Photo: Συντονιστικό Μαθητών

Το Πολυτεχνείο ζει. Η μνήμη του, βαστά γερά. Η πορεία μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία, παραμένει. Οι δηλώσεις είναι πάντα ίδιες. Τα συνθήματα, πάντα επίκαιρα, χρωματίζουν την κάθε χρονιά διαφορετικά, περιγράφοντας την κατάσταση που ζούμε καθημερινά. Ξέρω ότι ακόμα κι ο δικός μου πρόλογος, είναι ένα ακόμα χιλιοειπωμένο κλισέ, λόγω της ημέρας.

Η Δημοκρατία, το απόλυτο αίτημα εκείνης της εξέγερσης, γέννησε «διαφθορά». Το ορόσημο μιας ολάκερης εποχής, όπου όλα ήταν διαφορετικά, δυσκολεύεται όλο και πιο πολύ να διατηρήσει τη λάμψη του ως κορυφαίο αντιδικτατορικό γεγονός. Βλέπεις, ο αγώνας της γενιάς του Πολυτεχνείου, ως την αλλαγή, ως το 1981, «συνεχιζόταν», μετά «δικαιώθηκε», κατόπιν «προδόθηκε» για τριάκοντα αργύρια, όπερ μια μεζονέτα κάπου χλιδάτα και τώρα, απλώς, η ΔΑΠ εύκολα τσιμπάει ένα «ξερό» 45% στις φοιτητικές εκλογές. Κλισέ;

Το 1983, δέκα χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο Μανόλης Αναγνωστάκης αναρωτιόταν μέσα από τις στήλες της «Αυγής»: «Ποιοι είναι οι "κληρονόμοι" σήμερα του μηνύματος του Πολυτεχνείου; Μια παράταξη, ένα κόμμα, μια ομάδα ή, εν γένει, ο ελληνικός λαός;». Δυστυχώς, συνεχίζοντας τα κλισέ, το ερώτημα παραμένει ακόμη αναπάντητο.

Πάντως, το Πολυτεχνείο ζει. Και θα ζει. Και θα εμπνέει. Κι ας γράφουμε κι ας λέμε κλισέ όταν αναφερόμαστε σε αυτό, από το να το ξεχάσουμε. Ας γραφτούν χιλιάδες κλισέ από όλους, ακόμα κι από όσους δεν έζησαν εκείνες τις στιγμές.
Εγώ, για παράδειγμα, δεν έζησα Πολυτεχνείο, αλλά μεγάλωσα μέσα στα κλισέ. Βλέπεις, υπάρχει λόγος σοβαρός, που ήμουν νέος χλιαρός…

 

«Τα νεαρά ζευγάρια σαν αστέρια / σ' ομορφαίνουν μαύρη πολιτεία / Για μια στιγμή κρατιούνται από τα χέρια / σκοτώνονται στην άλλη τη γωνία / Στο δρόμο περπατούν αγκαλιασμένοι / κρυφομιλούν σε κάποιο καφενείο / κι όλοι οι νεκροί είναι πάλι αναστημένοι / σαν γονατίζουν στο Πολυτεχνείο / Παιδιά και τον αντέξατε το δύσκολο καιρό / Δεν έχει ο έρωτας αρχή κι ο κόσμος τελειωμό».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News