Ως μαθήτρια της πολύπαθης αυτής δευτέρας λυκείου που έχει υποστεί τις απερίσκεπτες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις του κάθε κυβερνώντος κόμματος αλλά και ως μέλος του ανθρώπινου είδους που ενδιαφέρεται πάνω από όλα για την παιδεία των παιδιών, που αποτελεί μοχλό μετασχηματισμού μιας κοινωνίας που χρειάζεται άμεσα βελτίωση για την επιβίωσή της θα ήθελα συντόμως να αναφερθώ στα σφάλματα των αναδιαρθρωτών του εκπαιδευτικού συστήματος από μία διαφορετική οπτική.
Αρχικά, το σχολείο και γενικότερα το εκπαιδευτικό σύστημα δεν θα έπρεπε να είναι αναμεμειγμένο με πολιτικές επιδιώξεις ή προϊόν πολιτικού εγωισμού. Η εκάστοτε κυβέρνηση, δηλαδή, ανεξαρτήτως από τις πολιτικές της βλέψεις όσον αφορά την οικονομική ζωή, θα πρέπει να επιδιώκει τη βέλτιστη λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και να μην προσπαθεί να εκφράσει τις στερεοτυπικές πολιτικές του αντιλήψεις σε έναν τομέα στον οποίο βασίζεται το μέλλον της χώρας, το σχολείο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αν και ήταν πολύ λαοφιλές το δημαγωγικό πυροτέχνημα της κατάργησης της τράπεζας θεμάτων, ο θεσμός αυτός δεν έπρεπε να καταργηθεί για τον απλούστατο λόγο ότι οι μαθητές είχαν ήδη αρχίσει την προσπάθειά τους για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με το εν λόγω σύστημα.
Βέβαια, αυτό δε σημαίνει πως το σύστημα αυτό δεν είχε ελαττώματα σημαντικότατα που ναρκοθετούσαν την πραγματική γνώση και δυναμίτιζαν τη διαμόρφωση πολύπλευρων ανθρώπων, αν και υποστήριζε πως την ενθάρρυνε, για τον εξής λόγο: την υπέρογκη ποσότητα της ύλης. Το ελάττωμα αυτό φυσικά καθιστούσε το σύστημα μη ικανό να τελέσει τη βασική του λειτουργία, η οποία δεν είναι η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο αλλά η παιδεία, αλλά δεν ήταν ανίατο, μπορούσε, δηλαδή, εύκολα να διορθωθεί και να προσφερθεί, έτσι, στα παιδιά η δυνατότητα να διευρύνουν τους πνευματικούς τους ορίζοντες ασχολούμενοι όχι μόνο με τα μαθήματα της κατεύθυνσής τους αλλά και με άλλα, εξίσου σημαντικά για τη ζωή τους. Τι ήταν αυτό που παρεμπόδισε την κυβέρνηση, λοιπόν, να δώσει αυτή τη δυνατότητα στον λαό της; Ένας ξεκάθαρος πολιτικός εγωισμός που δεν τους επέτρεψε να παραδεχτούν μία σωστή κίνηση της προηγούμενης κυβέρνησης αλλά και η επιθυμία τους να δείξουν πόσο «αριστεροί» είναι στον τομέα της εκπαίδευσης, μιας και δεν μπορούσαν να το εκφράσουν στην οικονομική σφαίρα.
Είναι σημαντικό να αναφερθεί, πως, ωστόσο, όλες οι μεταρρυθμίσεις αυτές αποτελούν μέγιστο τεκμήριο σύψης, που πλήττει ολόκληρή μας την κοινωνία. Η ανεξήγητα έντονη επιθυμία όλων να μεταβάλουν το εκπαιδευτικό σύστημα ΜΟΝΟ όσον αφορά την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αποκαλύπτει όχι μόνο τη φθορά των διηνεκών αξιών, εκείνων, δηλαδή, που θέτουν σε πρώτη μοίρα την αληθινή γνώση, η οποία αποτελεί διαχρονικό εφόδιο για τον άνθρωπο, αλλά και το πραγματικό επίκεντρο της σημερινής ζωής, το χρήμα και την απόκτησή του με κάθε μέσο. Αν αναρωτιέστε λοιπόν γιατί οι κυβερνώντες δεν έχουν αναζητήσει ποτέ αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα από τις τάξεις του δημοτικού είναι επειδή αυτές οι τάξεις δεν ενδιαφέρουν τον μέσο πολίτη καθώς δε συνδέονται άμεσα με την επαγγελματική του αποκατάσταση και άρα την απόκτηση ηθικού κύρους μέσω των χρημάτων.
Ειλικρινά με λυπεί το γεγονός ότι οι άνθρωποι πλέον έχουν πάψει να ασχολούνται με την αυθεντική παιδεία του πιο δυναμικού μέρους της κοινωνίας, των παιδιών, αλλά ακόμη περισσότερο θλίβομαι επειδή ο γνώμονας όλων των ανθρώπων είναι το κέρδος του εγώ. Κι έτσι, αντί εκεί που ανοίγει ένα σχολείο να κλείνει μια φυλακή, εκεί που ανοίγει ένα σχολείο ανοίγει και μία φυλακή, λόγω των συναισθημάτων απέχθειας που διαπλάθει για τη γνώση, και άρα την απομάκρυνση των παιδιών από την πραγματική ηθική.