Πάλι η Μπαρτσελόνα! Όμως, μια «άλλη» Μπαρτσελόνα αυτή τη φορά…

…που παράτησε τις "tiki taka" πασίτσες ακριβείας και σε αφήνει να πάρεις την μπάλα.
…που δεν σε πνίγει στο μισό γήπεδο, αλλά σε ενθαρρύνει να βγεις από το καβούκι σου και να της βάλεις γκολ.
…που δεν έχει κάποιο εμπνευσμένο προπονητικό σχέδιο. Τέσσερις αμύνονται, τρεις τρέχουν πάνω-κάτω στη μεσαία γραμμή και τρεις οργιάζουν μπροστά, με τον Μέσι να διευθύνει.
…που δεν δείχνει άτρωτη πια, αλλά είναι. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά…

Στα προηγούμενα χρόνια της παντοδυναμίας της ήταν σχεδόν αδύνατο να την αντιμετωπίσεις, κυρίως επειδή έπρεπε να σπαταλήσεις δύο και τρεις παίκτες πάνω στον… εξωγήινο που μιλάει με την μπάλα.

Σήμερα, το να δέσεις τον Μέσι φιόγκο, δεν αρκεί. Πρέπει να φρουρείς κι άλλους δύο φονικούς σκόρερς (και δημιουργούς, άμα λάχει), τον Νεϊμάρ και τον Σουάρες. Οπότε, δεν είσαι ομάδα αλλά… το Μεταγωγών.

Αλλά ακόμη κι αν τα καταφέρεις, θα σε σκοτώσει κάποιος από πίσω. Από τα χαφ. Όπως συνέβη το Σάββατο με τον Ράκιτιτς, που έριξε την πρώτη σφαίρα στους Ιταλούς. Κι όσα ξέρει η Γιουβέντους από άμυνα, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος…

Φέτος, το Κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά -το Champions League- το σήκωσε στον ουρανό του Βερολίνου η διαχρονική τρέλα των Καταλανών για το επιθετικό ποδόσφαιρο. Οι οποίοι, με την πεποίθηση οτι όλοι οι καλοί (γκολτζήδες) χωράνε (σε μια ενδεκάδα), έγραψαν στα cojones* τους τούς «ειδικούς» του σύγχρονου ποδοσφαίρου, που έσκουζαν ότι η «Μπάρτσα» πρέπει να αγοράσει στόπερ, αμυντικό χαφ και τερματοφύλακα, και ξόδεψαν για να δημιουργήσουν αυτό το «διαβολικό τρίο».

Πουθενά αλλού δεν θα τολμούσαν να βάλουν τον Μέσι, τον Νεϊμάρ και τον Σουάρες στην ίδια ενδεκάδα.

Στην Ιταλία, γιατί έτσι θα έχαναν τρεις αμυνόμενους.
Στην Αγγλία, γιατί κανένας από τους τρεις δεν είναι εξτρέμ.
Στη Γερμανία, γιατί με τρεις σολίστ η ορχήστρα θα βαρέσει διάλυση.
Στη Γαλλία, γιατί δεν γεννήθηκε ακόμη ο προπονητής που θα φέρει βόλτα τόσες πριμαντόνες στα ίδια αποδυτήρια.

Για οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη, δεν το συζητάμε. Διότι και να τολμούσαν, δεν θα είχαν να τους πληρώσουν.

Αλίμονο, όμως. Τίποτα δεν είναι τόσο απλό, όσο φαίνεται. Υπάρχει άλλος ένας λόγος, ίσως ο σπουδαιότερος, για τον οποίο αυτό το ανορθόδοξο πείραμα λειτούργησε στην Μπαρτσελόνα με τέτοια επιτυχία: η ποδοσφαιρική αγωγή του Μέσι…

…που για το χατίρι του συνόλου δέχτηκε να γίνει και λίγο «έξω δεξιά», και λίγο Τσάβι (παίζοντας στην πλάτη του Νεϊμάρ και του Σουάρες), και λίγο κρυφός κυνηγός, σε μία ομάδα που τα προηγούμενα χρόνια έτρεχε γι αυτόν.

Και δεν είναι μόνο ότι δεν έχει πρόβλημα να μοιράζεται τη δόξα με δυο «φερτούς», αλλά και ότι ο νέος, σύνθετος ρόλος του απαιτεί πολύ περισσότερο τρέξιμο.

Κι αν ο «πολύς» Μέσι γίνεται σερβιτόρος όταν οι ανάγκες του αγώνα το προστάζουν και σκίζεται για να δώσει το γκολ στον Νεϊμάρ ή στον Σουάρες, πώς να μην κάνουν και αυτοί το ίδιο;

Έτσι, ο Σουάρες έπαψε να ζαλίζει την μπάλα με αχρείαστες ντρίμπλες (όπως συνήθιζε στις προηγούμενες ομάδες του) και ο Νεϊμάρ παράτησε τις επιδείξεις υψηλής τεχνικής. Θα ήταν γελοίο να το κάνει μπροστά στον Μέσι… Και όλοι μαζί, σου δίνουν την αίσθηση πως δεν παίζουν για την πάρτη τους αλλά ο ένας για τον άλλον.

Πράγμα που δεν φαντάζομαι πως θα μπορούσε να συμβεί στη Ρεάλ Μαδρίτης, για παράδειγμα, αν ο Νεϊμάρ με τον Σουάρες πήγαιναν στο Μπερναμπέου, για να μοιραστούν τη λατρεία της κερκίδας με τον μονοφαγά Ρονάλντο.

Παίκτουρας κι ο Κριστιάνο, δε λέω, αλλά αν η ομάδα του νικούσε στον τελικό τη Γιουβέντους με 3-1 και ο ίδιος δεν είχε βάλει ούτε ένα γκολ, στην απονομή θα είχε μπήξει τα κλάματα…

(*) Τα… μέζεα στα ισπανικά

Ο Θάνος Πρωτοψάλτης είναι δημοσιογράφος

Προηγούμενα άρθρα του Θάνου Πρωτοψάλτη

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News