Ακόμη δεν έχει συμβεί να μιλήσει κάποιος (μπαχαλάκιας αναρχικός, αντιεξουσιαστής, κουκουλοφόρος ή όπως νομίζει κανείς) στον ελληνικό Τύπο. Μίλησε όμως στον γαλλικό και τη Libération. Ε, ας τον ακούσουμε.

Η Πρωτομαγιά. «Σε εκείνους που αναρωτιούνται τι δουλειά έχει το Black Block με την Πρωτομαγιά, θα ήθελα να θυμίσω ότι πριν γίνει η γιορτή της εργασίας, αυτή η ημέρα ήταν αφιερωμένη στην άδικη καταδίκη σε θάνατο επτά αμερικανών αναρχικών [σ.σ. το 1886 στο Σικάγο]».

Η στρατηγική. «Το Black Block δεν είναι ούτε κόμμα ούτε κίνημα. Είναι μια στρατηγική, ένα εργαλείο, ένας τρόπος πολιτικής δράσης. Μαζευόμαστε για ένα συγκεκριμένο γεγονός και μετά διαλυόμαστε. Εχουμε διαφορετικά μπακγκράουντ. Στη διαδήλωση της Πρωτομαγιάς, στο Παρίσι, είχαν έρθει σύντροφοι από πολλές χώρες της Ευρώπης. Θα έλεγα ότι είμαστε αγωνιστές, ακτιβιστές, επαναστάτες και πολλά άλλα ακόμη».

Ο ενδυματολογικός κώδικας. «Ο ενδυματολογικός κώδικας, τα μαύρα που φοράμε και οι κουκούλες, προκύπτει από δυο πράγματα. Το ένα είναι προφανώς να προστατευόμαστε από τις δυνάμεις καταστολής και την παρακολούθηση από κάμερες. Επειτα, είναι ένας τρόπος να δηλώνουμε αλληλέγγυοι ο ένας στον άλλον».

Η βία. «Κάθε φορά που αναλαμβάνουμε δράση, βλέπουμε το πολιτικομιντιακό κατεστημένο να στέκεται στο θέμα της βίας. Ο λόγος είναι σαφής: θέλουν να απονομιμοποιήσουν την δράση μας με το σύνθημα της βίας για τη βία. Λένε ότι τα σπάμε για να τα σπάσουμε. Στην πραγματικότητα, το Black Block δεν είναι απολίτικο. Ο πολιτικός του στόχος είναι να ξεσκεπάσει την καταστολή, να φέρει το κράτος στα χαρακώματα για να αποκαλυφθεί το πραγματικό του πρόσωπο».

Οι στόχοι. «Εμείς χτυπάμε ομαδικά και γρήγορα. Υπάρχουν προφανείς στόχοι, τα McDonald’s, οι αντιπροσωπείες πολυτελών αυτοκινήτων, οι τράπεζες και, φυσικά, τα κυβερνητικά κτίρια και τα αστυνομικά τμήματα. Οι στόχοι είναι τα σύμβολα του κράτους και του καπιταλισμού».

Η πολιτική. «Δεν έχουμε σχέσεις με πολιτικά κόμματα, ούτε καν με την “Ανυπότακτη Γαλλία”. Είμαστε αναρχικοί, αντικαπιταλιστές».

Φωτό: «Δεν τα σπάμε για να τα σπάσουμε». Πηγή: ΕΡΑ

Από την ταχύτητα της αύξησης του φαινομένου προκύπτει ότι αποκλείεται να είναι θέμα τύχης: Ο Βίκτορ Οντούντο Οουορ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο, προειδοποιεί στο Quartz για τη σχέση μεταξύ της ανάπτυξης των online υπηρεσιών και των αθλητικών στοιχημάτων στις αφρικανικές χώρες.

Όλα τα οφέλη που θα μπορούσαν να αποδοθούν στην αύξηση των υπηρεσιών click-to-market στις αναπτυσσόμενες χώρες (αυτές θεωρούνται το κλειδί για τη βελτίωση της οικονομίας της ηπείρου) αρχίζουν να παρουσιάζουν έναν απροσδόκητο και εντελώς απρόβλεπτο κόστος: «Οι καταναλωτές τώρα έχουν εύκολη πρόσβαση σε online υπηρεσίες στοιχημάτων ακόμα και σε απομακρυσμένες περιοχές. Σε χώρες όπως η Νιγηρία, η Κένυα, η Γκάνα, η Ουγκάντα, η Σενεγάλη ή η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό διαπιστώνεται μια τεράστια επέκταση των τυχερών παιχνιδιών» – ένα δράμα, δεδομένης της εκτεταμένης φτώχειας αυτών των κοινωνιών.

Μπορεί κανείς να ποντάρει σε όλα, ιδίως στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου και ιδιαίτερα από το κινητό τηλέφωνο. Μια βιομηχανία πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, η οποία το 2018 θα μπορούσε να φτάσει στα 37 δισ. ευρώ μόνο από την Κένυα, τη Νιγηρία και τη Νότια Αφρική. Τουλάχιστον δύο εκατομμύρια άνθρωποι είναι «εθισμένοι» στα στοιχήματα. Η μόνη λύση; Μα να παρέμβουν οι κυβερνήσεις, σύμφωνα με τον καθηγητή.

Φωτό: Να κέρδιζε τουλάχιστον. Πηγή: Shutterstock

«Why are men so shit at friendship?».  Γιατί οι άνδρες τα πάνε τόσο χάλια στη φιλία; Ο 33χρονος Εζρα Κλεν, ιδρυτής και διευθυντής της Vox – το άκουσε από έναν ακροατή κατά τη διάρκεια ενός επεισοδίου του Call Your Girlfriend, ενός επιτυχημένου γυναικείου podcast. Η ερώτηση ήταν απρόβλεπτη μόνο ως προς τη διατύπωση : Ολόκληρη η Αμερική, υπογραμμίζει το Quartzy, φαίνεται να έχει πια καταλάβει ότι είναι η μοναξιά, όχι το κάπνισμα ή η παχυσαρκία, η μεγαλύτερη απειλή για την ανδρική υγεία.

