Υπάρχει μαδουρισμός στην Ελλάδα των τελευταίων δύο χρόνων; Όσοι βιαστήκατε να πείτε όχι, ξανασκεφτείτε το. Διότι μπορεί να μην είναι φανερός και έντονος όπως στη Βενεζουέλα φυσικά, πλην όμως και εμείς… ε, το κάτι τις μας, που λένε, το έχουμε.
Διότι ποιο είναι το κύριο χαρακτηριστικό του μαδουρισμού; Είναι ο, κατά ευθεία παραβίαση των συνταγματικών κανόνων, σφετερισμός των αρμοδιοτήτων και των λειτουργιών των δύο άλλων εξουσιών, της Νομοθετικής και της Δικαστικής καθώς και των θεσμών που τις εκπροσωπούν, από την Εκτελεστική εξουσία (λέγε με Μαδούρο) και η παράνομη ενάσκησή τους από αυτήν (όν). Ότι δηλαδή δεν αρέσει ή δεν συμφέρει τον ηγέτη της Εκτελεστικής εξουσίας, είτε καταργείται (τηλεοπτικά κανάλια, εφημερίδες, ραδιοφωνικοί σταθμοί κ.λ.π.), είτε δημεύεται και αλλάζει ιδιοκτησιακό καθεστώς (βλ. αμέσως παραπάνω), είτε παροπλίζεται και αχρηστεύεται (π.χ Κοινοβούλιο, Ανώτατο Δικαστήριο Βενεζουέλας κ.λ.π.).
Ας μην μας διαφεύγει εξ άλλου ότι σε αντιδημοκρατικό έλεγχο των ΜΜΕ (κλείσιμο ή δήμευση καναλιών, ραδιοφωνικών σταθμών και εφημερίδων, βίαιη αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος, διώξεις δημοσιογράφων κ.λ.π.), έχουν προβεί κατά κόρον τα τελευταία χρόνια ο Μαδούρο στη Βενεζουέλα, ο Ερντογάν στην Τουρκία και ο Πούτιν στη Ρωσσία.
Υπό το πρίσμα αυτό συνεπώς βλέπουμε ότι, κι αν ακόμα δεν υπάρχει εφαρμοσμένος μαδουρισμός στη χώρα μας, υπάρχει σίγουρα δεδομένη και εμφανής προσπάθεια επιβολής του. Κάτι σαν «απόπειρα» ή καλύτερα «αρχή εκτελέσεως» που λέμε εμείς οι νομικοί προκειμένου περί μη τετελεσμένου εγκλήματος.
Γιατί μη μου πείτε ότι η κατάργηση του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου, το 2015 από τον υπουργό κ. Νίκο Παππά και ο σφετερισμός και η ενάσκηση των αρμοδιοτήτων του από τον ίδιο, δεν αποτελεί καραμπινάτη και τετελεσμένη (ευτυχώς προσωρινή ελέω ΣτΕ) επιχείρηση εφαρμογής μαδουρισμού στη χώρα μας;
Γιατί μη μου πείτε ότι η επακολουθήσασα εργώδης πραγματικά προσπάθεια του κ. Νίκου Παππά το 2016 για έλεγχο των καναλιών με την αδειοδότηση μόνον τεσσάρων και η δυσώδης διαδικασία που ακολουθήθηκε, μέχρι να κριθεί αντισυνταγματική από το ΣτΕ, όπως επίσης και η διαδικασία που ακολουθήθηκε για τις εφημερίδες ΝΕΑ και ΒΗΜΑ το 2017, δεν είναι αρχή εκτελέσεως και «εκτελέσεως» της Συνταγματικά κατοχυρωμένης ανεξαρτησίας του τύπου και των ΜΜΕ.
