Ο Δημητράκης ο Μόρισον δε θα μπορούσε καν να το υποψιασθεί σ’ εκείνο το μακρινό 1971, που άφησε τα εγκόσμια. Ο μεγαλοφυής αλλά ατυχής Λιβερπουλιώτης, ο Γιάννης ο Λένον, ευτυχώς έφυγε νωρίς και δεν το υπέστη. Δεν υπήρχαν τότε τα μέσα κοινωνικής (ποιας;) δικτύωσης όπου ο every πικραμένος θα έβγαζε την wannabe πίκρα του στο wannabe προφίλ του.

Ο Δαβίδ ο Μπάουι όμως… R.I.P και ξανά R.I.P και δώστου κόντρα R.I.P και πόσα R.I.P να αντέξει, αποχωρών άνθρωπος… Κι ας είχε ποστάρει ο R.I.P.er, ώρες τρεις πριν, την πυγή της όποιας (διότι τα πάντα αλέθει ο καλός ο μύλος, αρκεί να ‘ναι χυλός και να κάνει εντύπωση).

Rest Ιn Peace (και στα λατινικά requiescat in pace) είναι το δημοφιλές, λόγω της ξαφνικής αναχώρησης του Δαβίδ, ακρωνύμιο, το καθ’ ημάς «Αναπαύσου Εν Ειρήνη». Αλλά χάλια ακρωνύμιο προκύπτει στα ελληνικά: «Α.Ε.Ε.» άσε που κάνει και αναγωγή στον ΟΑΕΕ, όπου χρωστάνε οι μισοί Ελληνες, οπότε πώς να το γράψει ο και wannabe κοσμοπολίτης R.I.P.er;

Είναι άξια σεβασμού βέβαια η κάθε συναισθηματική σχέση ανάμεσα στον ακροατή και στον ξεχωριστό δημιουργό-θρύλο. Γι’ αυτό ακριβώς όμως και δεν ευτελίζεται με δημόσιους κοπετούς από ηλεκτρονικές μοιρολογίστρες ούτε και με κοινότυπες εκφράσεις θλίψης. Η σχέση με την υψηλή τέχνη (και τέτοια ήταν αυτή του αποχωρούντος Μπάουι) είναι πολύ προσωπικό πράγμα, σιωπηλά εσωτερικό, δύσκολα περιγράψιμο και δημόσια εκθέσιμο. Μπρος στην γαλήνη του ταλέντου και της αισθητικής του ανδρός, όλα τα κατά ριπάς R.I.P. μόνο σαν αναιδής φασαρία αλαλάζοντος και αμαθούς κυμβάλου μοιάζουν.

Βλέπεις το τελευταίο clip του αποχωρούντος (Lazarus) και λες τα σχεδίασε όλα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια ο μεγαλοφυής κι ας έγραφαν τα εδώ άμουσα και αστοιχείωτα «…βαρετός ο νέος Μπάουι».

Κι είναι κι η άτιμη η γλώσσα που σου βγάζει τη γλώσσα μόλις σκέφτεσαι εκείνο το rip off το καταξεσκισμένο. Βλέπεις το τελευταίο clip του αποχωρούντος (Lazarus) και λες τα σχεδίασε όλα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια ο μεγαλοφυής κι ας έγραφαν τα εδώ άμουσα και αστοιχείωτα «…βαρετός ο νέος Μπάουι». Μέχρι και το θάνατό του έργο τέχνης τον έκανε, αυτός ο μετρ της επανεκκίνησης, της αιώνιας νιότης της αναθεώρησης του εαυτού του, της νέας μορφής. Έπαιξε στα ίσια και κέρδισε τη μόνη αθανασία, τη μνήμη και την προβολή στον αιώνιο χρόνο.

Και δεν ξέρεις πια τι να πεις και πώς ν’ αντιδράσεις, να γελάσεις ή να γελάσεις, διαβάζοντας στο φατσοτέφτερο (μάλλον η γλιντς R.I.P.er θα εννοεί τον Φρειδερίκο τον Μέρκιουρυ, που τη γλίτωσε επίσης από τις ηλεκτρονικές μοιρολογίστρες) το αμίμητο : «Φιλιά στον Φρέντι. Να σε καλοδεχτεί…»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News