Στις 2.30 τα ξημερώματα το εξασκημένο αφτί της μάνας –δηλαδή το δικό μου– άκουσε τον ήχο του κινητού του γιου μου να χτυπάει αμέριμνα. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία γιατί για έναν 19χρονο φοιτητή, 2.30 τα ξημερώματα είναι κάτι σαν 8.30 το βράδυ. Ετοιμαζόμουν να ξαναβυθιστώ στον μακάριο ύπνο μου όταν μια κραυγή με έκανε να πεταχτώ από το κρεβάτι. Ετρεξα αλλόφρων στο δωμάτιο του γιού μου ενώ από το μυαλό μου περνούσαν τα χειρότερα όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Στεκόταν όρθιος με μάτια γουρλωμένα από την έξαψη.
«Μαμά δεν θα το πιστέψεις. Ο Αλέξης έπιασε ένα blastoise στη Γλυφάδα». Τον κοίταζα σαν χαζή για λίγα δευτερόλεπτα οπότε αισθάνθηκε ότι έπρεπε να μου εξηγήσει.
«Είναι από τα πιο σπάνια pokemon». Αισθάνθηκα κάτι σαν ίλιγγο και ακούμπησα στον τοίχο.
«Γι’ αυτό μας έχουν πάρει φαλάγγι και δεν ανοίγει ούτε μύτη», ψιθύρισε ο αντιμνημονιακός σύζυγος μου που με είχε ακολουθήσει τρομαγμένος κι αυτός.
«Βρε αγόρι μου δεν μπορείτε να ασχοληθείτε με κάτι πιο σοβαρό;» ψέλλισα.
«Δηλαδή;»
«Ξέρω ‘γω; Με τα κοινά. Υπάρχουν φοιτητικές νεολαίες…».
«Και ποιος σου είπε ότι οι φοιτητικές νεολαίες ασχολούνται με τα κοινά κάγχασε. Η κάθε μια κοιτάει την πάρτη της. Αφού στα ‘χω πει». Ημουν από τον ύπνο και γι’ αυτό ξεστόμισα την επόμενη φράση.
«Διάβασε λίγο λογοτεχνία. Οταν ήσουν μικρότερος διάβαζες…».
«Πες μου έναν που να διαβάζει λογοτεχνία».
Σκέφτηκα λίγο αλλά το κοντινότερο άτομο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν:
«Εγώ στην ηλικία σου». Εκανα μεταβολή και κατευθύνθηκα στο μαξιλάρι μου. Παρηγόρησα τον εαυτό μου ότι δεν μπορούσα να αναμετρηθώ μαζί του καθώς με είχε πιάσει στην κυριολεξία στον ύπνο.
«Δεν μπορώ να το χωνέψω ψιθύρισε ο αντιμνημονιακός σύζυγός μου. «Ο παππούς μου πολέμησε στη Μέση Ανατολή. Ο θειος μου σκοτώθηκε στην Αντίσταση και ο γιος μου κυνηγάει πόκεμον».
«Αλλάζουν οι καιροί» είπα με μισή καρδιά.
«Τι αλλάζουν; Τι πρέπει να γίνει δηλαδή για να ξυπνήσουν αυτά τα παιδιά; Να επαναστατήσουν τα πόκεμον;».
Ο ύπνος με πήρε τα ξημερώματα. Την ώρα που τα Alakazame, τα Charizard και τα Βlastoise ανέβαιναν με πανώ την Πανεπιστημίου με κατεύθυνση τη Βουλή φωνάζοντας συνθήματα κατά των μνημονιακών μέτρων της κυβέρνησης.
Υ.Γ. Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
*Η Χριστίνα Κράτση είναι δημοσιογράφος.