Μπήκα στο γερμανικό μου αυτοκίνητο, ένα ωραίο πρωινό του Ιουλίου για τας καλοκαιρινάς μου διακοπάς. Χρησιμοποίησα την οδό που έχουν κατασκευάσει Γερμανοί και πέρασα τα διόδια, που εκμεταλλεύονται Γερμανοί και έφυγα. Αουφίντερζεν. Έφτασα, λοιπόν, στον τόπο διακοπών μου. Ωραία. Με τόσα καλαμαράκια θα βγάλω πλοκάμια. Πλοκάμεν, δηλαδή.

Θέλω internet, πρέπει να δω τα μέιλ μου, γιατρέ μου. Ένας γείτονας, που έζησε πολλά χρόνια στη Γερμανία, μου είπε ότι ο ΟΤΕ – ναι, κι εδώ Γερμανοί είναι από πίσω, όπως όλοι γνωρίζουμε – έβγαλαν ένα νέο πακέτο που μπορείς να έχεις σύνδεση στο διαδίκτυο με ένα στικάκι (στικάκεν, να τα λέμε αυτά), μόνο για ένα μήνα, χωρίς συμβόλαια και συνδέσεις.

Πήγα την τελευταία Παρασκευή του Ιουλίου. Καπούτ, μου λέει η υπάλληλος, με σπαστά ελληνικά. Δεν ήταν Γερμανίδα, αλλά, απλώς, βλάχα. Λόγω απεργίας των φορτηγατζήδων(ε), δεν κουνιέται φύλλο. Πήγα πάλι το Σάββατο. Νάιν. Ξανά τα ίδια. Πήγα τη Δευτέρα.

«Ναι»! Για! Για φράιλιχ, ναι, μάλιστα, μου είπε η ίδια υπάλληλος. Ορίστε. Ταυτότητες, ταυτοποιήσεις, αποδείξεις, ΑΦΜ, ΦΠΑ, ΙΚΑ-ΜΙΚΑ-ΣΥΚΑ, όλα ok, άλες γκουντ, το πήρα κι έφυγα.

Επιστροφή στο σπίτι, όπου σταμάτησα στο – γερμανικών συμφερόντων – σούπερ μάρκετ για να πάρω λουκάνικα, όπου δεν είχε τίποτε άλλο παρά μόνο… Φρανκφούρτης και στρώθηκα για να σετάρω το στικάκεν. Πάρτα κι έτσι, πάρτα κι αλλιώς, όλα έτοιμα, πατάω σύνδεση, τίποτε. Eins, zwei, drei, vier, fϋnf, τίποτε…

Τηλέφωνο στον ΟΤΕ. Αναμονή. «Όλες οι γραμμές που καλέσατε, είναι κατειλημμένες. Με την πρώτη ευκαιρία θα σας απαντήσουμε», αυτό, το γνωστό. Βγαίνει ο πρώτος. «Ξέρετε, πήρα αυτό το πακέτο», μπλα μπλα. Ο τύπος όχι μόνο δεν γνωρίζει το πακέτο, αλλά προσπαθεί να με πείσει ότι έχω… καρτοκινητό. Τον πείθω με ατράνταχτα επιχειρήματα τύπου, «μα, γράφει internet on the go». Με στέλνει αλλού. Αναμονή. Πέντε λεπτά χτυπούσε, δεν το σήκωσε κανείς. Ξανά τηλέφωνο, πάλι αναμονή, το σηκώνει μια ευγενέστατη φροϊλάιν, καταλαβαίνει, της εξηγώ βήμα-βήμα, τα πάντα, ό,τι έκανα (γύρισα σπίτι, ακούμπησα το τσαντάκι μου, πήγα τουαλέτα, έβγαλα από τη ζελατίνα το πακέτο κ.λπ.). Ανακαλύπτει στην πορεία ότι το πρόβλημά μου είναι τα windows 7 που έχει το λαπ τόπεν μου.

«Ααααα, δεν γίνεται», μου απάντησε με τη στιβαρότητα που έχει η φωνή της Μέρκελ.
– Warum nicht?, ρώτησα εγώ, με προφορά Βαυαρού γελαδάρη…
«Να μπείτε, κύριε, στο σάιτ της Cosmote για να κατεβάσετε το λογισμικό για το λειτουργικό σας», ήταν η πρότασή της.
– Μα, καλή μου, helloooooo, αν μπορούσα να συνδεθώ στο internet, δεν θα επικοινωνούσα μαζί σας, μεσημεριάτικο.
«Α, γιαβόλ καμαράτ. Κανένα προμπλέμεν. Θα πρέπει να πάρετε το λαπ τοπ σας και να πάτε από έναν Γερμανό…».

Τελικά, βρήκα ένα καφέ που έχει friheit access και έγραψα αυτό το κείμενο και είδα και τα μέιλ μου. «Αύριο θα πάω στο Γερμανό και θα λυθούν όλα», σκέφτομαι και χαλαρώνω, ενώ από τα ηχεία ακούγεται το τραγούδι Supergirl, από τους Reamonn. Ναι. Κι αυτοί Γερμανοί είναι. Deutschland über alles, μάδα φάκα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News