Την Παρασκευή ξεκίνησε η δίκη για το τροχαίο Κεντέρη – Θάνου στις 12.08.2004 που παραλίγο να τινάξει τους Ολυμπιακούς Αγώνες στον αέρα. Μετά από 6 αναβολές και μία διακοπή αρχίζει η δίκη που αναμένεται να κρατήσει κάμποσες μέρες καθότι θα εξεταστούν πολλοί μάρτυρες και οι κατηγορούμενοι είναι ούτε λίγο ούτε πολύ 12 (αθλητές, γιατροί, μάρτυρες ατυχήματος, προπονητής).

Το αν ήταν σκηνοθετημένο το ατύχημα για να αποφύγουν τον έλεγχο ντόπινγκ είναι βέβαια υπό διερεύνηση, αλλά ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Το γεγονός όμως των 6 αναβολών είναι αρκετά αποκαλυπτικό. Την περίοδο του 2008 που έσκαγαν διαδοχικά κρούσματα ντόπινγκ σίγουρα δεν ήταν και η πιο κατάλληλη εποχή για τους κατηγορούμενους ώστε να εκδικαστεί η υπόθεση. Ένα συμπέρασμα που βγήκε από το περιστατικό αυτό είναι ότι δεν χρειάζεται να πιαστείς ντοπαρισμένος για να σου μείνει η ρετσινιά. Οσα επιχειρήματα και αν επικαλεστούν οι δύο αθλητές και ο προπονητής τους (δεν άκουγαν το τηλέφωνο κλπ κλπ) δύσκολα γίνονται πιστευτοί από τον πολύ τον κόσμο. Το ατύχημα φαίνεται να ήταν ένα ”plan B” αν κάτι πήγαινε στραβά στον έλεγχο ντόπινγκ. Για να είμαι ειλικρινής πάντως δεν με ξένισε το ατύχημα. Πολύ περισσότερο με τρόμαξε η συμπεριφορά των Ελλήνων φιλάθλων που φώναζαν ρυθμικά το όνομα του Κώστα Κεντέρη στον τελικό των 200 μέτρων στο ΟΑΚΑ. Εκεί η αλήθεια είναι ότι ένιωσα ντροπή. Προφανώς αυτοί που φώναζαν θεωρούσαν ότι «όλοι είναι ντοπαρισμένοι, γιατί έπιασαν μόνο το δικό μας»;
Κι έτσι ερχόμαστε ακριβώς στο επιχείρημα που βοήθησε να ανθίσει το ντόπινγκ στη χώρα μας. Το «όλοι ντοπάρονται, θα ντοπαριστώ κι εγώ για να τους ανταγωνιστώ επί ίσοις όροις» έχει ακουστεί πολλάκις και η κοινωνία φάνηκε να το αποδέχεται. Αυτό ακριβώς το επιχείρημα που ξεκινάει από μια εντέχνως θολή υπόθεση και γενίκευση («όλοι ντοπάρονται»), ρίχνει νερό στον μύλο των διαφόρων επιτήδειων που «έχουν την τεχνογνωσία». Αυτό το επιχείρημα θα επικαλεστεί ο «ντοπαριστής» που θα πλησιάσει τον γονιό («ταλεντάρα ο γιος σου, αλλά χωρίς φάρμακο δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τους άλλους, γιατί όλοι παίρνουν»).

Από την άλλη, στις υποθέσεις ντόπινγκ πιστεύω ότι ο αθλητής είναι το θύμα. Αλλά όμως όχι το αθώο θύμα. Έχει επίγνωση, παίρνει τα ρίσκα του και το μόνο που δεν κάνει είναι να αναλάβει τελικά και την ευθύνη της πράξης του αν πιαστεί. «Κάτι μου έριξαν στην πορτοκαλάδα», «έπεσα θύμα συνωμοσίας από τους κακούς ξένους κλπ». Πόσο πιο γενναίο δεν θα ήταν να αναγνωρίσει το λάθος του και μετά να γίνει σταυροφόρος κατά του ντόπινγκ προσφέροντας υπηρεσίες στον αθλητισμό. Να προστατεύσει τους άλλους από τις παγίδες που έπεσε αυτός. Τέτοιες συμπεριφορές δυστυχώς δεν έχουμε δει στην Ελλάδα.

Τελειώνοντας, νομίζω ότι το ντόπινγκ δεν μπορεί να καταπολεμηθεί αν η ίδια η κοινωνία δεν θέλει να το καταπολεμήσει. Και το 2004 δείξαμε ανωριμότητα και μεγαλοϊδεατισμό. Αργότερα, με τα επόμενα κρούσματα ντόπινγκ σε στίβο, κολύμβηση, άρση βαρών η κοινωνία άρχισε να αλλάζει στάση. Το εκκρεμές έφτασε όμως στο άλλο άκρο, με αποτέλεσμα η πολιτεία επηρεασμένη από την ατμόσφαιρα να εφαρμόσει το «πονάει χέρι, κόψει χέρι». Το παράδοξο είναι ότι με πρόσχημα την καταπολέμηση του ντόπινγκ έκανε τα κίνητρα των διακρίσεων πιο αυστηρά σαν να μην καταλαβαίνει ότι έτσι μάλλον το ενθαρρύνει παρά το αποθαρρύνει.
Το ντόπινγκ δεν θα εκλείψει ποτέ. Πέρα από τα μέτρα καταστολής (που τελευταία όμως έχουν ατονήσει στο όνομα των περικοπών στον αθλητισμό) η στάση της κοινωνίας μπορεί να το απαξιώσει και να το ελαχιστοποιήσει. Πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι από το ατύχημα της 12ης Αυγούστου έως σήμερα και νομίζω ότι από το 2004 η στάση αυτή ανοχής έχει αρχίζει να μεταστρέφεται. Ελπίζω όχι πρόσκαιρα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News