Ο λόγος – προφανώς αναχρονιστικός και όμως αιώνιος – είναι αυτό που διδάσκεται στους νέους άνδρες αναφορικά με τον ανδρισμό. Οι μελέτες δείχνουν ότι δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ κοριτσιών και αγοριών στον τρόπο που μιλούν για τα συναισθήματά τους. Αλλά όταν το αγόρι φτάσει στην ηλικία των 15 ετών αλλάζουν τα πάντα. Το Quartzy υπενθυμίζει αυτό που έγραψε στο Salon η κοινωνιολόγος Λίζα Γουέιντ το 2013: «Σε αυτή την ηλικία, τα νεαρά αγόρια μαθαίνουν τι είναι “πραγματικός άνδρας”. Ο πρώτος κανόνας είναι να αποφευχθεί οτιδήποτε σχετίζεται με το θηλυκό. Το να έχεις στενούς φίλους σημαίνει να είσαι πρόθυμος να αποκαλύψεις τις ανασφάλειες σου, να είσαι ευγενικός, να έχεις ενσυναίσθηση και μερικές φορές να θυσιάζεις τα συμφέροντά σου. Οι “πραγματικοί άνδρες”, από την άλλη πλευρά, υποτίθεται ότι πρέπει να είναι προσανατολισμένοι στο εγώ τους, ανταγωνιστικοί, όχι συναισθηματικοί, ισχυροί και ικανοί να λύσουν τα δικά τους προβλήματα. Το να είσαι καλός φίλος ή να χρειάζεσαι έναν καλό φίλο είναι για τα κοριτσάκια».

Ακόμη και ο Κλεν, ένας νέος φιλελεύθερος που δεν έχει τίποτα το μάτσο, έπρεπε να παραδεχτεί πως όλοι οι άνδρες είναι θύματα (και συνεργοί) της πατριαρχικής κουλτούρας. Από μικρή ηλικία, εξηγεί ο ίδιος, οι ανδρικές φιλίες βασίζονται σε κοινές δραστηριότητες, αθλήματα, βιντεοπαιχνίδια, ή εμπειρίες, όπως το σχολείο και ο στρατός είναι η «ώμο με ώμο» φιλία, λιγότερο μεγάλης διάρκειας ζωής από ό, τι η φιλία «πρόσωπο με πρόσωπο» των γυναικών, οι οποίες συνεχίζουν να ανταλλάσσουν εμπιστευτικές πληροφορίες ακόμα και αν αλλάξουν ηλικία ή πόλη κατοικίας. Έτσι, ο δημοσιογράφος προχώρησε σε μια αυτοαξιολόγηση: «Εδώ και πολύ καιρό δεν έχω φίλους με τους οποίους να κάνουμε ένα κανονικό τηλεφώνημα και αυτό είναι χάλια. Είναι χάλια η διαιώνιση ανδρικών στερεοτύπων. Είναι χάλια και σε κάνει να πεθάνεις νωρίς».

Φωτό: Δώστε μου ένα φιλαράκι, που έλεγε και το τραγούδι. Πηγή: Shutterstock

Kάποιοι πρωτόγονοι πήγαν πλέοντας από την Ταϊβάν στις Φιλιππίνες πριν από περισσότερα από 700.000 χρόνια, στα μεγάλα νησιά που αποκολλήθηκαν από την ηπειρωτική χώρα, γράφουν οι Times. Ένα άγνωστο είδος – ενδεχομένως ο Homo erectus – φαίνεται να έχει περάσει από το νοτιοανατολικό τμήμα της Ασίας για περισσότερο από μισό εκατομμύριο χρόνια πριν από τότε που θεωρείται ότι ο Homo sapiens εφηύρε την βάρκα. Αυτό δημιουργεί δύο πιθανότητες, κάθε μία «παράξενη» με τον δικό της τρόπο.  Είτε οι άνθρωποι βρέθηκαν σε κομμάτια γης που αποκολλήθηκαν και μεταφέρθηκαν μακριά από τους ανέμους και τα ωκεάνια ρεύματα είτε ήταν αρκετά ευφυείς και έφτιαξαν πρωτόγονες σχεδίες.

Κι αυτοί οι μυστηριώδεις ναυτικοί δεν ήταν οι μόνοι. Το 2003, αρχαιολόγοι που έκαναν ανασκαφές σε ένα σπήλαιο στο ινδονησιακό νησί Φλόρες, βρήκαν τα υπολείμματα ενός ανθρώπινου είδους, το οποίο είχε ύψος 1,066 μέτρα, περίπου το ίδιο με ένα τετράχρονο παιδί Homo sapiens. Με κάποιο τρόπο ο Homo floresiensis (που μοιάζει με χόμπιτ), ή οι πρόγονοί του, είχε διασχίσει τη θάλασσα από την Ιάβα τουλάχιστον 80.000 χρόνια πριν. Μερικοί μελετητές πιστεύουν ότι το πέρασμα έγινε με σχεδίες. Ένας μάλιστα υποστήριξε ότι ο Homo floresiensis πρέπει να ήταν σε θέση να μιλήσει, από τη στιγμή που ήταν σε θέση να οργανώσει ένα τέτοιο ταξίδι. Βίρα τις άγκυρες!

Φωτό: Ο καπετάνιος με την πίπα του. Πηγή: Shutterstock