Στο πρόσφατο άρθρο του στη Le Monde, ο πρωθυπουργός επικαλείται την ανάγκη να ενημερώσει την ευρωπαϊκή και παγκόσμια κοινή γνώμη για τους λόγους μη επίτευξης ακόμα συμφωνίας για την Ελλάδα. Κατά την άποψή μου το άρθρο στοχεύει κυρίως στην εγχώρια κοινή γνώμη επιχειρώντας να υπηρετηθούν οι πολύ εύθραυστες ισορροπίες ενόψει της συμφωνίας και κυρίως αυτές στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο πρωθυπουργός κάνει ένα άλμα επιχειρηματολογίας όταν λέει ότι η συμφωνία των Θεσμών με την Ελλάδα θα αποτελέσει βήμα για το τέλος της επταετούς ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης. Λανθάνει σκόπιμα ή δεν έχει καταλάβει ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε φάση ανάκαμψης και ανάπτυξης, εκτός μόνο της Ελλάδας, από τον συνδυασμό του φτηνού πετρελαίου, της πτώσης του ευρώ και της ποσοτικής χαλάρωσης από την ΕΚΤ; Το ενδεχόμενο μη κατάληξης σε συμφωνία, απειλεί μόνο πολιτικά την Ευρώπη, σε καμία περίπτωση οικονομικά, επίμονη επωδός όλων των μελετών εδώ και μήνες. Καμία σχέση με το 2012. Τυχόν μη συμφωνία απειλεί οικονομικά αποκλειστικά την Ελλάδα ενώ πολιτικά θα καταστρέψει και τον ίδιο και το κόμμα του.
Το επιχείρημα δημιουργεί ένα σαθρό υπόβαθρο σε όλο το υπόλοιπο άρθρο του. Επικαλείται ένα «ευρύτατο πακέτο μεταρρυθμιστικών προτάσεων», όταν είναι γνωστό σε όλους ότι αυτές -δυστυχώς- δεν υπάρχουν απλά γιατί δεν το επιτρέπει η κομματική αντίδραση σε συνδυασμό με τις λαϊκίστικες, προκλητικές και μη εφαρμόσιμες προεκλογικές εξαγγελίες. Οι προτάσεις δε αυτές, όπως τις παραθέτει, αποσκοπούν σε έστω χαμηλότερα πλεονάσματα και είναι όλες στη κατεύθυνση της αύξησης των φόρων και των εσόδων του κράτους. Αναφορά σε μείωση των δαπανών, απλά καμία. Όπως καμία κουβέντα για τις δεσμεύσεις για προσλήψεις στο Δημόσιο, για την επαναλειτουργία της κρατικής ΕΡΤ ή για τη ματαίωση επενδύσεων που είχαν προγραμματιστεί.
Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να φανεί ρεαλιστής, κρατώντας όμως και τα εσωκομματικά προσχήματα, λέει για τις ιδιωτικοποιήσεις: «Παρά την κάθετη αντίθεσή μας στο μοντέλο ιδιωτικοποιήσεων που προωθείται από τους θεσμούς, γιατί δεν δημιουργεί αναπτυξιακή προοπτική και δεν μεταφέρει πόρους στην πραγματική οικονομία, αλλά στο, ούτως ή άλλως, μη βιώσιμο χρέος, αποδεχθήκαμε να ολοκληρώσουμε, με κάποιες μικρές τροποποιήσεις, το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων, αποδεικνύοντας έμπρακτα την διάθεσή μας για βήματα προσέγγισης». Δηλαδή απλά δεν τις πιστεύει ούτε αυτός ούτε βέβαια και οι σύντροφοί του. Αναρωτιέμαι, αν μπούν στη συμφωνία, ποιος θα τις εφαρμόσει;
Για τις μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό, πραγματικά του βγάζω το καπέλο! Είναι αποδεδειγμένο ότι το ασφαλιστικό απειλείται από τα ίδια του τα μεγέθη, έχουν χτυπήσει καμπανάκια για την αδυναμία του χρηματοδοτικού του μοντέλου pay as you go εδώ και πάνω από 20 χρόνια και οι επιδεινούμενες δημογραφικές εξελίξεις είναι αναπότρεπτες. Ειναι αστείο να αποκαλούνται μεταρρυθμίσεις οι λειτουργικές ενοποιήσεις των Ταμείων -που ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχουν αποδώσει- και η κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων που απλά δεν θα έπρεπε καν να υπάρχουν και ήταν πάντα προϊόν συναλλαγής με τους συνδικαλιστές, κυρίως του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα.
Ενώ, όπως λέει, βασική επιδίωξη της κυβέρνησής του είναι «να μπει ένα τέλος στον φαύλο κύκλο της λιτότητας και της αβεβαιότητας», χρεώνει την προς το παρόν αποτυχία συμφωνίας «στο τεχνοκρατικό τερατούργημα» που επιβουλεύεται τη Δημοκρατία στην Ευρώπη και επιχειρεί τη διάσπασή της και την πορεία της μακριά από τις ιδρυτικές της αξίες. Και καταλήγει, επικαλούμενος το «Για ποιον χτυπά η καμπάνα;» του Χέμινγουεϊ, ότι η στρατηγική της ρήξης και της διχοτόμησης δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά (εννοεί) και άλλες χώρες.
Καταλήγω λοιπόν κι εγώ με τα λόγια του μεγάλου Γερμανού φιλοσόφου Φρίντριχ Νίτσε: «δεν με πειράζει που μου είπες ψέματα, με πειράζει που από εδώ και πέρα δεν σε πιστεύω πια».