Δε χωράει αμφιβολία ότι η βασική φιλοσοφία του νέου τρόπου επιλογής διευθυντών σχολικών μονάδων είναι η ισοπέδωση των τυπικών προσόντων και η ανάδειξη στελεχών με ικανότητες στη συναλλαγή και τις συνδικαλιστικές λογικές. Η μοναδική προς την σωστή κατεύθυνση διάταξη του νέου νόμου η οποία αξίζει, κατά τη γνώμη μου, να σχολιαστεί είναι η κατάργηση της «αμαρτωλής» συνέντευξης και η αντικατάστασή της από μια διαδικασία ψηφοφορίας από τον σύλλογο διδασκόντων.

Είναι γνωστό, ότι μέσω της συνέντευξης δινόταν η δυνατότητα, με το παλιό σύστημα, να «πειραχτεί» κατάλληλα η κατάταξη των υποψηφίων και με τον τρόπο αυτό να ευνοηθούν οι ημέτεροι. Συνιστούσε συνεπώς την κερκόπορτα μέσω της οποίας «περνούσαν» αναξιοκρατικές επιλογές και στον βαθμό που αυτό συνέβαινε η κατάργησή της κρίνεται θετική.

Με τι όμως αντικαθίσταται η συνέντευξη; Με τη διαδικασία της ψηφοφορίας για τους νέους διευθυντές από τον σύλλογο διδασκόντων. Η καινοφανής αυτή διαδικασία προβάλλεται ως μεταβίβαση της εξουσίας στα χέρια των ίδιων των εκπαιδευτικών της βάσης και με μια πρώτη ματιά φαίνεται να είναι έτσι, καθώς «ο σύλλογος διδασκόντων αποκτά σημαίνονται λόγο στην επιλογή του διευθυντή του». Ας εξετάσουμε όμως κάποιες διαστάσεις αυτής της διαδικασίας για να δούμε αν όντως είναι έτσι:

• Η ψηφοφορία προηγείται της όλης διαδικασίας (για τους ίδιους λόγους που με το παλιό σύστημα η συνέντευξη ήταν το τελευταίο της στάδιο). Η επιβολή της ελάχιστης αποδεκτής ποσόστωσης (20%) και η δυνατότητα ψήφου στη λογική «ή αυτός ή ο άλλος» δύναται να αποκλείσει άξιους υποψηφίους που δεν μετέχουν σε ομάδες ή δεν είναι αρεστοί για ποικίλους λόγους.
• Η θετική ή αρνητική ψήφος στη λογική «τον θέλω ή δεν τον θέλω για διευθυντή» χωρίς περαιτέρω διαβαθμίσεις ή επιμερισμό των υπό κρίση διοικητικών προσόντων απαξιώνει τους εκπαιδευτικούς θεωρώντας τους ανίκανους να κρίνουν σε βάθος τη διοικητική ικανότητα του υποψήφιου διευθυντή τους.
• Η διαδικασία περιορίζει την επιλογή ικανού διευθυντή εντός των ορίων του προσωπικού της σχολικής μονάδας καθώς είναι ουτοπικό να υποστηρίζεται ότι οποιαδήποτε μονάδα θα παραχωρήσει τα όποια πλεονεκτήματα προσφέρει η διευθυντική θέση σε έναν «ξένο» υποψήφιο τον οποίο και θα υποδεχτεί ως «σωτήρα» ακόμα και στην περίπτωση κατά την οποία η σύνθεση του προσωπικού της παραπέμπει σε αρμαθιά ντενεκέδων. Η δυνατότητα επιλογής τριών σχολικών μονάδων συνεπώς είναι κενό γράμμα.
• Η διαδικασία πριμοδοτεί απροκάλυπτα τους υπάρχοντες διευθυντές καθώς είναι προφανές ότι έχουν προβάδισμα, έναντι των μη δοκιμασμένων, ως προς την συγκρότηση δικτύου υποστήριξης και όχι μόνο.
• Η διαδικασία εισάγει στους σχολικούς χώρους συνδικαλιστικές νοοτροπίες καθαγιάζοντας πρακτικές που αφενός έχει αποδειχτεί ότι φέρουν μεγάλο μερίδιο για τη σημερινή κατάσταση της χώρας και της εκπαίδευσης και αφετέρου απορρίπτονται από την πλειοψηφία των σκεπτόμενων εκπαιδευτικών.

Καταλήγοντας, θεωρώ πως ναι, η άποψη του συλλόγου διδασκόντων θα έπρεπε να είναι βαρύνουσα και η ψηφοφορία θα είχε νόημα εφόσον λειτουργούσε παράλληλα με τα άλλα κριτήρια και αν αφορούσε μόνο στους ήδη διατελέσαντες διευθυντές στη βάση επιβράβευσης μιας ευδόκιμης ή αποδοκιμασίας μιας ανεπιτυχούς θητείας. Δυστυχώς όμως, η διαδικασία της ψηφοφορίας με τους όρους που προβλέπεται (το τονίζω με τους όρους που προβλέπεται) διαψεύδει τις όποιες προσδοκίες για ουσιαστική συμμετοχή της βάσης στην επιλογή του διοικητικού προσωπικού αποκαλύπτοντας παράλληλα τις προθέσεις των συντακτών του σχετικού νόμου που φαίνεται να συνεχίζουν (με άλλα μέσα είναι η αλήθεια) στη λογική των προκατόχων τους που δεν είναι άλλη από τη χειραγώγηση και τον κομματικό έλεγχο της εκπαίδευσης. Κρίμα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News