Μη μου πείτε επίσης ότι η αναγκαστική παράταση των συμβάσεων ορισμένου χρόνου των υπαλλήλων των Δήμων όλης της χώρας (το 2015 μέχρι τέλους του 2016) και η πρόσφατη ψήφιση νόμου για την επιπλέον παράταση μέχρι τέλους του 2017, σε πλήρη αντίθεση των καθ’ ύλην και κατά νόμον υπευθύνων, των δημάρχων δηλαδή,
δεν αποτελεί αρχή (και πολύ παραπάνω) «εκτελέσεως» της λειτουργικής ανεξαρτησίας των θεσμών της τοπικής Αυτοδιοίκησης έναντι της κεντρικής εξουσίας;
Μη μου πείτε ότι η αυθαίρετη κατάργηση των Υπηρεσιακών Συμβουλίων το 2016 από τον υπουργό υγείας κ. Πολάκη και η εξέταση και αξιολόγηση των φακέλων των υποψηφίων από τον ίδιο τον υπουργό και στο γραφείο του μάλιστα, καθώς και η παράνομη απόλυση των Προέδρων των δημόσιων νοσοκομείων εκ μέρους του ίδιου υπουργού (οι οποίοι ήδη δικαιώθηκαν από το ΣτΕ), δεν αποτελεί καραμπινάτη και τετελεσμένη (ευτυχώς λόγω δικαστηρίων προσωρινή) επιχείρηση εφαρμογής μαδουρισμού;
Μη μου πείτε τέλος για τις δεκάδες άλλες παρόμοιες περιπτώσεις (βλ. και την όλως πρόσφατη περίπτωση ανάθεσης σε τυχαίο αλλά πρόθυμο βουλευτή άλλης περιφέρειας – από την, καθ’ ομολογία του βουλευτού, ομάδα συντονισμού του ΣΥΡΙΖΑ ‒κατάθεσης (ν)τροπολογίας για τη διαγραφή χρεών ύψους 38 εκ. ευρώ υπέρ κάποιου επιχειρηματία, βλέποντας μάλιστα για πρώτη φορά εν ενεργεία πρωθυπουργό να κατεβαίνει στη Βουλή για να την υπερασπιστεί, προφανώς είτε γιατί είναι ο εμπνευστής είτε γιατί είναι ο διαπραγματευτής της‒ που έλαβαν χώρα τα τελευταία δύο χρόνια, και τις οποίες λόγω χώρου παραλείπουμε, ότι δεν αποτελούν προσπάθειες επιβολής μαδουρισμού, γιατί δεν θα σας πιστέψω!
Και όλα τούτα βέβαια κατά ευθεία, πλήρη και πανθομολογούμενη αντίθεση προς το ισχύον Σύνταγμα και με πλήρη αλαζονεία και ξεδιαντροπιά της κυβέρνησης ‒ καμία προσπάθεια να τηρήσει οποιαδήποτε προσχήματα. Με αποτέλεσμα να αναρωτιέται κανείς ποιο είναι πιο ανησυχητικό και επικίνδυνο εν προκειμένω: Οι ίδιες οι παραβιάσεις του Συντάγματος ή ο αλαζονικός και υβριστικός τρόπος με τον οποίο προσπαθούν να τις επιβάλλουν οι κυβερνώντες; Προσωπικά δεν έχω καταλήξει (αν και κλίνω προς το δεύτερο), πλην όμως το σίγουρο είναι ότι εκτός από τις κατάφωρες παραβιάσεις, τα «τσαλακώματα», του Συντάγματος, το κύριο άλλο χαρακτηριστικό των αυταρχικών πολιτευμάτων-παριών διεθνώς (Τουρκία, Ρωσία, Βενεζουέλα κ.λ.π.) είναι η αναίδεια και η ξετσιπωσιά με τις οποίες τα πραγματοποιούν!
Όποιοι συνεπώς θεωρούν ότι τα αδελφικά πάρε-δώσε του ΣΥΡΙΖΑ με τη Βενεζουέλα, τα πήγαινε-έλα των Τσιπροπαππάδων στον Μαδούρο και η καταψήφιση του ψηφίσματος για τον Μαδούρο στην Ευρωβουλή από τους ευρωβουλευτές του Σύριζα, είναι χαριεντισμοί και παιχνιδάκια, πλανώνται πλάνην οικτράν.
Να είναι σίγουροι ότι, εάν η χώρα μας δεν ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης (γιατί κι αυτό παίζει τεράστιο ρόλο στα οικονομικά θέματα) σήμερα θα είχαμε στο Ελλάντα εφαρμοσμένο ΜαδουροΤσιπροΠαππαδισμό.
Και ο καθένας μπορεί να φανταστεί πώς θα ήταν να ζει κανείς σήμερα σε μια ΜαδουροΤσιπροΠαππαδική Ελλαζουέλα. Και μάλιστα χωρίς το πετρέλαιο του Μαδούρο!
*Ο Θανάσης Καραγιάννης είναι δικηγόρος.