Με αφορμή την πρόσφατη αύξηση της συγγραφικής παραγωγής με θέμα τον θάνατο των γονέων (τους), φύτρωσε και το ανάλογο παρακλάδι στον διαρκή διαδικτυακό διάλογο περί συγγραφικής καθαρότητας. Ο Κορτώ, ο Κανάκης και άλλοι κατακρίθηκαν χολερά ως οργανοπαίχτες ευαίσθητων συγκινησιακών χορδών που μαγνητίζουν το εύκολο κοινό. Οι οπαδοί τους έβγαλαν τα μαχαίρια και αμυνθηκαν με likes και re-tweets, και κάπως έτσι τα κοράκια των blogs έβγαλαν τα μάτια των κοράκων της ευπώλητης συγκίνησης. Τα είδαμε όλα. Ακραίους επικριτές μπλόγκερς με κατηγορίες περί φτηνής εμπορευματοποίησης της ιδιωτικότητας, απειλές δικαστικών αγωγών που έγιναν ανέκδοτο στο τουίτερ (και αποσύρθηκαν) και τελικά πολλά μα πολλά κλισέ επιχειρήματα εν μέσω του χορού των τρολ.
Ωστόσο, αν και η κριτική περί κανιβαλισμού του θανάτου γονέων όξυνε τα πάθη, η πραγματική υφέρπουσα μομφή περί εύπεπτου λαϊκισμού είναι που έχει μια κάποια αξία να σκεφτούμε. Το διήγημα του Κανάκη εξόργισε όσους είδαν το θέμα να διογκώνεται κατά τρόπο διαφημιστικό και σχολίασαν την αφάνεια των εξίσου δυνατών κειμένων όσων έζησαν τα ίδια αλλά δεν έτυχε να είναι celebrities. Είναι άγνωστο αν ο τηλεπαρουσιαστής επιθυμεί τον τίτλο του συγγραφέα, ο ίδιος άλλωστε διεκδικεί περισσότερο την πατρότητα μιας ριάλιτι αφτιασίδωτης καταγραφής του γεγονότος που τον συγκλόνισε πριν από λίγους μήνες. Ομοίως ο Κορτώ δεν διεκδικεί τις δάφνες του αναλυτικου Auster για τις σχέσεις γονέων, όσο την αγάπη του φανατικού του κοινού που ψάχνει για λίγο τυπωμένο συναίσθημα. Περισσότερο λοιπόν μας ανοίγουν μια πόρτα στον ιδιωτικό τους χώρο παρά συγγράφουν. Που είναι το κακό;
Άρα αυτοκριτικά θα έλεγα ότι κακώς ασχοληθήκαμε. Γιατί όσο συζητάμε το αυτονόητο σε αυτό το επικριτικό επίπεδο αναβάλλουμε την συζήτηση σχετικά με τον αν μια σειρά από συγγραφικές εγχώριες περσόνες παράγουν τα διαβάσματα που θέλουμε και μας αξίζουν. Μένουμε στην πανεύκολη κριτική του (απαραίτητου) λαϊκού γραφιά γινόμαστε και εμείς πιο εύπιστοι απαίδευτοι αναγνώστες και σχολιαστές. Καταλήγουμε στην αυτονόηση άχρηστη αναδιατύπωση των δικαιωμάτων μας. Δικαίωμά τους να γράφουν (αυτοί), δικαίωμά μας να τα διαβάζουμε (αν), δικαίωμά τους να τα εκδίδουν (όποτε). Προφανώς.
Και ξημέρωσε το καλοκαίρι και έρχεται και ο Αύγουστος και όλο και κάτι φρέσκο θα ετοιμάζει για δημοσίευση ο Paul Auster, ο Χωμενίδης και η Τσιμτσιλή.
*Ο Ε.Κ. είναι ερασιτέχνης αναγνώστης