Στο πατρικό οι βρισιές επιτρέπονταν μόνο από τον πατέρα. Που «στόλιζε» τους πάντες και τα πάντα. Έτσι ήταν. Άλλωστε και η μάνα μου δεν είχε στο λεξιλόγιό της καμία «κακή» λέξη, εκτός από εκείνο το βράδυ Κυριακής του ’89 που γύρισε από το εκλογικό κέντρο που ήταν αντιπρόσωπος. Kατάκοπη μπήκε στο σπίτι και υψώνοντας το μεσαίο της δάχτυλο είπε μία αξέχαστη βρισιά που πραγματικά με σόκαρε που βγήκε από το δικό της στόμα, εγώ πετάχτηκα αμέσως στο μπαλκόνι και πέταγα φρούτα από τον τέταρτο όροφο σε όποιον πέρναγε με σημαία της ΝΔ γιατί μπορεί να μη γνώριζα την κυριολεκτική έννοια της βρισιάς που ξεστόμισε αλλά πάντως ήξερα πως καλό δεν ήταν (ευτυχώς δεν βρήκαν στόχο τα φρούτα).
Η μητέρα της, Κρητικιά γέννημα θρέμμα, όταν ήθελε να γελάσει με την ψυχή της τα καλοκαίρια που πηγαίναμε σπίτι της να παραθερίσουμε, έβαζε τα εγγόνια της να λέμε λέξεις όπου έπρεπε να προσθέτουμε το «κ» στην αρχή κάθε λέξης και αυτό ήταν τρομερό παιχνίδι αλλά δεν καταλαβαίναμε γιατί. Mας έδινε τη λέξη ελπίδα και εμείς λεγαμε «κελπίδα» ή τη λέξη «έτρεχε» και εμείς λέγαμε «κέτρεχε» μέχρι που μας ορμήνευε να πούμε «αυλή» και εμείς λέγαμε «καυλή» και αυτή ξεραινόταν στα γέλια, εμείς όχι και τόσο, αλλά μάλλον χαιρόμαστε με τη χαρά της. Πάντως πέρασαν τα χρόνια και μόνο ο μπαμπάς επιτρεπόταν να βρίζει- εμείς όχι.
Αργότερα έμαθα από συνεργάτιδα/φίλη ανθρωπολόγο ότι οι μεγάλες γυναίκες σε χωριά της Κρήτης μαζεύονταν στις αυλές τα απογεύματα συναμετάξυ τους και το τι έλεγαν για όποιον πέρναγε δεν μπορεί να γραφτεί. Σωστά με είχε υποψιάσει η γιαγιά μου λοιπόν.
Στα ορεινά χωριά της Κρήτης μπορεί να επιτρέπεται να βρίζουν οι γυναίκες αλλά αν κάνεις αναζήτηση σε άρθρα στο google δεν επιτρέπεται καθόλου, διότι δεν είναι «γοητευτικό» να βρίζει μια γυναίκα, γιατί αν το κάνει «μιμείται» τον άντρα, ή γιατί τότε έχει θέματα με τον πατέρα ή κάνει επίδειξη ισχύος και αυτό φυσικά ισχύει μόνο για γυναίκες, πάντως οι άντρες αποκλείονται από την «ερμηνευτική αξία» των άρθρων.
Eθελοντές που έβριζαν ενώ έβαζαν τα χέρια τους στον πάγο, μπορούσαν να αντέξουν τον πόνο 40 δευτερόλεπτα παραπάνω
Ιατρική έρευνα από την άλλη, κατέληξε ότι όποιος/α βρίζει την ώρα που πονάει, ενεργοποιεί κάτι μυστήριο στον εγκέφαλο, ένα νευρώνα, την αμυγδαλή, και μειώνεται κατά τι ο πόνος. Συγκεκριμένα, εθελοντές που έβριζαν ενώ έβαζαν τα χέρια τους στον πάγο, μπορούσαν να αντέξουν τον πόνο 40 δευτερόλεπτα παραπάνω σε σχέση με εκείνους που δεν τους επιτρέπονταν να βρίζουν όσο είχαν τα χέρια τους στη γεμάτη με πάγο λεκάνη.
Να εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ. Δεν υποστηρίζω την αθυροστομία ως αποδεκτή πρακτική επικοινωνίας και επιθετικότητας από καμία/κανένα. Στηρίζω το δικαίωμα στην αντίδραση στην αγανάκτηση, εντέλει στο δικαίωμά της γυναίκας εξίσου να μειώνει τον «πόνο». Να μην επιτρέπεται ισότιμα σε όλους μας να εκφραζόμαστε στο δημόσιο (και όχι μόνο) λόγο με απρεπείς εκφράσεις, συμφωνώ. Αλλά αυτός ο περιορισμός να ισχύει με τον ίδιο τρόπο για όλες και όλους. Γιατί αν δεν είναι αποδεκτή συμπεριφορά για άντρες μια φορά, για γυναίκες δεν είναι δυο και τρεις φορές παραπάνω.
Αυτό τον καιρό με όσες καταγγελίες βλέπουν το φως της δημοσιότητας για κακοποιήσεις, βιασμούς, παρενοχλήσεις και άλλα δεινά, που βρίσκουν χαραμάδα, τρύπα και ουρανό για να βγουν, τα inbox μεταξύ κοριτσιών παίρνουν φωτιά. Και καμία μας δεν γράφει για να σχολιάσει τα γεγονότα «τι απρεπείς, όσοι πρόσβαλαν τη γενετήσια αξιοπρέπειά μας». Γράφουμε μεταξύ μας, αυτό που στην αλήθεια είναι. Γιατί έτσι μειώνεται ο πόνος. Γιατί το δικαιούμαστε γαμώτο.