιης διαδικασίας είναι ο πιο καθοριστικός παράγοντας για ένα δίκαιο αποτέλεσμα.
Αυτό όμως που παρακολουθούμε από τους δέκτες μας στο X-factor δεν είναι ούτε δίκαιο, ούτε διασκεδαστικό. Βλέπουμε μια ομάδα τρομοκρατημένων και υστερικών ανθρώπων που κανείς δεν κάνει τίποτα για να τους ηρεμήσει- μάλλον το αντίθετο. Ανθρώπων νέων που αγαπούν το τραγούδι και (κακώς κατά τη γνώμη μου) προσπαθούν να τρυπώσουν στο starsystem σε μια εξαιρετικά νεαρή ηλικία και να τύχουν αντικείμενο καλλιτεχνικής εκμετάλλευσης για ένα ή δύο καλοκαίρια. Αγνοούν ενδεχομένως ότι με τη μέθοδο αυτή η διασημότητα καθίσταται εξαιρετικά επικίνδυνη για ένα νέο άνθρωπο; Ή ότι κανείς από αυτούς που υποτίθεται τους βοηθούν δε θα ενδιαφερθεί εάν κάνουν κακή χρήση της φωνής τους και την καταστρέψουν σε λίγα χρόνια;
Επιπλέον, η διαδικασία η οποία χρησιμοποιείται για την ανάδειξη των επικρατέστερων υποψηφίων, δημιουργεί μια ανυπέρβλητη ψυχολογική πίεση στους νεαρούς τραγουδιστές. Κάποιοι ενδεχομένως να ντραπούν τόσο που να μην ανέβουν σε σκηνή για κάποιο χρονικό διάστημα μετά την αποχώρησή τους, αφού αφήνονται στο έλεος των γιουχαϊσμάτων και της κριτικής του κοινού. Ομως γι’ αυτό δε φταίνε οι ίδιοι οι υποψήφιοι, αλλά ο τρόπος με τον οποίο τους εκθέτουν στα μάτια του κόσμου, περιμένοντας ενδεχομένως κάποια βίαιη αντίδρασή τους που θα ανεβάσει την τηλεθέαση, στον βωμό της οποίας θυσιάζονται άτομα που, αν είχαν τη δυνατότητα να ξημεροβραδιαστούν σε ένα ωδείο για τα επόμενα χρόνια, ίσως να εξελίσσονταν σε κάτι πραγματικά εξαιρετικό και να είχαν μια διαρκή πορεία στη μουσική. Γιατί ανάμεσα στους υποψηφίους αυτούς βλέπεις νέους που λάμπουν τα μάτια τους, που έχουν χροιά, συναίσθημα, ένταση. Δεν έχουν όμως τεχνική. Δεν έχουν άποψη και ρεπερτόριο (ή έχουν και τα κρύβουν για να προσαρμοστούν σε αυτά τα αδιανόητα μουσικά πρότυπα που προβάλλουν και ενισχύουν τα talent shows). Ελλείψεις, που όμως διορθώνονται αν προσπαθήσει κανείς σκληρά.
Είναι πραγματικά λυπηρό να βλέπεις το τραγούδι να πέφτει τόσο χαμηλά. Να καταλήγει ένα μέσο για τη δημιουργία ενός σόου εκμετάλλευσης των ψυχικών αντιδράσεων νέων ανθρώπων. Κάπου κάπου ακούς και κάποιες όμορφες φωνές που βγαίνουν πνιγμένες από το άγχος και την ψυχική ταλαιπωρία στην οποία υποβάλλονται οι υποψήφιοι. Το εάν είναι σωστό ένας νέος να συμμετάσχει σε ένα σόου που αναζητά τους επόμενους celebrities με ημερομηνία λήξης είναι μία άλλη συζήτηση. Σε κάθε περίπτωση όμως, αν άλλαζε στάση η επιτροπή, αν άλλαζαν τα κριτήρια και η διαδικασία ανάδειξης των τραγουδιστών συλλήβδην, τότε ίσως και να ήταν πιο απολαυστικό να παρακολουθεί κανείς αυτό που τώρα θα λέγαμε πλήρη αποτυχία της ελληνικής τηλεόρασης.
*Η Παναγιώτα Φραντζή είναι ασκούμενη δικηγόρος, φοιτήτρια ΠΜΣ Φιλοσοφίας Δικαίου στο ΕΚΠΑ.