Η Ελλάδα εδώ και 5 χρόνια βρίσκεται υπό το καθεστώς του μνημονίου. Αν ήμασταν μια χώρα οικονομικά ανεξάρτητη, χωρίς ελλείμματα, με παραγωγικό χαρακτήρα, εξαγωγές, έλλειψη γραφειοκρατίας, υποδομές, εύρωστο σύστημα υγείας, σύγχρονη πολιτική στην παιδεία και χωρίς συνεχή ανάγκη δανεισμού για εκπλήρωση των υποχρεώσεων του κράτους, τότε δεν θα ήμασταν δέσμιοι των "επαχθών" όρων που το έτερο μέρος μάς επιβάλλει για την υλοποίηση της συμφωνίας.

Επιθυμούμε όμως να ομοφρονήσουμε στα ελάχιστα, στα κοινώς αποδεκτά αίτια που έφεραν τη κρίση στη χώρα μας, και όχι να  ενοχοποιούμε τον εξωτερικό εχθρό, που κατα την άποψη πολλών, θέλει να καθυποτάξει την "ανώτερη φυλή μας" να αναλάβουμε έστω μία φορά την ευθύνη που μας αναλογεί.

Θυμίζουμε λίγο εξαρτημένο άνθρωπο, που αρνείται να δεχθεί τις παθογένειες και τις αιτίες του προβλήματός του, απευθύνεται μεν σε ένα πρόγραμμα βοήθειας, ωστόσο απαιτεί τη βοήθεια με όρους δικούς του, χωρίς να επιθυμεί να υιοθετήσει νέους τρόπους συμπεριφοράς που θα αποδομήσουν τις πεποιθήσεις και τις απόψεις που συνέβαλαν στην εγκατάσταση της εξάρτησης.

Προτιμά να φυτοζωεί σε ένα πρόγραμμα συντηρούμενος ώστε να μην εξαθλιωθεί, ή ακόμη καλύτερα, να του παρέχονται και όλες οι ανέσεις χωρίς ο ίδιος να προβαινει σε καμία αλλαγή της αυτοκαταστροφικής για τον ιδιο συμπεριφοράς του.

Για να μην μακρηγορούμε, προτιμούμε να είμαστε αιώνιοι φοιτητές, οι συνδικαλιστές να εκλεγονται βουλευτές, οι μη εκλεγέντες βουλευτές να γίνονται γενικοί γραμματείς, οι Δ.Υ να αδειοδοτούνται από τη σημαία και να μην εξυπηρετούν τους πολίτες, οι επιχειρηματίες να φοροδιαφεύγουν και να εισφοροδιαφεύγουν, οι επιδοτήσεις να γίνονται αυτοκίνητα, οι γιατροί να "φακελώνονται", οι βουλευτές και οι υπουργοί να καρπώνονται ανεξέλεγκτα ανέσεις, πολυτέλειες και να διαιωνίζουν τη πελατειακή νοοτροπία, να πιστεύουμε σε θεωρίες ψεκασμών, να μην διαχωρίζεται το Κράτος και η Εκκλησία, να γίνονται παρελάσεις για να υψωθεί το εθνικό μας φρόνημα, αλλά να μην στέλνουμε παιδιά σε μαθητικούς διαγωνισμούς λόγω οικονομικής κρίσης, οι ασθενείς να αντιμετωπίζουν έλλειψη φαρμάκων αλλά πλεόνασμα λειψάνων αγίων, να εκλέγονται στη Βουλή άτομα ανεπάγγελτα, δημαγωγοί, άκρατοι λαϊκιστές, εξουσιολάγνοι, με πιθανά ψυχιατρικά προβλήματα, να βλέπουμε παντού εχθρούς, να μας διακρίνουν αισθήματα προκατάληψης σε όποια διαφορετική άποψη και στάση ζωή από τη δική μας, να χουλιγκανίζουμε στα γήπεδα και πολλά ακόμη που θα μπορούσε ο καθένας από εμάς να σκεφτεί σαν δομικό στοιχείο για την κρίση πολιτισμού που κυρίως βαραίνει τη χώρα.

Κανένα μνημόνιο, συμφωνία ή Μητσάρας (όπως θέλετε πείτε το) δεν θα επιλύσει όλα τα παραπάνω, αν πρώτα εμείς οι ίδιοι σαν κοινωνία δεν αποφασίσουμε να ορίσουμε την τύχη μας, να συνεννοηθούμε στο τι είναι αυτό που προέχει να αλλάξουμε, πώς θέλουμε να πορευθούμε σαν κοινωνία , υπό ποιες συνθήκες και με ποιους.

Αν δεν πάψουμε να διαχωριζόμαστε -γελοιωδώς κατά τη γνώμη μου- σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, σε πατριώτες και προδότες, καλούς και κακούς, θα είμαστε εσαεί συντηρούμενοι σε ένα προγραμμα απεξάρτησης, που κάθε τόσο θα απειλεί ότι θα μας διώξει, εμείς θα απειλούμε ότι θα αυτοκτονήσουμε ώστε να λερώσουμε τους τοίχους με το αίμα μας και κάθε φορά θα δίνεται λίγη παράταση στις ανάσες μας που όμως όλο και περισσότερο θα περιορίζονται από το σχοινί που θα σφίγγει στον λαιμό μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News