Ήταν 2 Νοεμβρίου 1960 όταν ο Δημήτρης Μητρόπουλος, ο σπουδαίος αυτός Έλληνας αρχιμουσικός και συνθέτης, πέθανε στο πόντιουμ, ενώ διηύθυνε πρόβα στη Σκάλα του Μιλάνου.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι πέθανε με τον τρόπο και που του άρμοζε, αλλά – αν είχε τη δυνατότητα – αυτόν θα επέλεγε έχω τν αίσθηση, σε κάθε περίπτωση.

Από τότε που πέθανε ο παιδικός μου φίλος σε ηλικία 12 ετών, είδα το θέμα εντελώς διαφορετικά. Σε αυτό βοήθησε πάρα πολύ κι ο παππούς μου, που τον έβλεπα να λιώνει κάθε μέρα από τον καρκίνο. Παπάς ο παππούς, το έχω ξαναγράψει, λίγο πριν φύγει μου είπε: «Δεν έχει σημασία το πώς θα πεθάνεις, ούτε το πότε. Σημασία έχει να ζήσεις, να τη ζήσεις τη ζωή σου. Γιατί, αγόρι μου, μια ζήση έχουμε όλοι μας.».

– Μα, παππού, δεν υπάρχει επόμενη ζωή; Έτσι δεν λέει η θρησκεία μας;

Άναψε τσιγάρο, με κοίταξε ίσια στα μάτια και μου είπε:

«Κι αν δεν έχει; Ζήσε, λοιπόν, και ποτέ να μη χάσεις την περιέργεια που έχεις για ζωή. Μη λογίζεις το θάνατο. Τη ζωή να σκέφτεσαι και τη δική σου τη ζωή, μέσα στη ζωή…».

Φυσικά και έχω πολλά «γιατί», που κάπου ξέμειναν μέσα στο μυαλό μου πίσω απ' τα χείλια τα σφιγμένα, πολλές τελείες που μπαίνουν πάνω από τα κόμματα και γίνονται ερωτηματικά. Φυσικά και κάποιες στιγμές σκέφτομαι το θάνατο.

Εννοείται, επίσης, ότι βασανίστηκα πάρα πολύ μέχρι να γράψω αυτό το κείμενο, επειδή πολλοί από εσάς τους αναγνώστες μας, μπορεί να το θεωρούσατε δυσοίωνο και μακάβριο. Τελικά, όμως, αποφάσισα να το στείλω για δημοσίευση στην ομάδα του protagon, αφού κι ο θάνατος, μέσα στη ζωή είναι…

O Τολστόι έθετε το εξής ερώτημα: «Αν υποθέσουμε ότι πεθαίνεις αύριο, τι θα έκανες;». Διασκευάζοντας την ερώτησή του, προσθέτω άλλη μία: «Αν υποθέσουμε ότι πεθαίνεις αύριο, τι θα έκανες και πώς θα ήθελες να φύγεις;»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News