Το τρομοκρατικό κράτος του ISIS τον τελευταίο περίπου χρόνο, σημειώνει αρκετές στρατιωτικές αποτυχίες. Εχασε έδαφος στο Ιράκ στη Σύρια και στις περιοχές δράσης των Κούρδων. Τότε ξαφνικά άρχισε τα μεγάλα τρομοκρατικά χτυπήματα. Λογικό, έπρεπε να αναζητήσει καινούργιο μέσο επίδειξης της τεράστιας δύναμης που δίνει στον Χαλίφη του ο Αλλάχ (πέρα από τις χίλιες παρθένες).
Πού όμως έγκειται η χρησιμότητα αυτών των επιθέσεων;
Το Ισλαμικό κράτος, είναι ένα μη οργανωμένο κράτος με μη τακτικό και ανεκπαίδευτο στρατό. Ομως προσπαθεί να δίνει την ακριβώς αντίθετη εντύπωση στον μέσο εξωτερικό παρατηρητή. Χρησιμοποιεί λοιπόν τα social media για να παρουσιάσει μια εικόνα άρτια, καθότι πλέον οι εικόνες από το «μέτωπο» δεν μας στέλνονται μόνο μέσω των μεγάλων ειδησεογραφικών πρακτορείων, αλλά αρκεί ένα smartphone για να δει όλος ο κόσμος τον αποκεφαλισμό δεκάδων ατόμων. Η κοινοποίηση του εγκλήματος στις μέρες μας είναι επικίνδυνα απλή καθώς ακόμα και ένας νέος μουσουλμάνος που ζει στον δυτικό κόσμο, όχι απαραίτητα ακραίος, όταν ακούει το «ιερό κάλεσμα» του Χαλίφη Αλ Μπαγκντάντι και στη συνέχεια παρακολουθεί τα προπαγανδιστικά βίντεο για την επικράτηση του Ισλάμ, αποκτά έστω και ψεγάδια εξτρεμισμού τα οποία με τον καιρό μετατρέπονται σε ισχυρή θέληση για συμπαράταξη με τους υπόλοιπους Τζιχαντιστές.
Μέχρι τώρα το Ισλαμικό κράτος, «πουλούσε» τις μεγάλες του στρατιωτικές επιτυχίες. Οταν αυτές άρχισαν να μειώνονται, έπρεπε να βρει νέο υλικό ανατροφοδότησης του ηθικού των οπαδών του. Ετσι μπήκε στον δεύτερο κύκλο αίματος, αυτόν των μεγάλων τρομοκρατικών χτυπημάτων. Τυφλά χτυπήματα τα χαρακτηρίζουν, και έτσι είναι, καθώς δεν στοχεύουν να πλήξουν κάποιον στρατηγικά σημαντικό γι’ αυτούς στόχο, αλλά ψάχνουν για πολυσύχναστα μέρη σε χώρες που, ας πούμε ότι, δεν τις πολύ συμπαθούν. Το αποτέλεσμα είναι εκατοντάδες νεκροί και μια κραυγή νίκης από κάθε μαυροφορεμένο γενειοφόρο μαχητή του ISIS.
Η στάση της Δύσης παραμένει σταθερά κοντόφθαλμη. Θρηνεί δικαίως για τα θύματα του Παρισιού αλλά κλείνει τα μάτια για την επίθεση στη Βαγδάτη. Ξεχνά, ή δεν γνωρίζει, πως οι ιρακινοί μαχητές είναι από τους ισχυρότερους αντιπάλους του ISIS και πως χωρίς αυτούς οι Ισλαμιστές θα ήταν ακόμη στη Μοσούλη και στην Ανμπάρ. Η Δύση συνεχίζει να μένει αμέτοχη. Σε μια περίοδο σφοδρών πολιτικών αναταράξεων και εκλογικών αναμετρήσεων, σχεδόν σε όλες τις μεγάλες χώρες της, η πολιτική απόφαση για αποστολή χερσαίων δυνάμεων για σύγκρουση με τον Ισλαμικό κράτος μοιάζει μάλλον απίθανη. Ο χρόνος θα δείξει αν αυτός θα είναι ο τελευταίος κύκλος επεισοδίων για το ISIS ή αν μας επιφυλάσσονται νέες εκπλήξεις και ανατροπές.
*Ο Γιάννης Γκίκας είναι Πολιτικός Επιστήμονας.