Όχι, όχι μην περιμένετε να δείτε περιγραφές και σχολιασμούς του τύπου «το παρόν κείμενο αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας και ουδεμία σχέση έχει με πραγματικά περιστατικά και πρόσωπα». Αντιθέτως, το γράφω επ’ αφορμής αληθινών γεγονότων, με φορείς αυτών πραγματικούς χαρακτήρες. Όμως τι θέλει να πει ο ποιητής; Μάλλον τίποτα γιατί δεν είμαι ποιητής! Ωστόσο, τα γεγονότα και οι πράξεις που εκτυλίσσονται γύρω μας θέλουν να μας πουν κάτι αλλά δυσκολεύομαι να το αποσαφηνίσω. Κι αυτό γιατί μου είναι δυσχερές να διακρίνω μεταξύ κακών πράξεων και κακών ανθρώπων.

Είναι άδικο να προσάψεις σε κάποιον τον χαρακτηρισμό «κακός» επειδή για παράδειγμα έκλεψε ΜΙΑ φορά το δημόσιο. Δικαίως τον χαρακτηρίζεις παραβάτη του νόμου, μιας και προφανώς προέβη σε μια μη θεμιτή και κατακριτέα πράξη, αλλά όταν προτάσσει το επιχείρημα της απουσίας άλλης εναλλακτικής, προσπαθείς να τον κατανοήσεις. Και δεν λέω να τον δικαιολογήσεις αλλά να ερμηνεύσεις αυτή τη συμπεριφορά με γνώμονα τη γενικότερη οικονομική του κατάσταση και τις περαιτέρω βιοτικής αναγκής υποχρεώσεις του. Από την άλλη πλευρά, πολλοί είναι αυτοί που θα υποστηρίξουν μια μη συμβατή με τον νόμο πράξη, και δη σε βάρος του δημοσίου, με το πρόσχημα του Μωσαϊκού νόμου «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» σε ελεύθερη μετάφραση αφού μας κλέβουν αδιακρίτως με ληστρικούς φόρους και εισφορές ας κάνουμε κι εμείς το ίδιο. Με αυτούς δεν ασχολούμαι καν… Ασχολούμαι όμως με τον μικροεπιχειρηματία, φούρναρη ή ταξιτζή που δεν μου δίνει απόδειξη και την ίδια στιγμή που εκνευρίζομαι προσπαθώ να τον δικαιολογήσω. Κι αυτό σκεφτόμενη ότι ενίοτε κάποιες συμπεριφορές είναι επιβεβλημένες από τις συνθήκες.

Εντάξει, ξέρω τι σκέφτεσαι εσύ που το διαβάζεις… Τις συνθήκες θα επικαλεστεί κι αυτός που θα έκλεβε ούτως ή άλλως, που έκλεβε και σε προγενέστερο των καταστάσεων χρόνο, τέλος πάντων ο επαγγελματίας κλέφτης. Ωστόσο, εγώ δεν γράφω γι' αυτόν αλλά για εκείνον τον άλλον, τον καλό(;). Εκείνον που πραγματικά δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στους φόρους ή αν το κάνει θα πεινάσει τόσο αυτός όσο και η οικογένειά του. Ναι,ναι έχω υπόψην μου τον αντίλογο και τους απόλυτα νομοταγείς που είναι συνεπείς απένατι στο δημόσιο (αλήθεια υπάρχουν κι αυτοί, μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι). Όπως και να έχει εγώ και πάλι δεν γράφω γι’αυτούς. Γράφω για τον πατέρα σου, τον πατέρα του, τον πατέρα μου, τον μέσο Έλληνα πατέρα που περιήλθε σε δεινή οικονομική κατάσταση και ξαφνικά, ΕΚΤΑΚΤΑ, καθίσταται κακός! Κι όχι μόνο κακός πολίτης αλλά υπόλογος  στην δικαιοσύνη, κατηγορούμενος για χρέη προς το δημόσιο. Γι’ αυτόν που ενδεχομένως κάνει κακές πράξεις, μη δυνάμενος να κάνει αλλιώς, μη έχοντας κακό σκοπό, τον κατ’ανάγκη κακό. Για εκείνον που στη συνείδησή μου είναι καλός. 

*Η Θεοδώρα Γεωργίου είναι δικηγόρος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News